Recensie Duikvlucht | Zomer van Antwerpen 2012

Het beloofde niet veel goeds. “Duikvlucht” kon op vraag van Studio Orka en Theater Antigone pas in de tweede week van de voorstellingreeks door de pers bekeken worden, luidde het bij Zomer van Antwerpen. Daarmee creëerde de organisator bij ons het idee dat de eerste voorstellingen try outs met publiek zouden worden, en er nog geschaafd moest worden aan Duikvlucht. Niets was minder waar. De openluchtbelevenis is veruit een van de meest hilarische producties van “het Zomert in Antwerpen” in jaren, een avontuur waar weliswaar iets minder muziek in zat dan verwacht.

We spreken af rond de klok van zeven aan de Plantinkaai. De sfeer is er eentje van samen op uitstap gaan, een excursie. Naar waar, weet niemand. Een vrouw naast ons droomt met het druilerige weer luidop van Benidorm. Wanneer we uiteindelijk op de bestemming aankomen zorgt dat voor de nodige extra spanning. “Moete nu wa wete, waarda wij zijn?” belt een toeschouwer terwijl we de wandeling aanvatten naar een familielid. “Ge gelooft da nooit!” en “Ze hebben ons hier afgezet. We moete nu te voet omdat de busse ni verder wille rijde.” Van een ‘dropping’ gesproken. Gelukkig kreeg iedereen in de bus een appeltje en een flesje water mee die vanavond nog van pas zouden komen. Een kleine survivalkit denken enkelen terwijl het onduidelijk is waar we naartoe gaan.

“Da kunde ni menen? Moete gijldier te voet naar de locatie stappen? Allez, da’s zeker drie kwartier stappen. En er zijn kleine kindjes bij. Wat voor een organisatie is dat?” zegt een toevallige passant die prompt aanbiedt om de kindjes mee in zijn bestelwagentje te vervoeren. Betrouwbaar vinden we het zaakje niet, tot Hannah, een van de jongsten in ons groepje, zegt dat ze die lift wel ziet zitten.

Uiteindelijk belanden we op een locatie vol vreemde vogels, een omgeving met industrieel karakter,die – we kunnen mis zijn – nergens op de gps, Google Maps te vinden is. Of de Vlaamse administratie weet heeft van deze zonevreemde – want dat is het minste wat je kan zeggen – constructie (kenners ontwaren er de hand van Philippe Van de Velde in) is erg twijfelachtig. Ook zo of de wetenschap al op de hoogte is van de” tabel van Daniël”, de geneeskundige krachten van Poolse gastarbeiders – “no flash please” - muzikanten die door de gevoelige snaar aan te raken een heilzame werking hebben op een levensbedreigende – zo lijkt het althans – vorm van kroppen in de keel op de klanken van “Odeo” , laat staan dat Van Dale weet dat het meervoud van cactus, “cacti” is. En dat is maar allemaal goed ook voor verzamelaar - in oud ijzer, koper, lood en zink, platte batteries en oek ouw stoove, Bh, Eh, Ni, Y, en nog veel meer - Daniël (Dominique Van Malder), postbode voor dingen die niet in de gleuf kunnen Nico (Joris Hessels), Vera van’t veer “Heen en Vera” van Rupelmonde (Ruth Beeckmans) en de  reus met dwerggroei Mandus (Titus De Voogdt).

Allemaal zijn het wat rare, eenzame vogels, die elkaar toevallig treffen en allemaal hun eigen waarheid en leugens meedragen. Vol heerlijke situatie- en taalhumor is deze Duikvlucht een super belevenis voor jong en oud waarbij het publiek betrokken wordt. Het schitterend acteerwerk, de non verbale communicatie, de decorstukken, erg veel props én het ganse concept zuigen je mee in een magische machinerie die toeschouwers aan een pompende snelheid doet schuimbekken en overlopen van enthousiasme. Bij “onze” Hannah was het achteraf erg aanstekelijk om dat ook verwoord te horen in de bus, alle anderen penden het neer in het gastenboek of stemden stilzwijgend in. Wat een ervaring.

< Bert Hertogs >