Met een Klepper van formaat: De Kersentuin, een intergenerationele creatie van STAN, sluit Toneelhuis haar seizoen af.

Na Oom Wanja, Ivanov, De Drie Zusters, Point Blank (Platonov) en Het Huwelijksaanzoek, vraagt STAN voor de zesde keer Anton Tsjechov ten dans. Dit keer ligt De Kersentuin, Tsjechov’s laatste stuk, op tafel. Tien toneelspelers schuiven aan.

Tsjechov heeft jarenlang aan De Kersentuin gewerkt, moeizaam, twijfelend, van toon veranderend. Het is zijn laatste en meest enigmatische stuk, waarmee hij een onuitwisbare stempel op de geschiedenis van het theater heeft gedrukt. De vraag of dit stuk nu een komedie is of een drama, heeft generaties theatermakers beziggehouden.

Als De Meeuw het perfecte stuk is, dan zou De Kersentuin wel eens het ultieme anti-stuk kunnen zijn. De monologen zijn vrij ridicuul of eerder misplaatst, de personages lichtelijk mislukt of gewoon vergeetachtig. Het heden bestaat nauwelijks, het wordt versmacht tussen een nostalgische en romantische drang naar het verleden en een breekbaar verlangen naar een onzekere toekomst.

De Kersentuin blijft op alle vlakken een enigma. Het is onrustwekkend, het laat zich niet vatten, en oefent daardoor al 124 jaar een bijna fatale aantrekkingskracht uit op toneelspelers en regisseurs. Dus waarom De Kersentuin creëren in 2025 ? Daarom of daarom of daarom of…