Er was een tijd toen het leven nog duidelijk was. Er was de BRT en je had Radio 1 en 2, dat was het zowat. Je kon er nog aan uit. De bevolking keek naar dezelfde programma’s en luisterde naar dezelfde liedjes. In die gezegende tijd was Guido Belcanto een anonieme straatzanger. Hij schreef liedjes aan de lopende band en ging ze zingen in de kroegen doorheen gans Vlaanderen. Hij was bezield door het heilige vuur, de Heilige Geest was met hem en leidde hem onweerstaanbaar naar het pad van de bekendheid en roem. 38 jaar later staan er 16 platen op zijn actief, een catalogus van zo’n 300 liederen en is hij één der boegbeelden van het Vlaamse lied. 

In 2020 ging het land in lockdown, de deuren naar het podium gingen op slot. Zangers moesten thuisblijven. Guido trok zich terug  in de Franse Pyreneeën en verbleef daar een half jaar in gedwongen ballingschap. Het gaf zijn creatieve geest vleugels en hij begon liedjes te schrijven aan de lopende band, in een roes die hem niet meer gegeven was sedert de tijd van volslagen onbekendheid. Of zoals hij het zelf zegt: Ik schreef 20 nieuwe songs op 2 maanden tijd. Het was alsof ik opnieuw geboren werd als songschrijver, alsof ik aan een nieuw begin stond, net zoals 35 jaar geleden, alsof de goden mij stuurden, alsof de Heilige Geest mijn gids was.