Recensie OneRepublic

OneRepublic heeft het potentieel om groot te worden. Dat bewees de poprock-band uit Colorado alvast in de Lotto Arena in Antwerpen. Een grootse productie, goed voor 6 trucks en 5 bussen, neemt de groep op sleeptouw. Camera’s brengen het concert in beeld, er is een catwalk én B-stage. Voor een middelgrote venue als de Lotto Arena is dat behoorlijk wat. De groep rond Ryan Tedder ging voor een zeer entertainende show die geen seconde verveelde.  Een show met veel aandacht voor de fans ook.

Een zeer last minute cancel van OneRepublic in de AB op 4 maart zorgde eerder dit jaar, niet meer dan terecht trouwens, voor behoorlijk wat frustraties. Veel fans waren al onderweg naar de venue of hadden er simpelweg al postgevat toen ze kort voor het optreden van start moest gaan, te horen kregen dat de show niet doorging omdat een crew-en bandlid ziek was. OneRepublic had dan ook iets goed te maken in de Lotto Arena en dat deed de band ruimschoots. Tedder excuseerde zich voor dit voorval al aan het begin van het concert. “Ik ben in jaren nog nooit zo ziek geweest als toen. Indien ik toch op het podium was gekropen, werd het “disgusting”” zo voegde hij eraan toe en bedankte de fans voor het geduld: “It’s been way too long”.

OneRepublic is een atypische band die we zelf leerden kennen via – jawel - dj sets op de grote dance festivals in ons land. “Apologize” stak Thomas Gold in een legendarische mash up met Million Voices van Otto Knows en Fix You van Coldplay. Hét anthem op de dance-festivals waar we vorig jaar waren, was “If I lose myself”, ook van OneRepublic. Lang niet slecht dus. Drie platen hebben de mannen ondertussen uit. Het begon met “Dreaming out loud” in 2007. In het voorjaar van 2013 verscheen “Native”. Aan showelementen géén gebrek. De band staat in fel wit tegenlicht achter een wit doek tijdens opener “Light it up”. We zien dan ook een schaduwspel tot het doek valt. Witte spots zijn gericht naar de zilverkleurige gitaren van de bandleden die de fel witte stralen weerkaatsen. Dat effect doen ze nog eens dunnetjes over tijdens “Can’t stop” wanneer er zilverkleurige kubussen naar beneden komen en boven de hoofden van OneRepublic bengelen.

OneRepublic heeft altijd al een zekere klassieke touch aan zijn songs gegeven. Ook live onderstreept de band dat met Brent Kutzle op cello,  Drew Brown op klokkenspel/marimba en een solo op Spaanse gitaar waar zowat alles uit de klankkast gehaald wordt dat er uit te halen valt, ook via het looping station als opener voor een stevig meegeklapt en meegezongen “Counting Stars”. Daarnaast is het percussie-element nooit ver af bij de Amerikanen. Afsluiter “If I lose myself” eindigen ze met het slaan op troms en olievaten die licht geven. Bij “What you wanted” laat de groep iedereen één keer en vervolgens twee keer meeklappen en dat herhaalt zich. OneRepublic heeft ook een aantal opbouwsongs, die volgens het boekje verlopen, in hun set zoals “I lived” en vooral “Something I need” waarbij Ryan Tedder op de catwalk en B-stage het publiek filmt dat uiteraard laaiend enthousiast reageert en zwaait naar de camera. Eindigen doet ie door zichzelf te filmen met achter hem heel wat jonge meisjes. Luid applaus volgt. Het moet gezegd, er zaten behoorlijk wat poppemiekes in het publiek die hoewel ze lang geen bakvissen meer waren nog aardig konden gillen.

“Stop and stare” is het meezwaaimoment bij uitstek, al dan niet met een verlichte smartphone in de hand. Op de zang van Ryan Tedder valt simpelweg niets af te dingen. A capella en in kopstem legt hij de song neer. Nóg opmerkelijk: de frontman brengt in de toegiften het refrein uit “Burning bridges” a capella en feilloos omdat enkele fans dat vooraan het podium op een bordje aangevraagd hebben. De song staat niet op de setlist, maar Tedder wil toch iets terugdoen voor die fans. “Zie het als een verjaardagscadeautje voor tussen nu en 12 maanden” voegt hij er nog aan toe waarbij het meisje hem laat weten dat het over twee weken al zo ver is. Een attente frontman. Punten scoren,  noemen we dat.

