Recensie Bear s den

In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, is de Bear’s Den bende helemaal ongevaarlijk. Geen ruige kerels, maar zachtaardige knuffelberen met hipsterbaardjes leggen het diepste van hun ziel bloot in liedjes zoals ‘Sophie’, ‘Magdalene’ of ‘Isaac’ – die jongens hebben het precies wel voor eigennamen als titel.

De heren waren hier al eerder, met eigen aardappelen – jawel, aardappelen – gedrukte EP’s op tournee met Daughter, en nu hebben ze hun debuutplaat ‘Islands’ al bijna een half jaar uit. Het gaat hard en snel voor het drietal – dat live steun krijgt van twee extra muzikanten. De lad section, zoals drummer Kevin Jones ze aan ons voorstelt. De extra elektronische effecten die een van de twee produceert op enkele albumtracks bieden nummers soms net iets meer kaliber, maar andere keren klinkt het te gemaakt op het organische geheel.

Hun verhalende songteksten zorgen ervoor dat het niet alleen zeemzoet, maar vaak ook herkenbaar in de oren klinkt en dus empathie opwekt. De eerste helft van de set valt te beschrijven als: band brengt een lied, Andrew Davie en Joey Haynes gaan in het instrumentale tussenstuk voor de drums staan, laten zich even gaan – in hoeverre dat al kan op die zweverige folkmuziek – om daarna opnieuw te beginnen. Van hun voorspelbare manier van performen zal het alvast niet afhangen, al verrassen ze ons wel wanneer later Jones én drumt én zingt én basgitaar speelt, en wanneer de banjospelende Joey met hem van plaats wisselt.

Het akoestisch gebrachte ‘Sophie’ vormt ondanks afwezigheid van microfoons en versterkers niet zozeer een kantelmoment, maar Bear’s Den gaat graag terug naar de roots. Wie zijn wij nu om daar nee op te zeggen. Pareltjes als ‘Elysium’, ‘When You Break’ of ‘Don’t Let The Sun Steal You Away’ zorgden voor enkele wegdroommomenten. Hun meerstemmige nummers klinken steeds zuiver, maar te braaf. Het verlegen gestamel dat ons net iets te veel keren bedankt, draagt meer bij tot de aaibaarheidsfactor dan wat anders. Al kunnen we begrijpen dat een dubbele upgrade – van Witloof naar Rotonde naar Orangerie – overdonderend kan zijn voor de Londenaars.

Het zijn echte charmeurs, die songsmids van Bear’s Den, maar wanneer je kan kiezen tussen gewaagd of gewoon en voor dat laatste kiest, betwijfelen we of je een hele zaal de volle 90 minuten geboeid kan blijven houden. Al bij al toch een geslaagde terugkomst voor de band, die ongetwijfeld nog meer harten zou kunnen veroveren, indien ze net dat tikkeltje meer durf in de set zouden steken.

< Yne Van De Mergel >