Recensie Bart Peeters | Op de groei

Toen we in oktober vorig jaar de eerste voorstelling van “Op de groei” zagen, waren we niet helemaal overtuigd. Maar nu kunnen we zonder twijfel bevestigen: Bart Peeters is helemaal terug! “Lepeltjesgewijs”, “Poolijs”, “Konijneneten” wisten probleemloos voor een leuke ambiance te zorgen en nummers als “Op de groei” en “Dennenlaan” kregen de aandacht en de rust die ze verdienden. Er was een goed evenwicht gevonden tussen de verschillende liedjes en het contact met het publiek verliep erg vlot. Bart was weer helemaal zichzelf: een tikkeltje hyperactief, spontaan, een beetje prettig gestoord, sociaal en vooral … de man die wél terug zong.

“Op de groei” ging rustig van start. De akoestische gitaar zette ingetogen de melodie van “Stipjes” in en Bart begon zachtjes te zingen. Langzaamaan zette Ivan Smeulders er een baslijntje bij en zijn broer Mike zette zijn vingers op de toetsen. Toen Emile Vertraeten zijn viool in zijn nek legde en ook begon mee te spelen, was het romantische plaatje rond. Het publiek werd zo ontspannen geïntroduceerd aan de klank van deze groep muzikanten. Het was dus tijd om het feestje open te breken met “De man die nooit meer zong”. De funky sound vulde de Roma en Bart stond zich duidelijk te amuseren op het podium. In de zaal gingen de hoofdjes al stilaan mee op het ritme van de muziek, maar het was nog wachten tot “Lepeltjesgewijs” voor de typisch Vlaamse schroom voldoende was weggeëbd en de mensen spontaan mee begonnen te klappen. 

Amel Serra Carcia nam de soeplepels in zijn handen en Piet van den Heuvel ruilde de gitaar voor een banjo. De vrolijke melodie van “Lepeltjesgewijs” weerklonk en er zat overduidelijk een country-toets in die verder nog werd onderstreept door het vioolspel van Emile en de accordeonklanken van Ivan. Het leek wel of het publiek en Bart Peeters elkaar wederzijds aanvuurde om zich volledig te geven. Hoe enthousiaster zij klapten, des te meer Bart Peeters zich volledig in het nummer smeet … en omgekeerd. 

De sfeer was top en als beloning ging Bart Peeters dan maar één van de geheimen van het schrijven van een goed liedje prijsgeven: “’s Nachts met ne voze kop vertrouw je iets toe aan de computer en ’s morgens, met een zogezegde frisse kop, heb je de moed om het niet te deleten.” Het verklaart zonder twijfel een deel van de rare kronkels die we soms in zijn liedjes terugvinden, maar “Allemaal door jou” bewees wel dat het soms werkt. Het applaus na dit nummer werd naadloos omgebogen tot het spontaan meeklappen tijdens “Zelden of nooit”. En het feestje ging verder. 

Na een entertainend verhaaltje over zijn twee volwassen dochters en de generatiekloof die zich ten huize Peeters wel eens manifesteert, waren we klaar voor één van de mooiste nummers van de avond: “Op de groei”. De achtergrond kleurde paars, het podium werd in blauw licht gehuld en Bart stond zelf in een witte spot. Het kader werd intiem en dat paste perfect bij dit liedje. Dit keer geen hyperactieve zanger op het podium, maar een gevoelige vader die mijmerend terugdenkt aan de kindertijd van zijn kroost. De setting en de uitvoering van het nummer werkte en dat was ook te horen aan de reactie van het publiek achteraf. 

Via een klein eerbetoon aan Danny Fabry en zijn legendarische ode aan Scherpenheuvel: “Toon mij de weg naar Scherpenheuvel”, door Bart Peeters lyrisch omschreven als “heroïne voor de geest”, kwamen we vlekkeloos bij zijn persoonlijke hommage aan Boechout. Mike Smeulders zorgde met zijn accordeon voor de romantische sfeer van de wals terwijl Bart de toch wat rare tekst ten gehore bracht. 

“Poolijs” mocht de opbouw naar de pauze inzetten. Het nummer is altijd goed voor wat extra sfeer en faalde ook nu niet. De handjes gingen als vanzelf op elkaar en in de zaal gingen de hoofdjes van links naar rechts op het ritme van de muziek. Via de dronkenmanspraat van “Ruimteschip” kwamen we aan bij het protestlied tegen de dieetdictatuur: “Konijneneten”. De conga’s van Amel Serra Carcia produceerden zwoele tropische klanken en nodigden verder uit tot participatie. Aan het enthousiasme waarmee enkele mannen uit de zaal aan  het meezingen waren, menen we te mogen afleiden dat ze in Bart Peeters een frontman gevonden hadden voor de strijd tegen hun dieetfrustraties. Mochten er na dit catharsismoment toch nog restanten van onderdrukte gevoelens geweest zijn, konden ze die tijdens de pauze doorspoelen aan de toog. Bart Peeters had duidelijk aan alles gedacht toen hij de volgorde van zijn set opbouwde. 

