Ontegensprekelijk bezorgt Rosas met Forêt hét hoogtepunt van het Festival d’automne in Parijs. De voorstelling die twee uur en half duurt en na de openingsuren (tussen 19 u. en 21.30 u.) plaatsvindt in het Louvre is dan ook hopeloos uitverkocht. Daar zijn verschillende redenen voor. Met maximum 500 personen ’s avonds op de eerste verdieping tussen topwerken mogen wandelen, voelt sowieso al behoorlijk exclusief aan. Je kan trouwens veel dichter dan normaal naar de Mona Lisa kijken. Maar het zijn vooral de dansers van Rosas die ervoor zorgen dat je details gaat opmerken in schilderijen. Want hun poses en dans liggen in het verlengde van de vele meesterwerken die er te zien zijn. Het resultaat is een overweldigende beleving, die je stil maakt als je naar diepmenselijke gevoelens kijkt. Maar Anne Teresa De Keersmaeker en Némo Flourent doen je ook lachen.

Twee jaar en half geleden zagen we 8.2 in hetpaleis. Niet echt onder de indruk waren we van de voorstelling vermits we die twee sterren gaven. Soms werkt het toeval gewoon in het voordeel van een productie. Tijdens de herfstvakantie zat ik namelijk op de trein met Mado Pomero, Sadie Vermeiren en Selma El Yazidi, team Luik en Brussel laten we zeggen. Om de jongedames geen extra stress te bezorgen in die intensieve repetitieperiode, zei ik niet dat ik journalist ben en naar hun première een week later zou komen, maar luisterde ik vooral. Na de première op de receptie heb ik me uiteraard wél kenbaar gemaakt aan hen.

Ultima Vez bestaat 35 jaar. Tijd om terug te blikken én naar de toekomst te kijken voor Wim Vandekeybus en zijn gezelschap. Met hun jongste dansvoorstelling Scattered memories houden ze alvast de vinger aan de pols van de actualiteit. Zo zien we de klimaatverandering, hier via een video waarbij een miniatuurlandschap onder water loopt en een anti-oorlog maar tevens ook #metoo-statement wanneer een danseres een wapen als voorbindpenis gebruikt om zo in ‘duet’ te gaan met haar mannelijke collega’s, vervolgens een vrouwelijke én iemand uit de zaal plukt. Het knapste duet is met stip dat op de muziek van Arno’s Lonesome Zorro.

Neen, wereldschokkend kunnen we Unfolding an archive van Zoë Demoustier, haar eerste solovoorstelling, niet bepaald noemen. Daarvoor voelt het concept ons te vertrouwd en als al te vaak gedaan aan. Maar het narratief op zich en de sublieme geluidsmontage van Willem Lenaerts en Rint Mennes in combinatie met het straffe lichtontwerp van Harry Cole weten dan weer wel te boeien. De choreo op zich een stuk minder.

Mozart Concert Arias, een dansvoorstelling van Anne Teresa De Keersmaeker die 30 jaar geleden op het Festival d’Avignon in première ging, wordt gezien als een iconisch werk. Wij, en samen met ons blijkbaar ook een groot deel van het publiek dat achteraf een doorsnee applaus leek te geven, zijn het daar niet mee eens. Iconisch vinden we wel onder andere haar Rain, Fase, Drumming en recenter Cosi fan tutte. In Mozart Concert Arias zit er bijvoorbeeld een onevenwicht (zowel qua gevoel als qua lengte) tussen het veel frivolere en (te) lange eerste deel (meer dan anderhalf uur) en het veel kortere tweede (dat drie kwartier duurt) waar weliswaar de grote dramatische aria’s ‘Bella mia fiamma’, ‘Vorrei spiegarvi’ en ‘Ch‘io mi scordi di te?’ in te vinden zijn. Maar vooral: in het tweede krijg je vooral een déjà-vu gevoel. De Keersmaeker breidt gewoon voort op de al ontwikkelde danstaal uit het eerste deel, en spiegelt onder andere dan.