Recensie Dirty Dancing

Yes. We‘re gonna fall in love. And it feels so right. Uit één van de vele nummers, hits, die Dirty Dancing voorbracht, komen die zinnen. Een extatische song, die hetzelfde gevoel opwekt als de stage productie in Brussel. Nog steeds is er die magie, die hunkering, naar hét moment: dé lift tussen Baby en Johnny op het einde van het verhaal. Ook Paleis 12 hield de adem in, en alleen al het extatische moment live meemaken, hoe het publiek, met voornamelijk vrouwen,  daarnaartoe leeft en reageert, geeft je instant happiness. Dirty Dancing The Classic Story On Stage is een theatervoorstelling met veel dialogen, dans en geweldige muziek.  

Weinig voorstellingen van dit kaliber gebruiken nog een live band.  Dirty Dancing The Classic Story On Stage combineert muziek op tape (uit de radio, uit de platenspeler: de acteurs zingen of play backen dan met die songs mee waardoor het huiskamergevoel nooit ver weg is: een troef! Ook in de film lippen de hoofdrolspelers trouwens Lover Boy mee wat zeer fris overkomt) met wervelende live muziek. Conga’s, bongo’s, trompet en sax geven een heerlijk fris zomers geluid aan de mambo. Yes! is zo’n nummer dat we alweer een tijdje vergeten waren. Gewéldige song. Dat “Hey Baby” ook tussen de ronkende klassiekers als “The time of my life”, “Hungry heart” en “She’s like the wind” (van dat laatste nummer passeert slechts een instrumentaal fragment in het tweede deel van deze show) zit, is nog zo’n voorbeeld hoe rijk die soundtrack wel is.

In deze theaterproductie nemen Claire Rogers (Penny), Johnny Castle (Gareth Bailey) en een aanstekelijk Roseanna Frascona als Baby de hoofdrollen voor hun rekening. Nog steeds is het verhaal dat zich weliswaar in de zomer van 1963 afspeelt erg rijk. Een verhaal met vele thema’s als opgroeien, vrijheidsstrijd (los komen van je ouders), voor (mensen)rechten en anderen opkomen, je lichaam ontdekken, valse beschuldigingen, vooroordelen, de seksuele ontluiking, liefdesverdriet, bedrogen worden, de zachte pit in jezelf ontdekken, ongewenste zwangerschap en abortus om er maar enkele te noemen. Er valt dus heel wat te acteren, vandaar ook dat deze show voornamelijk een theatervoorstelling is waarbij de productie koos om zo dicht mogelijk bij het origineel te blijven. Weliswaar sneuvelden er heel wat scènes, maar het publiek krijgt dus behoorlijk wat dialogen te horen. Vreemd is de keuze om net als Grease eerder dit seizoen in Vorst Nationaal en het Sportpaleis de zaak te vertalen op de schermen aan de zijkanten. Ook in Brussel blijken die ondertitels de snelheid van het spreken niet te kunnen volgen, waardoor de meerwaarde compleet zoek is. Het is ofwel lezen, maar dan zie je niet wat er op het podium gebeurt, ofwel die opflitsende teksten negeren.

Maar laat dat vooral detailkritiek wezen, de evolutie die Baby doorgaat en hoe Roseanna Frascona haar rol neerzet, is erg geloofwaardig en straf. Van de stijve hark, papa’s kindje naar de sensuele vlotte babe die opkomt voor zichzelf en de anderen. Hoewel Frascona een pruik op heeft, maar je al goed met een verrekijker moet zien, om dat door te hebben, lijkt ze als twee druppels water op Baby uit de film. Straffe casting dus! Noem ons melig, maar een klein meisje op haar tippen zien staan om de veel grotere Gareth Bailey (als Johnny Castle) te kussen, blijft iets ongelooflijks schattigs hebben.

Johnny leert Baby in het hoge gras en in een meer de lift aan. Choreografisch zijn beiden erg sterk wanneer ze boven water komen, maar visueel wekt die cruciale scène die erg moeilijk om te zetten blijkt naar het theater, op de lachspieren van sommige toeschouwers. Penny’s (Claire Rogers) benen lijken eindeloos tijdens het dansen. Zij schittert vooral in het begin van de voorstelling en moet letterlijk een lange tijd het bed houden. Net op dat moment groeit de ster van Baby gestaag.

Dirty Dancing is altijd al een erg fysiek verhaal geweest. Ja, Johnny krijgt u in onderbroek te zien en Baby in bh wat blijkbaar voor gegiechel moest zorgen in de zaal. Bij momenten is de voorstelling dus erg lijfelijk. De band is erg goed, de choreografieën doen je goesting krijgen om je stoeltje te laten voor wat die is, er is liefde, zo veel liefde, maar bovenal: de hoofdacteurs en ensemble ademen gewoonweg spelplezier uit. Dat werkt zo aanstekelijk dat ook wij een “alright!” uitroepen wanneer Gareth Bailey op het einde de iconische woorden “Nobody puts Baby in the corner!” uitroept voor hij met haar richting finale gaat, dé dans van Dirty Dancing:”The time of my life” met vlekkeloze lift.

De tijd van ons leven hebben we voor alle duidelijkheid niet gehad in Paleis 12, daarvoor kon de spanningsboog van de show wat ons betreft iets strakker bij momenten. Maar dat Dirty Dancing The Classic Story On Stage om verschillende redenen de moeite is, mag duidelijk zijn.

< Bert Hertogs >

Dirty Dancing speelt nog op 6 juni (20u) en 7 juni 2014 (15 en 20u) in Paleis 12.