De jaren ’80 van de vorige eeuw heeft een schare legendarische films opgeleverd met al minstens even legendarische soundtracks waaronder ‘Top Gun’, ‘Flashdance’ en ‘Dirty Dancing’. De muziek was daarbij veel meer dan zomaar achtergrondgeluid. Het was een integraal en belangrijk onderdeel van de film. ‘Dirty Dancing in Concert’ levert daarvan het bewijs. Tijdens de filmvertoning wordt alle muziek live gespeeld door een band onder leiding van Elliot Davis. En dan valt op hoe gevarieerd de muziek van deze film is en hoe barstens vol muziek deze film wel zit. Geen wonder dat de soundtrack van ‘Dirty Dancing’ zo gigantisch populair was. Rebecca Gilliland, Daniel Len en Luke John Walsh nemen de vocals op zich en plaatsen je tijdens ‘Dirty Dancing in Concert’ meer dan eens voor een lastige keuze: volg je hun live-prestaties of bekijk je de beelden met Patrick Swayze en Jennifer Grey? Gelukkig is er na de film nog een half uurtje waarin ze volledig in de spotlights mogen staan en de grootste hits uit de film in een gigantische medley steken. Dit is het uitgelezen moment voor het al uitgelaten publiek om zich volledig over te geven aan de muziek en in pure party-mode een heerlijke avond af te sluiten.

Volgens Camille waren het er 15.600, volgens onze (mogelijks gedateerde) data 15.133 van de in totaal 58.720 toeschouwers die haar 4 Magie shows dit weekend meemaken in het Sportpaleis: zij die erbij mochten zijn tijdens de première van haar nieuwe arena concertreeks. Net zoals haar vorige show, toen nog in de Lotto Arena, beloofde ze ons de hemel en ongeziene zaken. We kwamen van een kale kermis thuis. Veel beloven en weinig geven, doet de zotten in vreugde leven.

Het perfecte popoptreden. Dat zette de nog steeds maar 20-jarige Canadese singer-songwriter en danseres Tate McRae neer in de Lotto Arena met haar Think Later World Tour, haar vierde headlining tour ondertussen. Tate bracht een bijzonder stijlvolle show die je moeiteloos kon plaatsen naast het recente werk van Jamie Lloyd (het met terecht veel Olivier Awards overladen Sunset Blvd.) maar ook de stijl van wat Rosalía vorig jaar op de live podia liet zien. Live zwart-witbeelden, wit tegenlicht, visuals van rook, wit zijlicht, soms van boven belicht... Wie dacht dat Tate een live on tape-show bracht, had het goed mis, haar bijzonder straffe live band zat namelijk verstopt achter de ledschermen van de twee hoge podia links en rechts waarop gedanst werd. Werd het licht achter de muzikanten aangestoken dan kon het publiek ze zien achter de doorschijnende ledschermen. Knap hoor!

Haar laatste show van haar Europese tour 2024 bracht Kim Wilde naar Antwerpen. Haar tiende concert speelde ze op een maandag. Zelden zijn dat legendarische avonden weten wij in die zestien jaar dat we naar concerten gaan. Maar de 63-jarige Britse bleek de uitzondering op de regel en bouwde een vet feestje in de Stadsschouwburg met een slimme set die naar een grandioze finale toewerkte tussen vijf na negen en twintig voor tien waarin we werkelijk al haar grootste hits opgespaard de revue hoorden passeren. De miserie van de natte, winderige, onweerachtige, onstuimige dag en bij uitbreiding de bijzonder onzekere omstandigheden op geopolitiek en economisch vlak waarin we leven hadden helemaal plaats geruimd voor de zorgeloze en vooral fun vibes van de 80’s.

Voor onzen tijd, van 1977 tot 1980 speelden Gene Bervoets, Karl Eriksson, Gowie Meeusen, Ben Bervoets en Bo Spaenc in een punkband: Plastik bags. Hun keywords waren rauw, luid, surrealistisch, absurd, in het Antwerps, chaotisch en toch ook wel arty. In 1996 en 2018 waren er al enkele reünies. Maar nu vonden de heren, aangevuld met onder andere een jonge generatie koor- en andere leden de tijd rijp om hun debuutplaat op de wereld los te laten.