Ook het tweede deel van de show opende met een ingetogen nummer: “Wat nog komen zou”. Het kreeg de ruimte om klein en breekbaar te blijven en was absoluut geen belemmering om achteraf de sfeer er weer in te krijgen. 

De bekentenis “Mensen zeggen soms dat ik druk doe.” was duidelijk een open deur die ingetrapt werd, maar het vormde wel een vlotte overgang naar “Denk je soms nog aan mij”. Bart Peeters demonstreerde hier zijn volledige danstalent met een choreografie die de kniezwengel van Kate Ryan moeiteloos wist te combineren met het zelfingenomen heupzwaaien van Beyoncé. Het geheel werd verder afgewerkt met een retro-toets die ontleend was aan de dansjes van de Confetti’s. Gek zijn doet geen pijn en het was allemaal erg entertainend. Bart was geheel zichzelf en daar kwam het publiek voor. Als bonus zagen we hem trouwens ook nog even gebruik maken van de technieken van “Lord of the Dance”. Hij hoeft voorlopig nog niet te solliciteren bij Michael Flatley, maar wij konden er alvast smakelijk om lachen. 

“Niemand doet je dat na” was een absolute nieuwkomer. Op een jazzy melodietje zong Bart zijn eerbetoon aan het talent van het multitasken. En zoals het bij jazz hoort, was er ruimte voor een solo op de toetsen. Mike Smeulders trakteerde het publiek op een vrolijk stukje jazz en achteraf mocht ook Emile Verstraeten nog eens laten zien en horen wat hij allemaal op zijn viool kan. Het was een leuk nummer, maar geen absolute sfeermaker. 

Op zich was dat geen probleem, want daar had hij “Venus Mars of Pluto” en “Heist Aan Zee” voor. De klank van Piets udu gaf “Heist Aan Zee” iets warms en aards mee terwijl de klanken van de mandoline zorgden voor een zuiderse toets. Bart Peeters dook de zaal in en het publiek was meer dan klaar om de “Ohhoohoo” mee te zingen. Toen Bart na dit lied aankondigde dat hij aan het laatste nummer ging beginnen, weerklonk spontaan de “Ohhoohoo” uit “Heist Aan Zee” opnieuw. Het publiek wilde hem duidelijk nog niet laten gaan. “Slaapwals” werd toch ingezet en zo kwam er een einde aan de reguliere set. 

En dan kwam er als eerste toegift het mooiste liedje van de avond. De melodie van ”Dicht bij mij” werd ingetogen ingezet en het nummer klonk lekker klein en dromerig. Plots hoorden we een extra stem in de mix en onder luid applaus kwam Tutu Puoane opwandelen uit de coulissen. Het nummer kreeg nu dankzij haar stem en stukken tekst in het Lingala een onmiskenbare Afrikaanse klank. Het voelde aan als een romantische zonsondergang over de savanne en we voelden het publiek gebiologeerd luisteren. De instrumenten vielen langzaamaan uit en er bleef alleen de zang van Bart, Tutu en de muzikanten. Het was puur genieten maar … het was niet bepaald een afsluiter zoals we die van Bart Peeters zouden verwachten. 

Daarom werd het tempo terug stevig opgeschroefd, de beentjes verder losgegooid, de armen in beweging gebracht en de kelen nog eens opengezet voor “Messias”. Het publiek stond toch al op de benen dus er werd zowaar ter plaatse gedanst. De sfeer zat er weer stevig in en dus ging “AAA” er ook in als zoete koek. Nog een laatste keer gingen op het podium en in de zaal alle remmen los en achteraf kon iedereen met een goed gevoel naar huis. 

< Sascha Siereveld > 

De setlist:

Deel 1:

1. Stipjes
2. De man die nooit meer zong
3. Mooie dag
4. Lepeltjesgewijs
5. Allemaal door jou
6. Zelden of nooit
7. Op de groei
8. Boechout mijn land
9. Poolijs
10. Ruimteschip
11. Konijneneten

Deel 2:

1. Wat nog komen zou
2. Dan zal ik er zijn
3. Denk je soms nog aan mij
4. Dennenlaan
5. In de plooi
6. Niemand doet je dat na
7. Venus Mars of Pluto
8. Heist Aan Zee
9. Slaapwals 

Bis:

1. Dicht bij mij
2. Messias
3. AAA