Recensie Clouseau Centraal in het Sportpaleis

Het was ondertussen alweer van 2010 geleden dat Clouseau een groot concert in het Sportpaleis had gegeven. Het was dan ook niet verwonderlijk dat de feesttempel van ’t Stad tot de nok toe gevuld was met fans die de gebroeders Wauters nog eens aan het werk wilde zien en horen. En het publiek kreeg waar het voor kwam: een hele schare Clouseau-klassiekers aangevuld met recenter werk, een spetterende lichtshow, soms verrassende arrangementen, een hele hoop sfeer, een goeie band en twee broers die er duidelijk ook zin in hadden. Alle ingrediënten waren aanwezig voor een stevig feestje en dat kwam er dan ook. En voor de fans die iets verder van het podium zaten, liet Koen zich in een harnas hijsen om vervolgens al zingend naar hen toe te vliegen.

Twintig voor negen en in een afgeladen vol Sportpaleis was de spanning stilaan te snijden. Hier had menig fan al een tijdje naar uitgekeken. In het midden van het plein stond een podium met daaraan vier zigzaggende catwalks naar de hoeken van de zaal. De band betrad het podium en percussionist Frank Michiels begon ritme op te bouwen. De elektrische gitaren vielen in en de lichtshow kwam op kruissnelheid. Het ritme pulseerde en de spots leken wel zoeklichten. De spanning werd verder opgebouwd, de verwachting naar een hoogtepunt gebracht en deden de backing vocals er nog een laatste schepje bovenop. En dan het catharsismoment toen Koen en Kris het podium op liepen en “En dans” gingen zingen. Het feest was begonnen en het publiek had er duidelijk zin in. De armen vlogen in de lucht en er werd naar hartenlust meegezongen. De party ging gewoon door bij “Zij is van mij”. 

En toen viel het stil. “Ziel” is een gevoelig nummer, maar dat was niet de enige reden. Het was erg opvallend dat vooral het recenter werk wegens ‘onbekend’ op minder bijval kon rekenen. Enkel de die hard fans konden nu nog meezingen. Bij “Wat heb ik gedaan” en “Kan het niet alleen” werd er gebruik gemaakt van een hele grote reeks witte bollen met gekleurde LED’s die boven het middenplein hingen om een gevoelige sfeer op te roepen en met succes. Ondanks het feit dat we in een mastodont van een zaal zaten, kregen we toch een beetje het huiskamergevoel. Een tikkeltje romantiek kon geen kwaad, maar het was toch stilaan weer tijd om wakker te worden. 

Daar zorgde “88” voor. Koen gaf zelf al aan dat ze zich voor dit nummer hadden laten inspireren door de muziek van de Kreuners en het mocht nu allemaal een beetje steviger klinken.  Koen wist probleemloos het publiek op te zwepen om recht te gaan staan (mocht dat al niet het geval zijn) en mee te springen op het ritme van het lied. Om de hommage aan de Lierenaars compleet te maken, werd “Ik wil je” er nog achter aan gegooid. De sfeer zat er terug helemaal in en het gitaarspel van Eric Melaerts was alleen maar meer olie op dat vuur. De fans waren nu zo goed op dreef dat ze de zang over namen en Koen kon genieten van zijn publiek. 

Tijd om weer wat op adem te komen en daarvoor hadden de gebroeders Wauters de a capella versie van “Fiets”, aangevuld met “Brommer”, ingepland. De backings leverden ook hier weer geweldig werk en het klonk allemaal lekker retro. Voor de volledigheid moeten we hier nog even vermelden dat het niet helemaal a capella was: er werd heel even gebruik gemaakt van een kazoo. 

“Altijd heb ik je lief” was romantisch. Het was dan ook niet verwonderlijk dat de gsm-schermpjes de lucht in gingen om voor extra sfeer te zorgen. 

Op vraag van Koens dochter Zita mocht het nummer “Brandweer” niet ontbreken. Het was in 1987 het debuutsingeltje van de toen nog vijfkoppige band Clouseau. Het was het nummer dat voor hen de bal aan het rollen had gebracht. Tijd om deze parel weer van onder het stof vandaan te halen en terug op te blinken. Voor deze gelegenheid bestond de muzikale omlijsting alleen uit drie akoestische gitaren. Het gaf “Brandweer” een speciale klank en een beetje een Spaans flamenco-karakter. Koen kon ook hier weer rekenen op een koor van 20 000 man dat de tekst van het eerste tot het laatste woord mee kon zingen. Wat zijn live-concerten soms toch geweldig. De meezingstonde ging nog even door bij “Ik, jij, hij of zij” en er kwam nu ook nog een choreografie bij. 

We waren weer helemaal in de juiste sfeer en … toen viel het dood. Koen had zijn pupil Laura Tesoro uitgenodigd om “Outta here” te komen zingen. En hoewel ze het er goed vanaf bracht, was het niet echt waar het publiek op zat te wachten. We zaten zelf stiekem ook te wachten tot ze de titel van haar song waar zou maken en Clouseau terug zou komen. 

“Dansen” moest de sfeer er terug een beetje in krijgen en Koen spaarde daarvoor kosten noch moeite. Als een volleerd Tarzan slingerde hij zich de zaal in om wandelend door het publiek de ambiance verder op te drijven. Al zingend baande hij zich een weg door zijn fans om vervolgens aan de andere kant terug een touw te nemen en naar het midden van het Sportpaleis te slingeren. 

