Recensie Gunther Neefs

Op zijn laatste dag als veertiger mocht Günther Neefs  samen met de VRT Bigband het podium van De Roma betreden om nog eens lekker te swingen. Ze trakteerden hun publiek op tijdloze klassiekers van onder andere Frank Sinatra en zijn Rat Pack. Gedurende twee uren namen ze de toehoorders mee op een nostalgische reis naar de tijd waarin bigbands het publiek op statige bals mochten entertainen. Die swingende sfeer werd daarbij nog rijkelijk overgoten met de warme klanken van Günters stem.

Mocht er iemand in de zaal gezeten hebben die vooraf niet wist naar welk genre muziek hij kwam luisteren, dan werd dat vanaf de eerste noten wel meteen duidelijk. De VRT Bigband onder leiding van dirigent Dree Peremans wist met “Sing, sing, sing” direct de juiste toon te zetten. Trompetten en saxofoons zorgden voor de hogere tonen en de trombones leverden body. De dwarsfluitist kreeg een kleine solo terwijl de drummer de ruggengraat van deze uitvoering bleef. Het swingde als een tiet. 

Na dit voorsmaakje, was het tijd voor een filmpje. Beeldfragmenten uit de verschillende periodes uit Günthers carrière werden afgewisseld met foto- en filmmateriaal uit zijn kindertijd. In de 25 jaar dat hij al op het podium staat, is hij misschien al verschillende keren van look en van muziekstijl veranderd, maar overal stond hij even sympathiek op. Zo’n nostalgische terugblik was best leuk, maar we waren eigenlijk gekomen om de man live aan het werk te zien en te horen. 

De kopersectie zette de intro van “Bad Bad Leroy Brown” stevig in en niet vanuit “the south side of Chicago”, maar gewoon vanuit de coulissen, verscheen Günter Neefs. Hij had er zichtbaar zin in wist van bij de start met zijn warme stem het publiek zo te vervoeren dat ze al vanaf het eerste nummer spontaan mee gingen klappen op het ritme van de muziek. De combinatie van een live bigband en de zang van Günther Neefs leverde een heerlijke, ouderwetse sfeer van gezelligheid op en de mensen wisten dit duidelijk te waarderen. 

“Dit jaar sta ik 25 jaar op de planken en morgen ga ik voor de eerste keer Abraham tegenkomen… “: biechtte Günther Neefs op en spontaan weerklonk er een “Happy Birthday” door de zaal. Hij mocht dan al 50 worden, het vet is nog lang niet van de soep. Tijdens “I’ve got you under my skin” kwam de diepte van zijn stem volledig tot zijn recht terwijl hij met de blik in zijn ogen en zijn verzorgde uiterlijk zijn publiek verder wist te betoveren. Het orkest hield zich tijdens de zangpartijen keurig ingehouden op de achtergrond en liet zich volledig gaan tijdens de instrumentale tussenstukken. De swing zat er goed in. 

Soms sloop de romantiek mee in de swing zoals bij “Just the way you are” en “What a wonderful world” terwijl “Fly me to the moon” en “Ain’t that a kick in the head” dan weer gewoon lekker mochten knallen. “Georgia on my mind” kreeg een bluesy tintje met knap werk van Vincent Goris op de vleugel en “You are the sunshine of my life” werd hele vrolijke, lichte swing. 

Tussen de verschillende nummers door kwam Guy De Pré in korte clipjes wat meer uitleg geven over het legendarische Rat Pack van Frank Sinatra, Dean Martin en Sammy Davis Jr.. Het was niet echt storend, maar had ons inzien niet gehoeven. Tenslotte zaten er in deze voorstelling ook nummers van Charles Trenet, Louis Armstrong, Billy Joel, Jackie Wilson, Nat King Cole en Marvin Gaye. 

Een nummer dat wel onlosmakelijk met Sinatra verbonden is, is “My way”. Toegegeven, het is origineel geschreven door Claude François en vertaald door Paul Anka, maar het is onsterfelijk gemaakt door Ol’ Blue Eyes. Günther Neefs sloot er zijn eerste deel mee af en wist perfect de gevoelige snaar te raken. Het kippenvel liep over de rug en we hoorden de rest van het publiek de tekst ook zachtjes mee fluisteren. Op de achtergrond verschenen beelden van Günther die de dingen duidelijk op zijn manier aanpakte en we hoorden de passie in zijn stem. Als je dan toch met een bigband op een podium staat, kan je in een nummer als “My way” de meerwaarde van een stevige blazerssectie laten voelen en dat werd dan ook keurig uitgespeeld. Wat een geweldige uitvoering van deze klassieker. Het applaus voor de pauze had dan ook de kracht van een stevig slotapplaus en dat was meer dan verdiend. 

Het einde van het tweede deel leverde bijna een kleine rel op. Na “Cheek to cheek” kondigde Günther Neefs aan dat ze stilaan naar het einde van het programma kwamen en vanuit de zaal klonk prompt een resoluut “Niks van!”. De overenthousiaste fan kon gelukkig gesust worden met de intro van “How sweet it is to be loved by you” waarbij voor het eerst de elektrische gitaar eens stevig mocht doorkomen alvorens over te gaan in vlotte swing.

Tijdens “Reet petite” mocht het publiek nog een laatste keer uit volle borst mee “ooh ooh ooh ooh” zingen en daarmee viel het doek over “Back to Swing”. Een staande ovatie viel Günther Neefs  en de VRT Bigband ten deel en ze konden dan ook niet anders dan nog enkele toegiften brengen. Geheel toepasselijk weerklonk “I know I said that I was leaving, but I just couldn‘t say good-bye.” De bigband zorgde voor de zachte achtergrondklanken terwijl Günther met veel gevoel het romantische “Let me try again” zong. Het publiek genoot zichtbaar en liet dat ook blijken in het applaus. Als dank werden ze nog getrakteerd op een stevig “New York, New York”. 

< Sascha Siereveld > 

De setlist:
Deel 1:

1. Sing, sing, sing (instrumentaal)
2. Bad Bad Leroy Brown
3. I’ve got you under my skin
4. The lady is a tramp
5. Just the way you are
6. What a wonderful world
7. Beyond the sea
8. All of me
9. Fly me to the moon
10. They can’t take that away from me
11. My way 

Deel 2:

1. Come fly with me (instrumentaal)
2. Ain’t that a kick in the head
3. The more I see you
4. Georgia on my mind
5. You are the sunshine of my life
6. Straighten up and fly right
7. Cheek to cheek
8. How sweet it is to be loved by you
9. Reet petite 

Bis:

1. Let me try again
2. New York, New York