Recensie This place is looking for better men

Een nieuwkomer op de werkvloer. Welke impact heeft dat op een bestaand team en op de hiërarchie in dat team? Elektra tg toont het haarfijn in de voorstelling “This place is looking for better men” dat het midden houdt tussen toneel en een dansvoorstelling. Tijs Bonner (Bert) is de nieuweling van dienst die in de plaats komt van nummer 5, Quinten.  “This place is looking for better men” geeft subtiele maatschappijkritiek over hoe het eraan toe gaat op de werkvloer: enerzijds word je als nummertje behandeld, anderzijds is er een amicale sfeer hoewel individuele ambities of privé perikelen die broze vriendschapsband wel eens op de proef stellen.

Op dag één mag Bert eerst observeren om daarna te presteren. Uiteraard wordt hij uitgetest en wordt er wat met hem gelachen omdat ie geen “vierkante gatenboor” gevonden heeft. Al snel valt op dat er wat veranderd is in het bedrijf. “Mechaniek” en “elentriek” zijn samengevoegd. Rodrigo Vissers (Sergio) verzuipt zo wat in het werk, spreekt nauwelijks Nederlands, en kan dan ook niets anders dan doen alsof ie ziek aan het worden is. Ploegbaas Bas (Elias Vandenbroucke) – die er verschillende relaties met vrouwen op nahoudt - probeert Bert dan weer voor zijn kar te spannen. Bert slooft zich op zijn eerste dag iets te veel uit naar de zin van enkele andere arbeiders. Inzet is belangrijk, maar te veel nu ook weer niet. Wanneer Bert duidelijk maakt dat hij niet alles wil opofferen voor zijn werk, wordt ie daarvoor gefeliciteerd door de andere werkmakkers. De ploegbaas ziet dat anders: “een beetje meer lachen en knikken. Ik hou je in het oog.”

Bram Kelchtermans (Kenji) is de adviseur die de problemen op de werkvloer probeert te voorkomen. De man blijkt maar een beperkte grip te hebben op de rest van de arbeiders en is vooral de klankbuis van Bas. Op het einde escaleert de situatie en blijkt het privéleven (twee mannen die eenzelfde vrouw aanbidden,Xavier die dringend een telefoontje moet doen tijdens de shift,…) op de werkvloer een niet te onderschatten impact te hebben. Bas geeft dan ook Kenji de opdracht om te bekijken hoe ze in de toekomst beter kunnen omspringen met dit voorval. Tot dan luidt het credo: “hop hop hop, iedereen doet zijn job.” Maar het is dan al duidelijk dat eigenlijk niemand de teamleider kan volgen die duidelijk te hoge doelen stelt.

“This place is looking for better men” geeft subtiel maar wel puntige kritiek op het leven op de werkvloer. Zowat alle emoties komen daarbij ook aan bod: achterdocht, jaloezie, kameraadschap, vijandschap,opschepperij (onder andere over vrouwen,…) enz. Het is vooral die dunne lijn ook en de verschillende rollen (privé en werk) die de mannen aannemen en door elkaar kruisen die boeiend zijn. Bas blijkt succesvol en leidinggevend in zijn verschillende relaties met vrouwen, maar op de werkvloer wordt hij nauwelijks au sérieux genomen. Wat ook geldt voor zijn adviseur. Wat het team bindt, is het werk – hier: dansen of eerder repetitief springen (in kwartdraai), niet zelden door draaibewegingen uit te voeren, zwaartepunt op de hielen te leggen, in groep of verschillende groepjes, elkaar diagonaal te kruisen,… - het broederschap van de “Loge van de vrijwerkerij” ook, verwijzing naar “iemand dopen op de werkvloer”, in dit geval Bert door hem te blinddoeken, in zijn onderbroek te zetten, laten lopen naar wie hem roept, hem alles op commando te laten uitvoeren, om tot slot onderaan te eindigen in de vleeshoop.

“This place is looking for better men” heeft absoluut enkele troeven in handen maar komt als geheel iets te studentikoos over.

< Bert Hertogs >