Recensie Een Oscar voor Emily

Goede wijn behoeft geen krans. Om die reden alleen zouden we moeten zwijgen over de prestatie van Jo De Meyere  en Leah Thys in “Een Oscar voor Emily”. Maar … ere wie ere toekomt. Jo en Leah mogen dan al op gevorderde leeftijd zijn, ze zijn nog lang niet afgeschreven. Integendeel: ze speelden hun rol van acteurs op leeftijd met zo veel verve, dat het niet eens meer als “spelen” aanvoelde. We kregen al van bij de start het gevoel dat we als voyeurs in de woonkamer van een kibbelend koppel zaten tijdens een snedig en absurd gesprek over absoluut niets belangrijk, maar met de vechtlust en het cynisme dat je alleen maar vindt bij koppels die al eeuwen met elkaar vergroeid zijn. Dit gegeven alleen al maakte het een aangename theaterbeleving. Als toemaatje hadden auteurs Folker Bohnet en Alexander Alexy fragmenten uit bekende klassiekers van o.a. Shakespeare, Albee en Goethe in “Een Oscar voor Emily” gestoken waardoor we met volle teugen konden genieten van een “Best of Jo De Meyere Live on Stage“.

Wanneer we enkel en alleen maar naar de verhaallijn kijken, bracht “Een Oscar voor Emily” een erg tragisch verhaal over twee acteurs, Emily White en Henry Porter,  in de herfst van hun leven. Na 45 jaar huwelijk en twee relatief geslaagde carrières leeft het koppel in hun eigen droomwereld afgesloten van de realiteit. Ze hebben een haat-liefde-relatie, maar kunnen niet zonder elkaar. Hoe scherper hun commentaren, hoe cynischer de opmerkingen die ze naar elkaars hoofd gooien, hoe meer ze eigenlijk zeggen dat ze van elkaar houden. Hun gesprekken worden doorspekt met de onenigheid over het beroep van hun zoon Bill en de bittere naklank van de gemiste kansen. Emily verwijt Henry dat hij de kans om een film met Elizabeth Taylor te maken heeft verknald en op zijn beurt verwijt hij haar dat ze uit “Moonstruck” geknipt werd. Hun enige contact met de buitenwereld is de jonge Jeff Bloom die net als op alle andere dagen ook op deze dag van de Oscaruitreiking hun eten komt brengen. En net als alle voorbije jaren, hopen Henry en Emily tegen beter weten in ook dit jaar weer dat ze een oeuvreprijs in ontvangst gaan mogen nemen. 

Maar ondanks de tragedie in de verhaallijn was “Een Oscar voor Emily” vooral ook een toneelstuk met heel veel humor. Auteurs Folker Bohnet en Alexander Alexy hadden de dialogen tussen Henry en Emily voorzien van cynische opmerkingen en leuke oneliners zoals: “Waar is mijn string? … Oh, ik had hem al aan.”, “Ze is de laatste diva van de stomme film, maar dan jammer genoeg met klank.”, “In de rol van verdronken lijk was je erg aanvaardbaar.” en “Onze kleinzoon speelt toneel. Zou hij niet beter voor een echt vak kiezen?” De ene opmerking was al wat intelligenter dan de andere en soms zaten er echte doordenkers bij. Dit maakte dat “Een Oscar voor Emily” een zeer gevarieerd publiek kon entertainen: van de gewone man die kwam genieten van een ontspannen avondje theater tot de meerwaardezoeker die in een toneelvoorstelling op zoek was naar diepere lagen en meerwaarde. Trefzinnen als: “Jullie schminken de werkelijkheid zodanig bij tot je er geen aanstoot meer aan neemt. “ en “Het enige belangrijke in het leven zijn de sporen van liefde die achterblijven als wij er niet meer zijn.” bewezen zonder meer dat “Een Oscar voor Emily” veel meer was dan zo maar een komisch toneeltje.

“Een Oscar voor Emily” had intrinsiek dus al heel wat potentieel voor een geslaagde theateravond, maar het was het spel van en de interactie tussen Leah Thys  en Jo De Meyere die de voorstelling naar een hoger niveau tilde. De timing, mimiek, stemgebruik, … noem alle technische aspecten van het acteren maar op, zaten goed. Beide acteurs hebben zo veel podiumervaring dat je hen het klappen van de zweep niet moet leren en dat merkten we dan ook. Voor het publiek was het heerlijk, maar voor medespeler Guillaume Devos legde het de lat toch net iets te hoog om mee te kunnen. Guillaume speelde zeker niet slecht, maar we hadden het gevoel dat er iets ontbrak. Hij was nog net iets te groen achter de oren. Op een bepaald moment moet hij als Jeff Bloom een vrij emotionele brief voorlezen aan Henry en Emily en wist hij ons niet te raken, niet zoals Jo De Meyere dat op andere momenten van de voorstelling probleemloos wel wist te doen. 

Jo was zonder meer de ster van de voorstelling. Leah Thys was ook erg sterk, maar af en toe hadden we de indruk dat ze op het punt stond om over haar tekst te struikelen en was ze iets te veel soapactrice in plaats van podiumkunstenares. Dat gevoel hadden we nooit bij Jo De Meyere. Integendeel, hij bewees zonder meer dat hij zijn plaats op de bühne meer dan verdiende. Vooral tijdens de fragmenten uit de klassieke toneelstukken, met o.a. “Hamlet” en “Romeo en Juliet” , werd het honderd procent puur genieten van zijn kunsten en vakmanschap. Voor ons was het de kers op de taart die van  “Een Oscar voor Emily” een heerlijk avondje theater maakte. 

< Sascha Siereveld > 

Cast:

Jo De Meyere als Henry Porter

Leah Thys  als Emily White

Guillaume Devos als Jeff Bloom 

Vertaling en regie:

Jan Verbist 

Auteurs:

Folker Bohnet en Alexander Alexy