Recensie Bazart

Overhypet. Dat is Bazart ondertussen al enkele maanden. En dat is allemaal de schuld van de massamedia die naarstig op zoek gaan naar een kandidaat om veel MIA’s binnen te halen. Bij gebrek aan alternatief omdat het grote vat der inspiratie op de Vlaamse kleigrond ondertussen zo goed als op blijkt. Dat hun debuut ‘Echo’ meteen op één binnenkwam in de hitparade, of dat ‘Goud’ al zo veel weken in de top tien van de single lijst stond, werd afgedaan als groot en ongezien nieuws. Wat er echter niet bij gezegd werd, is dat je tegenwoordig niet zo gek veel hoeft te verkopen om hoog in de hitlijsten te geraken en daar lang te blijven hangen. De enige maatstaf voor succes is en blijft dan ook het aantal gouden (10 000 verkochte stuks) en platina platen (20 000 verkochte stuks) dat een artiest of band haalt. Ons grootste verwijt naar de massamedia is dat ze te lui zijn om bepaalde persberichten nog te checken, hun lezer context aan te bieden, de zaken te plaatsen en de opgeklopte happy feelings, die inherent zijn aan de Belgische sector, te relativeren waar nodig.

Dat massamedia steeds vaker opschuiven qua teksten naar commercieel copywriterschap, ook de kwaliteitsmedia overigens, is ons grootste verwijt. Om zo op een goed blaadje te blijven staan bij record labels en organisatoren zodat ze wat gedaan blijven krijgen van hen. Dat ze plat op de buik gaan en hun journalistieke functie overboord gooien, deert hen kennelijk niet. Embedded journalism heet zoiets. Vandaar ook dat een onafhankelijk en kritisch medium als concertnews.be in dit medialandschap erg nodig is.  Voor wie het weten wil: ‘Goud’ scoorde totnogtoe goud. Dat was op 5 augustus. De song werd in februari uitgebracht en had dus bijna 6 maanden nodig om 10 000 singles te verkopen. Het album ‘Echo’ moet nog op zoek naar goud. Enige nuchterheid om met de cijfers om te gaan, kan dus geen kwaad. ‘Goud’ spaarde Bazart in de AB op als laatste toegift, rond tien uur waarbij het het publiek liet opspringen.

Grand is Bazart dus nog lang niet. Het brengt ons bij die winkel, destijds een soort Harrods aan de Groenplaats in Antwerpen. Of zo leek het toch door onze kinderogen destijds. Een winkel met grote roltrappen, met veel ruimte en vooral klasse. De plek ook waar we onze allereerste plaat ooit kochten, zo’n zeven of acht waren we. En dat luisterboek van de Aristokatten met single’tje op vinyl bij zouden we vakkundig afluizen van onze grootmoeder. De toegepaste methodiek: zagen en blijven zagen.  Het motto de volhouder wint, was ook hier van toepassing. Grijsgedraaid hebben we die vinyl met Louis Neefs als een magistrale Thomas O’ Malley. Jazz dus. Vergeet dus muziekjournalisten die met weet ik welke plaat afkomen, vaak een klassieker binnen het alternatieve segment, dat zogezegd hun eerste plaat ooit was omdat het ‘bon ton‘ is met zoiets op de proppen te komen. Die van ons was de Aristokatten, gevolgd door een luisterboek met cassette van Aladdin en de wonderlamp, ingesproken door Conny Neefs. Daarna volgde de langspeler ‘Kinderen voor Kinderen 3’, een cassette van ‘de Snorkels’ en Henny Huisman ‘Hé… doe je mee!’ waarna onze Stock, Aitken & Waterman-periode parallel met een Mozart- en Richard Clayderman-periode liep.

Wat al die muziek gemeen heeft, is dat er lekkere melodieën in zitten, die nummers ook erg goed uitgewerkt zijn. Dat kan niet van Bazart gezegd worden. Een maand voor de release van ‘Echo’ ontvingen we de plaat al, dat is nu eenmaal de procedure die platenlabels volgen met muziekjournalisten zodat we lang genoeg de tijd krijgen om de zaak te beluisteren en te analyseren. Eerste indruk: alles klinkt heel vlak, er wordt bitter weinig melodie gemaakt. En als die er is, is het wel allemaal erg simplistisch, een paar maten die zich constant herhalen. ‘Goud’ schiet met stip boven al de rest uit op productioneel vlak. Niet zelden hebben we het gevoel naar halve songs te luisteren waar weliswaar een catchy zin of twee in zit met iets dat lijkt op een melodie. Maar het geheel klinkt door overmatig gebruik van glissdandi, glijden van de ene noot naar de andere, erg zagerig. Het is dan ook de rest: een beat die door komt, de meerstemmige zang alleen laten zonder muzikale begeleiding, dat het iet of wat boeiend moet houden.

