Recensie The Jerry Rat Pack Show

The Rat Pack, de legendarische bende met o.a. Frank Sinatra, Sammy Davis Jr. en Dean Martin, stond gekend voor hun extravagante levensstijl, hun horde vrouwen en uiteraard hun liedjes. Het jongesclubje bracht klassiekers als “Fly me to the moon”, “Mack the knife” en “Mr. Bojangles”. We hadden uitgekeken naar een avondje crooners, maar kwamen jammer genoeg van een kale markt thuis. Nathalie Meskens klonk best wel goed, maar miste vaak de emotie in haar nummers. Tot ze plots “Someone like you” van Adele bracht. Samen met toetsenist Jeroen Tilkin hadden ze voor een heerlijke bewerking gezorgd, maar het was niet echt “Rat Pack”. Ook Tilkins beste prestatie, “Roof garden” van Al Jarreau, hoort niet echt thuis in het croonergenre. De sfeer op de scène was wel leuk, maar de bindteksten waren vaak aan de lange kant en de prestaties te middelmatig. We waren vaak nog het meest onder de indruk van trompettist Glenn Magerman en drummer Frank Van Weddingen. 

“Ons Nathalie is een goei actrice. Als ze nu nog eens kon zingen, zou ze nog ver kunnen komen.” Zelf zouden we deze uitspraak niet durven doen, maar collega Ivan Pecnik  duidelijk wel. De sfeer op het podium was speels en in de stijl van The Rat Pack gooiden ze geregeld dit soort van “complimentjes” naar elkaars hoofd. Het ergste is dat Ivan tot ver in de voorstelling voor een groot deel gelijk had. We gaan hier niet beweren dat Nathalie Meskens niet kan zingen. Ze zong meestal juist op toon en deed de liedjes best goed klinken. Alleen “speelde” ze haar nummers. Ze stond met haar achterwerk te schudden op het ritme van de muziek, versierde af en toe een microstatief, maar in haar stem zat te weinig gevoel. Ze imiteerde eerder dan dat ze interpreteerde. 

En toen kwam “Someone like you” van Adele en hoorden we een andere Nathalie. Het nummer startte in de Adele-stijl met een minimum aan muzikale omlijsting en vooral de vocale kracht die drama moest uitstralen. Nathalie Meskens leverde een puike prestatie. Maar het nummer werd nog leuker toen vanaf het refrein het ritme en het gevoel van het nummer werd omgegooid. Het geheel klonk plots swingend, licht en jazzy. Nathalie had er duidelijk zin in en ging op in het nummer. Dit was nu ook hoorbaar in de stem en het was heerlijk om haar zo aan het werk te zien. Jeroen Tilkin had met zijn arrangement het nummer leuk herwerkt. 

Hij was trouwens niet alleen de muzikale leider en pianist. Zo zong ie ook zelf enkele nummers. Onder andere “Mr. Bojangles” van Sammy Davis Jr. stond op zijn lijstje. Het werd een heerlijk rustige uitvoering die net als bij Nathalie wat gevoel in uitvoering miste. Naar onze smaak klonk zijn stem ook te nasaal om echt mooi te zijn. Gek genoeg had hij daar tijdens “Don’t stop the music” veel minder last van. Het nummer is oorspronkelijk van Rihanna, maar hij bracht de versie van Jamie Cullum. Het was vooral ook de ideale gelegenheid om zijn virtuositeit op de vleugel aan te tonen. Het werd een erg verdienstelijke uitvoering, maar niet echt iets dat we zouden plaatsen binnen een voorstelling rond The Rat Pack. Hetzelfde geldt voor “Roof garden”. De klanken van de jazz vulden de Roma en Jeroen kon naar hartenlust scatten. Samen met zijn muzikanten leverde hij een heerlijke klank af en zorgde hij voor genoeg sfeer om het publiek mee aan het dansen te krijgen. 

Ivan Pecniks prestatie was net als het weer: wisselvallig met kans op neerslag. Die neerslag was dan vooral jammer voor de micro die onfortuinlijk tegen de grond sloeg en daardoor even buiten gebruik was. Dat komt ervan als je te veel aan het grappen en het grollen bent met je collega’s. De interactie tussen Ivan, Nathalie en Jeroen was dan ook speels en leuk. Vaak was Ivan ook diegene die de scherpste opmerkingen wist te maken in de bindteksten. Die waren trouwens algemeen genomen net aan de te lange kant. Het was passend om wat uitleg te krijgen over The Rat Pack en waarom ze zo legendarisch waren, maar er kon zeker geknipt worden. 

Toen Ivan bij “Fly me to the moon” ging zitten, waren we er helemaal klaar voor, maar bleven we op onze honger zitten. Het klonk te licht en te braaf om echt te croonen. Hetzelfde kon gezegd worden voor “I’ve got you under my skin”.

Toen hij in “My baby just cares for me” de zang overnam van Jeroen, klonk hij dan weer aan de zware kant. Hij imiteerde met succes de stem van Louis Armstrong en wist daarmee de sfeer op het podium er in te krijgen. Toen ook Nathalie in haar stuk Louis ging na doen, ontstond er algemene hilariteit op de scène. Het was misschien niet de beste cover van “My baby just cares for me”, maar zeker wel een van de grappigste. 

Nathalie Meskens was duidelijk onder de indruk van het feit dat er zoveel mensen naar de Roma waren afgezakt voor dit optreden en daarom zei ze dat ze iets extra wilde doen. Jeroen Tilkin verwoordde wat menig man in de zaal dacht: “Doe da kleeke uit.” Helaas moesten we ons tevreden stellen met de troostprijs: een gastoptreden van Jonas Van Geel. (Al gaf die zelf ook toe dat het voorstel van Jeroen aantrekkelijker klonk.) Jonas mocht “Mack the knife” voor zijn rekening nemen en hij ging er volledig voor. Waar voordien in de voorstelling de inleving in de liedjes nogal aan de magere kant was, sloeg de slinger bij Jonas volledig door naar de ander kant. Hij stond zich volledig te geven en er was duidelijk actie te zien op het podium. Dat het publiek er van genoten had, was ook duidelijk te merken aan het applaus achteraf. Het was zonder twijfel het luidste en meest enthousiaste applaus van de avond. 

< Sascha Siereveld > 

De setlist:

Deel 1:

1. You‘re nobody till somebody loves you
2. Then we’ll be home
3. Cry me a river
4. Fly me to the moon
5. Mad about the boy
6. Sway
7. Mr. Bojangles
8. The look of love
9. I’ve got you under my skin
10. Let‘s fall in love/ Formidable/ Let‘s call the whole thing off

Deel 2: 

1. Peroxide Swing
2. Work song
3. Mack the knife
4. Don’t stop the music
5. My baby just cares for me
6. My funny Valentine
7. Stuck on you
8. Someone like you
9. Halleluja I just love her so
10. Roof garden
11. Liquid spirit 

Bis:

1. Happy