Recensie Nathalie Meskens in concert

Nathalie Meskens is bij het grote publiek vooral bekend van haar rollen in o.a. “David” en ze won de prijs voor beste actrice op het gala van de Vlaamse Televisiesterren 2010 voor haar imitaties in “Tegen de sterren op”. Dit keer mocht ze echter als zichzelf het podium op om het publiek een selectie liedjes voor te schotelen die ze zelf helemaal fantastisch vond. Het werd een gevarieerde set met muziek van Michael Jackson, Absynthe Minded, Dean Martin, Tracy Chapman tot Queens of the Stone Age. En ze bracht geen imitaties, maar eigen interpretaties. Ze liet zich tijdens het optreden duidelijk mee opgaan in de muziek en zorgde tussen de nummers door voor een ontspannen sfeer. En als extraatje bracht ze voor het eerst ook enkele nummers van eigen hand.

Nathalie Meskens opende met een jazzy versie van “Familiar feeling” waarbij ze ineens alle twijfels wegnam of ze wel kon zingen of niet. Ze klonk fijn en haar lichaamstaal liet er trouwens geen twijfel over bestaan: ze stond zich met hart en ziel uit te leven en had er enorm veel zin in vanavond. Die ontspannen sfeer vertaalde zich ook in erg grappige bindteksten die over de meest uiteenlopende onderwerpen gingen: van gesponsorde schoenen over vliegende vuilniszakken op woensdagavond tot bomma-onderbroeken. Alles wat er spontaan in haar hoofd naar boven kwam, werd met een kwinkslag de zaal ingestuurd en het publiek kon er hartelijk om lachen. 

Er zat heel wat soul in deze voorstelling. “Otherside of the game”, “Mad about the boy”, “Ain’t no sunshine” en zelfs “God’s song” en “Seven nation army” werden in een soul-jasje gestoken. Voor die laatste twee leverde dat versies op die behoorlijk afweken van de origineel. Het nummer van de White Stripes was amper nog te herkennen, maar o zo heerlijk om te horen. Nathalie Meskens miste af en toe een beetje de kracht in de stem om echt een “queen of soul” te zijn, maar misschien komt ze wel in aanmerking voor een titel als prinses. Vooral in de diepere regionen van haar stembereik kwam ze goed tot haar recht. 

Eén van de mooiste covers die ze bracht, was “Fast car” van Tracy Chapman. In deze versie geen gitaar, maar Bart Van Lierde op contrabas die de eerste muzikale lijn voorzag. Jeroen Tilkin leverde bij de start maar een heel klein beetje ondersteuning op piano waardoor het bijna a capella klonk. Een hele mooie, intieme start waarbij de stem van Nathalie Meskens al het werk mocht doen. Wanneer het strijkerstrio mee kwam opzetten, schoof backing vocal Judith Okon naadloos mee in. Het werd een heerlijke, zachte uitvoering waar we met volle teugen van genoten.

En dan waren er nog haar eigen nummers. Vooraf waarschuwde Nathalie: “’t Is in’t Vlaams. Ni da ge eerst een half nummer denkt: in wa veur taal is da?” Maar die hint bleek niet nodig te zijn, althans niet voor de eerste twee nummers. “Kende da” en “Verwend stuk serpent” waren overduidelijk in het Antwerps en werden gekenmerkt door een zeer direct taalgebruik en sprekende beelden. Het was grappig en absoluut niet slecht gezongen. Alleen het derde nummer uit de reeks, “Port-au-Prince” was niet echt verstaanbaar. We vermoeden dat het een romantischer nummer was, maar helemaal zeker zijn we daar niet van. Wat wel overduidelijk was, was haar betrokkenheid bij de vertolking van haar liedjes. Ook hier ging ze volledig op in de muziek.

Meskens had nog een verrassing voor het publiek. Ze had voor de gelegenheid 2 collega’s meegebracht om enkele nummers mee te komen zingen: Ariane Van Vliet en Tine Embrechts. Samen brachten ze een swingende versie van “Don’t sit under the apple tree” van Glenn Miller en een erg zwoele versie van “Sway” van Dean Martin. De temperatuur steeg voelbaar. Alleen de disco-klassieker “Dirty old man” ging vocaal een beetje de mist in. Ze zongen er bij momenten alle drie stevig naast, maar dat kon de pret niet drukken: “The show must go on” en er werd heel wat show geleverd. De technicus gooide vakkundig de schuif van de muziekinstrumenten een beetje verder open en de mindere zangkwaliteiten verdwenen als sneeuw voor de zon.

Toen na een sterke vertolking van “Crazy” van Gnarls Barkley de toegiften begonnen, kwam het leukste nummer uit de voorstelling. Officieel was het “No one knows” van Queens of the Stone Age, maar met uitzondering van de tekst, werd dit nummer volledig gerestyled. Geen rock en geen elektrische gitaren in deze versie. Pianist Jeroen Tilkin begon met het parodiëren van een operadiva die één of andere grote aria uitkeelt. Hilariteit alom. Wanneer hij dan ook nog eens de rol van de veel te dikke tenor voor zijn rekening nam, was de setting compleet. Dit gegeven vormde de nieuwe achtergrond tegen dewelke het nummer werd geplaatst. Nathalie mocht de zang voor haar rekening nemen, maar enkel wanneer Jeroen het toeliet. Een leuk stuk theater dat nog voor extra afwisseling zorgde. 

De avond werd definitief afgesloten met eens stevige vertolking van “Rolling in the deep” van Adele.

< Sascha Siereveld >

De setlist: 

Deel 1:

1. Familiar feeling  - Moloko
2. Otherside of the game - Erykah Badu
3. Mad about the boy - Dinah Washington
4. In a manner of speaking - Nouvelle Vague
5. God’s song - Randy Newman
6. Keep it loose, keep it tight - Amos Lee
7. Back to black – Amy Winehouse
8. Kende da – Nathalie Meskens
9. Verwend stuk serpent – Nathalie Meskens
10. Port-au-Prince – Nathalie Meskens 

Deel 2: 

1. Ain’t no sunshine –Bill Withers
2. My heroics, part one – Absynthe Minded
3. Fast car – Tracy Chapman
4. No ordinary love – Sade
5. Seven nation army – White Stripes
6. Liberian girl – Michael Jackson
7. Don’t sit under the apple tree – Andrew Sisters
8. Sway – Dean Martin
9. Dirty old man – Three Degrees
10. Crazy – Gnarls Barkley

Bis:

1. No one knows – Queens of the Stone Age
2. Maneater – Hall & Oates
3. Rolling in the deep - Adele