Recensie Sirene

Sirene van Bart Meuleman lijkt zes jaar na The Bult and the Beautiful ook een stuk rond erotische fantasie te zijn. Toch is het meer een portret van een eenzame vrouw geworden, een prostituee, die bij seks nooit meer zal voelen wat een gewone sterveling voelt. Een vrouw die fantaseert over een potentiële klant en hoe die haar dan zou nemen. Maar hij passeert haar raam. Komt hij terug? Ze verlangt het en zelfs meer dan dat: “Kan dat? Samen op stap gaan weg van deze plek.” […] ”Kan dat met een meisje als ik dat haar hart nooit echt meer aan iemand kan schenken?”

In tegenstelling tot “Half elf zomeravond” en de “Verwondering” kiest regisseur Bart Meuleman voor een veel kleinschaligere aanpak. Mattijs Vanderleen zorgt voor live percussie, niet zelden op de vibrafoon, die eerder een koud geluid laat horen. Fien Maris’ tekst gaat over in zang en wordt op een knappe erg natuurlijke manier verweven met de soundtrack van deze voorstelling (met schuurpapier, ijl oehoe gezang, getrom en meer). 

Op de veranderende belichting na en het aannemen van poses door Maris, vaak om armen en vingers te benadrukken, dan weer de benen, de boezem of de mond, gebeurt er uiterst weinig op het podium. Ja, de mond is erg aanwezig wanneer ze sabbelt op haar vinger, maar ook op de manier waarop ze articuleert. De “l”, een lateraal approximant, drukt ze extra uit door met de punt van haar tong iets meer overdreven tegen het gehemelte aan te schuren. Haar plosieven, zoals de “t” brengt ze op een natte manier (zoals de Engelse wet “t” dus). Vaak, erg vaak legt ze op de eindmedeklinker een accent.

In het begin van Sirene komt dat nog lekker sexy over, maar na verloop van tijd vallen die te opvallende medeklinkers te veel op én ja, begint het wel wat te irriteren. De “s”-en zijn dan weer wat aan de scherpe kant. Maris flirt hier met lispelen. Niet toevallig verwijst ze er ook naar in de tekst: “Dit open lichaam zegt iets. Het gebiedt. Maar zo zacht dat het lijkt of het lispelt.” Ook dat heeft aanvankelijk wel iets extra’s, maar het frisse ervan is al snel uitgewerkt.

Het meest erotisch is Sirene wanneer Fien Maris fantaseert over seks met de niet-klant. “Laat me” is weliswaar een erg repetitieve constructie die het erotische gehalte al snel fnuikt. “Laat me mijn volle lippen om  je heen sluiten. Laat me je in mijn mond nemen. Laat me je afzuigen. Ik ga je goed afzuigen.” De actrice gaat dan weer wel op een zeer geloofwaardige manier over in haar veranderende gevoelens. Fantasie gaat over in twijfel. Punten in vraagtekens. En ook al lijkt Sirene eerder voorbij te kabbelen, toch zijn er – zij het weliswaar lichte – tempowisselingen.

Humor zit er nauwelijks in Sirene. Wel komt Meuleman een klein beetje in de buurt wanneer Fien Maris “Ik maak van dat hulpeloze dingetje een grote stijve lul.” zegt en “kijk eens hoeveel macht” eraan toevoegt. Het voelt aan als ironie, zo begrijpt het publiek het toch. Deze Sirene blijkt dus een weinig benijdenswaardige jonge vrouw die hunkert naar liefde en zich behelpt met te geloven dat haar gedachten, haar fantasieën haar eenzaamheid en lot (even) kunnen doen vergeten. Meelijwekkendddddddddddddd. (uiteraard met natte eind “t”)

< Bert Hertogs >