Frontman Matthieu Terryn moet alle truken van de foor bovenhalen om het publiek in de AB op zijn hand te krijgen. Zijn vingers laten tintelen tijdens opener ‘Nacht’ bijvoorbeeld om zo meer publieksinteractie te vragen. Drie smalle rechthoekige ledschermen reiken tot de nok, verder zien we links en rechts stroboscopen en scanners hangen die de aandacht van het publiek moeten vasthouden. Dat is ook nodig blijkt later. De generatie tieners in de Ancienne Belgique lijkt ook van het type dat maar een aandachtspan van twee zinnen heeft en nadien zie en voel je gewoon de sfeer inzakken. Vandaar ook dat die showtrucs van Terryn nodig zijn. ‘AB wij zijn zo fucking blij om hier te zijn. Hopelijk jullie ook.’ , ‘AB laat jullie horen!’ tot twee keer toe trouwens, ‘Zonder jullie zouden wij hier niet zijn. Echt merci.’ zijn bindteksten die overigens bezwaarlijk tot de meest inspiratievolle beschouwd kunnen worden.

Dat kan ook gezegd van Bazarts muziek en teksten. Max Colombie van Oscar and the Wolf staat in de front of house het optreden bij te wonen en we zien meteen wat Terryn mist: charisma, uitstraling en iets mysterieus. De frontman van Bazart lijkt wel in de sixties blijven steken met zijn kapsel. Om kort te zijn, we zien zijn star quality niet los van dat vijftal bakvissen dat over het eerste balkon links ging hangen en zo verwoede pogingen deed om fysiek contact met de zanger te krijgen. Zonder succes overigens. Alsof de fanclub daar links vooraan had afgesproken, zagen we ook iets dat ooit een kartonnen doos moet geweest zijn de lucht ingestoken worden met in het midden het logo van Bazart op. Wat Bazart  en Max Colombie overigens gemeenschappelijk hebben, is hun deelname als kind aan Eurosong for Kids. Oliver Symons (2008), producer van Bazart die tevens instaat voor backing vocals, gitaren en synths, haalde met ‘Shut up’ wel het podium van Junior Eurovisiesongfestival. Max met ‘Voor eeuwig’ (2005) niet.

‘Zienderogen’ wordt afgeteld op drumsticks terwijl het einde enkel meerstemmig gebracht wordt en het publiek voor de eerste keer en lang niet laatste keer die avond wordt aangezet om mee te klappen.

Uiteraard wordt de zang van de frontman van Bazart stevig aangedikt in de mix en hier tussen de beats en de synths geplaatst, en dus helemaal niet zo naar voor zoals op de plaat. ‘Tunnels’ krijgt wit licht van bovenuit de nok mee terwijl we de electric drums de beat horen brengen. Het is dan dat het publiek voor het eerst echt los komt. ‘Kloon’, een rustiger maar eigenlijk ook een van de mooiere nummers uit het album, wordt pijnlijk overstemd door zwaar geroezemoes in de AB.  Het publiek blijkt dus erg respectloos en lijkt vooral te zijn gekomen om nummers te horen die platgedraaid worden. ‘Chaos’ krijgt een streepje 80s synths mee en met de titeltrack van hun album nemen ze na drie kwartier al afscheid van het publiek. Verwonderd zijn de toeschouwers naast ons dat het na ongeveer een uur al voorbij is. Tja, de band heeft dan ook nog niet zo gek veel nummers uit en dat krijg je nu eenmaal wanneer bepaalde media zo speculeren over een band dat de perceptie van die band vele malen groter wordt dan ze eigenlijk is. Dan kan ontgoocheling alleen maar regeren. Hebben we het al geschreven dat zij een verpletterende verantwoordelijkheid in deze dragen? De vraag is ook wie hier beter van wordt. De band zelf die ineens – wat ons betreft veel te vroeg in hun carrière- in de Lotto Arena moet aantreden met veel te weinig nummers op hun lijst straks, de fans, of de sector die snel geldgewin ruikt?     

Conclusie: Bazart zal ooit de annalen van de Belgische muziekgeschiedenis ingaan als een grote vergissing zoals ‘Rendez-vous’ van Pas de deux dat ooit was als Belgische Eurovisiesongfestivalinzending. Die twee hebben heus meer gemeen dan men op het eerste zicht denkt: weinig melodie, en erg repetitief. Simplistisch, en een beetje lui, iets dat op een melodie moet lijken. Tekenend voor de tijd waarin het ontstond dat wel. In het geval van Bazart een periode waar alle richting zoek leek. Een stommiteit dus, zoals een winkel die Grand Bazar heette op de Groenplaats omturnen in een shopping center dat ook was. Waar alle grandeur ingeruild werd voor gemakzucht.  

Tot slot ontwaren we bij Bazart een gigantisch spagaat. Enerzijds door dat elitaire kantje zowel in looks als in stem terwijl de zanger aan pure plat commerciële volksmennerij doet waarbij alleen nog de roze boa’s in het publiek ontbreken. Tussen de filosofie van de hippie maar toch zweren bij de luxe van het kapitalisme dus. Zoals het een echte salonsocialist betaamt, quoi. Het soort volgelingen dat slaafs de openbare omroep en een linkse ‘kwaliteits’-krant op tabloidformaat leest die op vlak van muziek-en cultuurjournalistiek kennelijk niet verder komen dan papegaai spelen van persverantwoordelijken. Arm Vlaanderen.

< Bert Hertogs >       

De setlist:

1. Nacht
2. Voodoo
3. Zienderogen
4. Zonder
5. Tunnels
6. Lux
7. Kloon
8. Chaos
9. Koortsdroom
10. Echo

Bis:

1. Open
2. Goud