Recensie Apassionata 2013 | Vrienden voor het Leven

Meisjes en paarden, het blijft een winning team. Geen wonder dat we zaterdagmiddag weer tribunes vol zagen lopen in het Sportpaleis met vrouwen, jong en oud, stuk voor stuk enthousiast om de edele viervoeters uit Duitsland aan het werk te zien. Apassionata draait dit jaar rond thema ‘Vrienden voor het Leven‘ en spreekt daarmee opnieuw tot de verbeelding van velen met een prachtshow waarin het paard centraal staat.

De hoofdrol in het verhaal is weggelegd voor Amélie die naar de grote stad trekt, ver van haar vader en zijn boerderij. Elk deel van haar volwassenwording wordt aan de hand van haar dagboek geïllustreerd door een shownummer dat gaat van klassieke dressuur tot trickriding en western. De aftrap wordt gegeven door Christophe Hasta Luego die in zijn rol van vader een knap staaltje vrijheidsdressuur weggeeft en daarmee zijn horsemanship laat zien. De oh‘s en ah‘s in het publiek worden snel afgewisseld door gelach wanneer we een carrousel krijgen met Andalusiërs, Friezen en twee pony‘s die hun best doen om hun grote soortgenoten bij te houden.

De Equipe Sebastian Fernandez komt vervolgens geruisloos binnen voor Doma Vaquera in een pas de deux die bijna perfect wordt uitgevoerd. De Spanjaarden draaien vlot rond hun garrocha (een soort lans) die op de grond wordt geplaatst en worden al snel aangemoedigd door het publiek. Een Shire en een pony wisselen de Lusitano‘s af en doen elkaar vrolijk na in het knielen en zitten. De koudbloed blijft dan alleen achter en doet de monden in het Sportpaleis openvallen en de handen op elkaar gaan bij enkele vlot uitgevoerde capriolen.

Het spektakel wordt opgevoerd met knappe voltige door de zes Voltigeurs du Monde, gevolgd door een stormachtige show waarin we vier pony‘s in de mist verschillende figuren  zien uitvoeren met vuurwerkbandages aan. Wanneer de rook is opgeklaard is het de beurt aan een Appaloosa die een reeks spins en sliding stops toont. De humoristische noot wordt gebracht door Laurent Jahan en zijn ezeltje. Een spin lukt nog net, maar dan dondert de man op de grond en tot groot jolijt van het publiek zet de ezel hem nog eens extra op zijn plaats.

Amélie reist ondertussen verder met de koets naar het station, geflankeerd door een nummer van klassieke dressuur en een voltigeshow die steeds spectaculairder wordt tegen de achtergrond van een stationstafereel. Na de pauze is dan plots de schooltijd van het meisje al voorbij wat wordt gevierd met een groot bal. Ballet wordt afgewisseld met een pas de quatre (Equipe Luis Valenca) die wel erg was gebaseerd op de Spaanse Rijschool. Toch zal je ons niet horen klagen over de vier Andalusiërs die zowel onder het zadel als aan de dubbele teugel klassieke dressuur van hoog niveau lieten zien.

Zoals verwacht kan Amélie niet zonder haar grootste vrienden en haar vader. Hasta Luego komt opnieuw met vijf paarden waarmee hij als het ware speelt. Het samenspel tussen mens en dier is prachtig om te zien en vormt het hoogtepunt van de show. Zijn dochter besluit dan ook naar huis terug te keren wat wordt gevierd door de Brynja‘s Flying Shetties, telgangende Ijslanders en gedans op de rand van de piste. Het dagboek en de show komen daarmee ten einde, al is er nog meer dan genoeg tijd voorzien voor het publiek om de showpaarden te aaien. De tienjarige editie van Apassionata voegt op zich niet veel toe aan de vorige doortochten in ons land, maar een show die de passie tussen mens en paard zo mooi weergeeft blijft nu eenmaal boeiend.

< Catherine Gysels >