Met de double bill Tempus Fugit en Futur proche brengt Ballet Vlaanderen twee voorstellingen die hard op elkaar gelijken en toch ook bijzonder verschillend zijn.

Een van de beste voorstellingen van de Zomer van Antwerpen. Dat is Screws XL van Alexander Vantournhout en not standing. Het is een van de weinige voorstellingen die zelfs als je die twee keer gaat zien, nog van alles doet ontdekken.  

Drie werken stelt Ballet de l’opéra de Lyon voor in een uitverkochte rode zaal van deSingel. Bis N.S. (As usual) van Ioannis Mandafounis, N.N.N.N. van William Forsythe en afsluiten doet de avond met diens Quintett. Wat de drie choreografieën gemeen met elkaar hebben is de focus op de hand-armbewegingen, de afwisseling ook tussen dan weer strakke rechte lijnvoering en de cirkelvorm. Maar ook een beperkt tot onbestaande narratief waardoor een emotionele laag (zo goed als) ontbreekt. Wat dan overblijft is techniciteit waarin N.N.N.N. dat bijna 20 jaar oud is en slechts achttien minuten duurt met stip het sterkste werk van de avond is.

Met een vertraging van maar liefst 40 minuten omdat het nieuwe en blijkbaar overgevoelige brandalarm van de KVS maar liefst 4 keer afging en het publiek in de foyer dan ook geëvacueerd moest worden, begon Lisbeth Gruwes dances Bob Dylan dat in 2015 gecreëerd werd. Kort samengevat kunnen we stellen dat er hooguit twee van de acht choreografieën, waarvan sommige zelfs maar half uitgewerkt leken, (die op ‘One more cup of coffee’ en ‘Sad eyed lady of the Lowlands’) echt de moeite waren. Al de rest was gewoontjes tot bijzonder banaal. Bij ‘Knockin’ on heaven’s’ door zagen we het hoofd van Kurt Overbergh in het publiek harder naar voor en achter bewegen dan Gruwez zelf op het podium. Zij stond met de rug naar het publiek en wandelde met kleine stapjes zeer traag naar de achterkant van het podium. ‘Da’s nogal een choreografie hé?’ klonk het uit de mond van de choreografe. ‘Ja, wauw’ dachten wij.

Een voorstelling die recht naar je hart gaat. Dat is C(h)oeurs 2022 van Alain Platel. Een revival, het oorspronkelijke werk van tien jaar geleden werd daarvoor licht aangepast en geüpdatet met onder andere een verwijzing naar het conflict tussen Oekraïne en Rusland wanneer dansers en koorleden rondcirkelen met gele en blauwe wimpels. Een beeld dat meteen op applaus kan rekenen, en wij wat makkelijk scoren vinden, al past het perfect binnen het associatieve narratief (elke toeschouwer kan via de aangereikte beelden zijn eigen verhaal creëren) van de voorstelling.