Recensie The Boss Baby

The Boss Baby is een afschuwelijk gedrocht geworden. De tekenfilm die van de hand is van Dreamworks Animation (de ploeg achter ‘Madagascar’) heeft een ellendig script dat gewoonweg zwalpt als een baby die een overdosis melk heeft binnengekapt. Het resultaat is een prent waar de spanningsboog soms ver zoek is, en het geheel qua humor ook veel te flauw is. In Kinepolis moest de film het vooral hebben van de scheet die The Boss Baby na de pauze liet waardoor heel wat talk de lucht in vloog. Dat zorgde even voor heel wat hilariteit in de zaal al deden wij onze voetjes naar boven zodat het niveau kon passeren. Qua humor is vooral het einde de moeite waarbij de wekker zijn taak beklaagt en het ook niet lijkt te hebben voor de verandering van zomer- naar wintertijd.

Tim Templeton is zeven en zijn mama Janice verwacht een kindje. Zijn ouders werken in de marketingafdeling van PuppyCo, een dierenspeciaalzaak. Bij BabyCorp ontstaan baby’s en worden ze naar de aarde gestuurd als ze daarvoor geschikt zijn. The Boss Baby blijkt echter niet te lachen wanneer ie gekieteld wordt en wordt doorverwezen naar het management. Daar krijgt hij de taak om te onderzoeken waarom puppies aan marktaandeel en dus ook populariteit gewonnen hebben ten nadele van baby’s. Hij moet op undercovermissie naar de aarde en komt in smoking en met een aktetas in de hand per taxi aan bij de Templetons. Vergeet dus ooievaars, bloemkolen of geslachtsgemeenschap: baby’s komen per taxi.

Al snel zorgt dat voor een stevige vete tussen Tim en de baby omdat Tim geen aandacht meer krijgt van zijn ouders. Geen verhaaltje voor het slapen gaan dus en ook ‘Blackbird’ van The Beatles wordt niet meer voor hem gezongen. The Boss Baby neemt dus het hele huis over, alles staat in het teken van hem. Is er genoeg liefde voor twee kinderen in een gezin mogelijk? En welke plaats neem je als oudste kind in wanneer je broer of zus wordt? