Recensie Jools Holland

Het stond in de sterren geschreven dat het later ging worden met Jools Holland. En later werd het dan ook in de Roma. Toegegeven, dat kwam ook wel door het publiek dat ook wat… later was. Maar toch. Holland, zijn band en guests brachten maar liefst een optreden van bijna twee uur terwijl het oorspronkelijk anderhalf uur zou duren. Zowat iedereen had het naar zijn zin, zowel op het podium als ervoor met als ultieme hoogtepunten Ruby Turner maar vooral ook Pauline Black en Arthur “Gaps” Hendrickson van the Selecter die het publiek moeiteloos uit hun stoeltjes kregen.

Holland en co gingen voor een moordende set die het tempo erg strak hield. Nauwelijks gelul tussen de nummers door dus. Integendeel, het publiek was nog aan het applaudisseren voor het vorige nummer of hij en zijn Rhythm and Blues Orchestra gooiden er alweer een volgend nummer tegenaan. Daarbij koos Holland ook voor een zeer eclectische set, niet zelden voor boogie woogie (waarbij hij tot drie keer toe het publiek “yeah yeah” en variaties daarop  liet nazingen), maar er was ook ruimte voor een walsje of pure blues. En zelfs ska ook, met The Selecter die zo de zomer helemaal lieten sluipen in de set en het publiek deed rechtveren. Hollands orkest bestond maar liefst uit 5 saxofonisten, 2 trompetspelers, 3 trombonespelers, een gitarist, bassist en drummer. Verder deed ie beroep op twee backings, Mabel Ray en Beth Rowley die tevens mochten soleren. Opvallend detail: de dames waren gekleed in de Belgische driekleur. Ruby Turner koos voor zwart, Mabel Ray voor geel en Beth Rowley voor rood. Of dat een subtiele blijk van steun aan ons land was na de aanslagen in Zaventem en Brussel, is echter niet duidelijk maar sluiten we ook niet uit. Feit is dat noch Jools noch zijn special guests veel te zeggen hadden. Het was duidelijk dat de muziek alle aandacht moest krijgen. Enkel bij de start liet ie optekenen dat Antwerpen een van zijn favoriete steden in de wereld is. Holland haspelde dat zo snel af dat onze buurman – terecht – zich vragen stelde of de pianist dit nu wel meende of niet.

“When the saints go marching in” kreeg een hele make over terwijl de trompet met demper een extra funky sausje toevoegde. “Favourite Game” zong Mabel Ray gevolgd door “This Time It’s real”. Het orkest hield het tempo wat in, en de lagere tonen zorgden er even voor dat die eerste special guest lang niet het hoogtepunt van de avond werd. Holland voelde dat ook zo aan vandaar ook dat hij er snel een nieuwe boogie aan toevoegde. Haar collega Beth Rowley koos voor een wals met “Valentine Moon”, gevolgd door een bluesnummer.

Opnieuw moest Holland de sfeer terug wat in de zaal krijgen, en koos ie voor publieksinteractie door de toeschouwers twee keer in de handen te laten klappen tijdens “Mr Roberts Roost” waarbij de staande bas ook lekker mocht doorklinken bij de start. Hét hoogtepunt van de avond was ontegensprekelijk de komst van The Selecter in de Roma. De Britse ska-band vuurde “Secret Love”,”Too much pressure” en een stevig meegeklapt “On my radio” op het publiek af dat in geen tijd de stoeltjes liet voor wat die waren, en aan het dansen sloegen.

Het orkest probeerde de sfeer vast te houden door meteen een volgend nummer te brengen, maar de meerderheid van de toeschouwers koos er toch maar voor om terug te gaan zitten. Het zijn uiteindelijk twee excuus-nummers die het pad moesten effenen van The Selecter naar Ruby Turner. Turner belt (we hebben het over een zangtechniek voor alle duidelijkheid) haar nummers: “Jumping in the morning”, “Same old heart”, “Rollout this hole” en “Peace in the Valley” waarbij ze dat laatste nummer in een over the top-einde (een beetje eigen aan belting ook) zwaar uitschreeuwt. Maar dat deert de jongedame in het publiek voor ons duidelijk niet die op het ritme gevaarlijk aan het molenwieken slaat met haar armen.  The Selecter brengt als toegift “Enjoy yourself”, Turner “I’ll be seeing you” en het ganse gezelschap sluit af met “Well alright”. En dat is uiteindelijk ook waar het bij dit concert vooral om draaide: “It’s good to have fun when you are young.” (hoewel het publiek bezwaarlijk als “jong” beschouwd kon worden”) en “Enjoy yourself. It’s later than you think.”  Pretentieloos entertainment leverde Jools Holland dus waarbij je alleen maar goed gezind het weekend kon inzetten.

< Bert Hertogs >