“Onvoorwaardelijk wij” was het emo-momentje uit de voorstelling. De twee broers bezongen hun speciale band en werden daarbij ondersteund door een akoestische gitaar. Voor het eerst was de zang van Kris duidelijk hoorbaar en we beseften eens te meer waarom Koen de frontman is. De kwaliteit van de zang was niet voortreffelijk, maar het klonk eerlijk en oprecht. Tegen het einde van het nummer kwam er nog een strijkkwartetje invallen om voor wat extra romantiek te zorgen. Het was een mooie toets. Alleen jammer dat ze ook bleven zitten voor “Daar gaat ze”. Dit lied startte heerlijk: Kris op piano, Koen de lead en het volledige publiek als koor. Een geweldige uitvoering. Tot de violen en de cello de sfeer kwamen beïnvloeden. Het tempo van violen, Koen en publiek liep niet helemaal gelijk en de strijkers kwamen te hard door. Minder had hier meer geweest. 

Het tweede deel ging van start met “Nobelprijs”, “Louise”, “Dat ze de mooiste is” en “Gek op jou”. Het waren nummers die in het verleden hun degelijkheid al bewezen hadden en ook nu brachten ze wat we van hen hadden verwacht. Het kan soms deugd doen om te krijgen waar je op hoopt. 

Raymond van het Groenewoud schreef in een ver verleden ooit de tekst voor “Vanavond ga ik uit” en mocht dat nu samen met Clouseau komen brengen. Let op: hier is bewust gekozen om het woord zingen niet te gebruiken. De vocale prestatie van dit monument van de Vlaamse muziek was niet echt geweldig te noemen. Maar wat hij zangtechnisch  te kort kwam, maakte hij ruimschoots goed met zijn enthousiasme, humor en heel veel ambiance. Raymond paste de tekst van “Cha cha cha” een beetje aan en het werd dollen met muziek. Aan de sfeer die Raymond wist op te roepen tijdens zijn “Liefde voor muziek” kon menig opgeklopte, Amerikaanse tele-evangelist nog een stevig puntje zuigen. Het enige wat nog ontbrak, was een luidkeels halleluja. Van het Groenewoud bewees eens te meer dat de vos wel zijn haren verliest, maar niet zijn streken. 

“Domino” was … “Domino”: Kris achter de piano , Koen voor de zang en meer moest dat niet zijn. Het gevoel dat we kregen toen we daarbovenop 20 000 man dit mee hoorden zingen, was bijna onbeschrijflijk. Die emotie krijgen ze nooit vastgelegd op cd of dvd. Helemaal op het einde kwam er nog een gitaarsolo, maar eindelijk diende die om te verhullen dat Koen ondertussen in een harnas werd gehesen. Dit maakte het mogelijk om tijdens “Wat een leven” al zingend zijn fans tegemoet te vliegen. Tot aan het balkon vloog hij Peter Pan-gewijs door het Sportpaleis. Hij scheerde als Superman over zijn publiek en had tussen het zingen door nog tijd voor high-five. Aan de kant waar er gevlogen werd, kon de pret niet op. Maar je voelde bijna de teleurstelling aan de andere kant. Geen nood echter. Tijdens “Vanbinnen” trakteerde hij de andere kant op een vluchtje en zo was iedereen tevreden. Dit had dan weer wel tot gevolg dat de sfeer tijdens “Vanbinnen” aan de ene kant geweldig was en aan de andere kant van de zaal eerder lauw was. 

“Vonken en vuur” bracht er extra vuur in en we zaten in de rechte, party-lijn naar de finale. Alle remmen gingen los en ze bleven ook los voor “De Tegenpartij”. Het was ondertussen al na half twaalf en blijkbaar waren ze op het middenplein ondanks al dat springen en dansen nog niet uitgeput genoeg. Clouseau en band werden terug op het podium geroepen en er kwam nog een toegift. 

“Hier bij jou” zou definitief het laatste nummer van de avond worden en nog een laatste keer gingen alle armen in de lucht om mee te wiegen op het ritme van de muziek. Voor het doek definitief zou vallen, moest uiteraard de band nog even voorgesteld worden en daarvoor had Clouseau iets origineels bedacht: de band mocht zichzelf voorstellen … al rappend. “Hier bij jou” werd nog keurig afgewerkt en onder luid applaus mochten Koen en Kris nog een laatste ererondje over het podium maken. “Clouseau Centraal” was bij de fans duidelijk in de smaak gevallen. 

< Sascha Siereveld > 

De setlist:

Deel 1:

1. Intro
2. En dans
3. Zij is van mij
4. Ziel
5. Verdwijn met jou
6. Wat heb ik gedaan
7. Kan het niet alleen
8. 88 / Ik wil je
9. Fiets / Brommer
10. Voorbij
11. Altijd heb ik je lief
12. Brandweer
13. Ik, jij,hij of zij
14. Outta here (Laura Tesoro)
15. Dansen
16. Perfectie
17. Onvoorwaardelijk wij
18. Daar gaat ze 

Deel 2:

1. Nobelprijs
2. Louise
3. Dat ze de mooiste is
4. Gek op jou
5. Vanavond ga ik uit (met Raymond van het Groenewoud)
6. Cha cha cha (Raymond van het Groenewoud)
7. Liefde voor muziek (Raymond van het Groenewoud)
8. Domino
9. Wat een leven
10. Oh ja
11. Laatste keer
12. Oogcontact
13. Zij aan zij
14. Vanbinnen
15. Vonken & vuur
16. De Tegenpartij 

Bis:

1. Vliegtuig
2. Hier bij jou