Recensie Black Label Society

Al sinds eind jaren ’90 timmert Black Label Society aan de weg naar onsterfelijke roem. Het is de band rond Zakk Wylde (vooral bekend als voormalig bandlid van de al even legendarische als notoire Ozzy Osbourne). Met negen degelijke langspeelplaten (waarvan de laatste, Catacombs of the Black Vatican, op nummer één terechtkwam van de Billboard Top Rock Albums Chart) en een resem aan bekende medemuzikanten die de revue passeerden, heeft het collectief rond Wylde al een stevige reputatie verworven, die zich vertaalde naar enkele succesvolle verschijningen op Graspop Metal Meeting. Hoog tijd dus voor Black Label Society om zich ook bewijzen voor het selecte publiek in de Ancienne Belgique.

We tellen vijf minuten voor aanvang; een enorm spandoek met het doodshoofd van Black Label Society verbergt het podium bijna compleet. Opeens knalt Whole Lotta Sabbath van Led Zeppelin door de speakers, de verwijzing kan moeilijk duidelijker zijn; hierop volgt (jammer genoeg alweer) een luchtsirene. En dan, eindelijk… The Beginning… At Last! Met deze stevige opener zet Black Label Society de AB meteen in beweging. Het doek valt neer en onmiddellijk vallen enkele dingen op: de crucifixen aan Wylde’s microfoonstand en aan het drumstel, de Grim Reaper op de banier achteraan, zelfs Wylde’s stemgeluid wanneer hij begint te zingen. Alles doet denken aan Ozzy Osbourne (and friends).

Maar Black Label Society zou zichzelf niet zijn als het die oude glorie niet zou moderniseren en een trapje hoger zou brengen op de moeilijkheidsladder. Met snedige gitaarpartijen en razendsnelle solo’s imponeert Wylde en laat hij duidelijk zien dat hij de onbetwiste gitaarvirtuoos van de avond is: om de vijf seconden verwerkt hij een aantal pinch harmonics in zijn spel, de gitaar wordt geregeld in de nek gelegd. Ook eindigt bijna elk nummer met een lange eindimprovisatie van Wylde en laat hij zich zelfs verleiden tot het gebruik van een gitaar met een dubbele steel (één met twaalf snaren en één met zes snaren): het mag duidelijk zijn dat Wylde’s talent de band volledig draagt. Het orgelpunt van het optreden ligt dan ook volledig bij de frontman: een minutenlange one-man-show op gitaar én een kleine herinnering aan het publiek dat hij ook bedreven is met de piano. We moeten echter eerlijk en objectief blijven: Zelfs een Guitar Hero als Zakk Wylde is niet onfeilbaar. Zijn vele gitaarsolo’s kraken en piepen geregeld, maar het tempo is zo hoog dat enkel een getraind oor dit merkt.

 Het geheel klinkt zeer strak en geïnspireerd, maar werkt ook inspirerend, en het publiek laat zich dan ook gewillig meevoeren. Ook de artiesten zelf genieten duidelijk van wat ze doen: Zakk Wylde, die met zijn lange haren en volle baard veel weg heeft van een Gallische druïde, bespeelt zijn gitaar ook met dezelfde magie (wanneer hij soleert, lijkt hij in een soort trance te gaan). De groep last ook enkele ongezouten rock ballads in, die voor wat zalige afwisseling zorgen van het zwaardere gitaargeweld. Eén van die ballades, In This River, wordt gebruikt als pakkend eerbetoon voor Dimebag Darrell, inclusief twee levensgrote afbeeldingen van de voormalige gitarist van Pantera en collega van Wylde, die op een concert van zijn latere band Damageplan jammerlijk werd doodgeschoten. Hieruit blijkt de bijzondere en voor een band lastig te kweken eigenschap dat Black Label Society een publiek bij de keel kan grijpen met agressie, maar eveneens muisstil kan krijgen met betovering.

Hoewel Black Label Society een show van twee uur(!) had beloofd, kwam het ‘maar’ aan zo’n honderd minuten. Desondanks toonde deze band, dit collectief (Wylde stelt zijn bandleden voor als ‘broeders’, alsof het om een familie of zelfs een religie gaat), meer dan uitgebreid haar mogelijkheden. Wat Wylde en de zijnen echter vooral hebben aangetoond, en wat simpel getoetst kan worden met een snelle blik door de AB, is dat de frontman nog steeds een gemeenschap samenhoudt: hij vormt nog steeds één van de pijlers van de ‘oude garde’ van metalheads, ook al lijkt de opvolging, in dezelfde snelle blik door de zaal, reeds verzekerd. En in dat opzicht heeft hij de naam van zijn project als zijnde een Black Label Society zeer goed gekozen!

< Levi Poelmans >