Recensie Christine and the Queens op Pukkelpop

Met het album Chaleur Humaine piekte Christine and the Queens in de Vlaamse hitparade en scoorde het een top 5-notering. De single Christine haalde zelfs 5 weken lang de eerste stek. Lang geen evidentie voor Franstalige muziek uit het buitenland is dat. Herman Schueremans boekte de freakpop-band rond de 27-jarige Héloïse Letissier dan ook zowel voor Rock Werchter als voor Pukkelpop dit jaar. Girlpower, Franse chanson en electropop daarvoor staat Christine and the Queens op muzikaal vlak, op het podium gaat ze voor muziek, performance, video en dans. Of dat allemaal tot zijn recht zou komen in open lucht bij daglicht was maar de vraag...

Christine and the Queens is dan ook een concept waar choreografie (synchroon dansen met 2 dan weer 4 dansers) in combinatie met visuals de hoofdbrok vormen van het optreden. Daarnaast gaat Letissier ook voor enkele opmerkelijke keuzes. Zoals een cover van Christophe: Paradis Perdus dat ze mengt met een vleugje Kanye West. Letissier komt dan ook – net als tijdens de rest van de set – behoorlijk mannelijk over. Handen in de broekzakken, nonchalant, zwarte broek, zwart topje met zwarte vest en zonnebril. Die laatste twee gaan al snel uit wegens de warmte waardoor ze kiest om een deel van de look overboord te gooien voor haar eigen comfort. Zelf is Letissier naar verluidt panseksueel of omniseksueel: ze valt zowel op mannen, vrouwen, transgenders en transseksuelen. Maar voor een welbepaald type past ze kennelijk. “Don’t want no short dick man” covert ze kort van 20 Fingers en laat ze het publiek ook meerdere keren nascanderen. Grappig vindt ze dat om in eigen land te doen omdat de Fransen volgens haar geen idee hebben wat ze precies aan het nascanderen zijn.

De vergelijking met een show van Stromae gaat niet meteen op vermits ze veel minder reflecteert naar het publiek maar vooral in haar eigen concept en show zit die in mindere mate het resultaat is van een gecreëerd personage en dus ook acteren (wat bij Stromae wél het geval is). Of we “Pump up the jam” kennen, vraagt Héloïse Letissier. Wat een blunder. Kan iemand haar vertellen dat die hit uit 1989 van Technotronic een Belgische wereldhit is? Ze brengt er een stukje uit voor ze “Intranquillité” in zet.

Die ene hit “Christine” zit al helemaal van voor in de set, een herkenningsapplaus is dan ook al te horen bij de start van het nummer. Een nummer dat ten opzichte van de rest van het optreden een stuk uitbundiger wordt onthaald. Ook de opkomst aan de Main Stage valt eigenlijk wat mager uit. De Franse zangeres haalt dan ook alles uit de kast, duikt de frontstage in, gaat via de zijkanten het publiek in, komt even in de richting van de front of house,… Showtrucs die absoluut nodig zijn om het publiek meer te betrekken. “Who’s that girl” van Eve covert ze even wanneer ze het over Ellie Goulding heeft. Attitude heeft die artieste volgens de Française, iets waar ze zelf nog aan werkt, waarna ze ironisch toont hoe een flawless Beyoncé in de ochtend zou zijn.  

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Starshipper
2. Half Ladies
3. Science Fiction
4. Paradis Perdus
5. Christine
6. Safe And Holly
7. Narcissus Is Back
8. Ugly Pretty
9. Dessassossego
10. Saint Claude
11. Loving Cup