Recensie In tussentijd

‘In Tussentijd… Een Geuzenopera’ ging op 9 mei in première in De Vlaamse Opera in Gent. De productie is een samenwerking met het Conservatorium in Antwerpen en werd grotendeels gespeeld door studenten. Het concept van dit stuk was aantonen hoe vicieus de cirkel van de macht is: plebs versus proletariaat, van opstand naar revolutie, om dan uiteindelijk weer in hetzelfde stramien terecht te komen. De symboliek was eenvoudig maar duidelijk, het verhaal op zich minder.

De scène vulde deze eenvoud aan en was vrij simplistisch: een klein podium, een weinig aan  rekwisieten en links van het podium een bescheiden orkest. De voorstelling kwam ietwat traag op gang, de eerste woorden werden gesproken na maar liefst dertig minuten. Er werd al wat gezongen, maar over wie het nu precies ging was niet echt duidelijk, en dat is het eigenlijk nooit geworden. Het hoofdpersonage Hendrik (vertolkt door Rik Willebrords) is de enige die echt bij naam genoemd werd.

Het was een mix van ‘modern’ en klassiek, zo waren er stukken van Mozart en Bach maar evengoed The Doors en The Statler Brothers. Ongewoon maar wel aangenaam. Alleen bleek dat zangeres Caroline Asaert dat moderne gedeelte niet altijd even goed aankon. Ildiko Van Dyck stak er vocaal met kop en schouders bovenuit. Zij was Amalia, geliefde van leider Hendrik. Zij sloot de voorstelling af met een prachtige solo die door merg en been ging. Het luidste applaus was dan ook voor haar weggelegd en terecht.

Het niveau van dit stuk leunde bij momenten te dicht aan bij het amateuristische. Net dat tikkeltje te nonchalant en misschien iets te weinig diepgang.

< Delphine De Metsenaere >