“Het is een goed publiek als het tussen de 16 en de 60 jaar oud is” laat de man verder weten. Toegegeven, een blik op de Lotto Arena zegt dat er véél meisjes zijn, veel adolescenten en twintigers. Maar ook kinderen uit de lagere school en oudere generaties zijn vertegenwoordigd. Met “We zijn de ganse dag in Antwerpen geweest. It’s gorgeous” wekt hij nog wat meer sympathie op. In “Good life” verwerkt de band videobeelden, time lapse video’s uit – jawel – Antwerpen, met het MAS, de Boerentoren, de Kathedraal, de Schelde met een cruiseschip dat in 1,2,3 een U-turn maakt om te eindigen in het beeld van de Belgische vlag. Het minste wat je kan zeggen, is dat de band zijn huiswerk zéér goed gemaakt heeft én zich uitsloofde om geliket te worden.

Op het B-podium zet Tedder zich achter de buffetpiano, speelt daar een melodie die uiteindelijk overgaat in de eerste noten van “Apologize”. De reactie van het publiek is gigantisch, een ontlading als het ware. 1 gloeilampje brandt er boven hem, een tweede gaat aan wanneer Kutzle  hem op cello vergezelt. Een versie om door een ringetje te halen. De fans zingen het nummer mooi mee. In een beweging gaat de song over in “Stay with me” van Sam Smith alsof het altijd zo geweest is, en altijd zo moest zijn. De nummers blenden perfect. Ook “Budapest” van George Ezra en een wondermooie versie van “What a wonderful World” van Louis Armstrong, prachtig meegezongen door de 5700 toeschouwers, geven instant kippenvel. Ook jongeren blijken hun klassiekers te kennen. Top.

Conclusie: OneRepublic was ijzersterk in de Lotto Arena, bracht een heerlijk live popconcert volgens de gekende recepten die hun deugdelijkheid keer op keer bewijzen: een erg goeie zanger, perfect entertainer en energieke man die de camera’s handig bespeelt, een straffe band, een brede, eclectische  sound, en een handvol showelementen. OneRepublic toonde ons dat er nog hoop is voor popmuziek gebracht door mannen, na het fiasco van Robbie Williams die nu echt wel uitgeteld lijkt na enkele flops, met goeie popliedjes, aanstekelijke vocals, die mikken op een volwassener publiek dan de bakvissen van 1D en 5SOS om maar iets te zeggen… OneRepublic is dan ook een band om in het oog te blijven houden, een groep met potentieel, die als ze het slim aanpakken de volgende jaren, potten kan breken.

Lang geleden dat we ons aan zo’n uitspraak durfden te wagen. De laatste keer dat we dat deden was na het optreden van Bruno Mars tijdens Rock Werchter 2011. Die voorspelling is toen uitgekomen. Benieuwd wat de sterren straks  zeggen…

OneRepublic  beloofde terug naar ons land te komen wanneer ze een nieuwe plaat hebben uitgebracht en Tedder voegde eraan toe ook dat ze er allemaal tegen dan ook knapper zullen uitzien. Dat is misschien het grootste werkpunt nog voor OneRepublic: meer charisma en uitgesproken looks. Maar de live attitude die staat er bij hen als een huis.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Light It Up 
2. Secrets 
3. All the Right Moves 
4. What You Wanted 
5. Stop and Stare 
6. Something I Need 
7. Apologize/Stay With Me (cover Sam Smith)
8. Budapest (cover George Ezra)
9. Come Home
10. Good Life 
11. Counting Stars 
12. Can‘t Stop 
13. Au Revoir 
14. Feel Again 
15. I Lived 

Bis:

1. Love Runs Out 
2. Burning bridges (fan request, enkel het refrein, a capella door Ryan Tedder voor een fan)
3. What a Wonderful World (cover Louis Armstrong)
4. If I Lose Myself