Recensie Fidelis Fortibus

Een eresaluut aan de traditie, aan de nostalgie van de circusfamilies die beetje bij beetje verdwijnen. Dat geeft Danny Ronaldo in zijn solo “Fidelis Fortibus”, een voorstelling die bitterzoet aanvoelt. Bij het binnenkomen stuurt ie het publiek al meteen naar huis. Er zal geen spektakel zijn want iedereen is dood en begraven met zagemeel in de cirkel waar het spektakel normaal doorgaat. Maar het publiek laat zich niet naar huis sturen en dus brengt ie op zijn manier alle anderen tot leven, van het mooie meisje dat van koorddansen haar specialiteit maakte en waar ie stiekem verliefd op was, tot die drommelse trapezist die de koorddanseres voor zich won.

Ronaldo komt niet zelden in zijn mimiek over als Mr Bean, ook hij zet een wat bijzondere eenzaat neer die het maximum van zijn kunnen exploreert. Daarmee houdt ie wonderwel de magie van circus overeind. Erin slagen om twee ringen in elkaar te krijgen, zal ie niet. Dat gebeurt – toevallig – later in de voorstelling dan weer wel. Wanneer ie de sterkste man ter wereld wil nadoen, probeert hij te jongleren met kanonsballen, maar er komt er een op zijn hoofd terecht wat voor hilariteit zorgt bij het publiek. Mensen lachen nu eenmaal graag wanneer een ander in de mist gaat, en deze clown doet het meermaals.

Wanneer ie geen vrijwilliger in het publiek vindt om in twee te zagen met dé truc der trucs doet ie het dan maar solo. De onbeholpenheid maakt van de spannende act een humoristische. Helemaal hilarisch wordt het wanneer hij uit die lastige situatie geraakt door achter het rode gordijn een nieuw paar benen te vinden.

Een statement rond dieren die door de verstrengde wetgeving nog nauwelijks welkom zijn in circussen maakt ie door een rat te laten koorddansen. De circusartiest lijkt qua gemoedstoestand erg wisselvallig. Wanneer een zoveelste truc niet (helemaal) lukt, dreigt ie alles in de fik te steken. Zo ver komt het uiteindelijk niet. En maar goed ook want de manier waarop hij na veel vijven en zessen uiteindelijk boven op de trapeze geraakt, is op zijn minst hilarisch. Erg poëtisch is dan weer het einde, een verwijzing naar een ter hemel opneming is daar niet ver weg. De voorstelling neemt wel zijn tijd (iets te veel zelfs), en de spanningsboog is zeker in de tweede helft daardoor minder strak.

“Fidelis Fortibus”, trouw aan de dapperen, ontroert dus én zorgt voor humor. Een moeilijke evenwichtsoefening waar Danny Ronaldo goed in slaagt.

< Bert Hertogs >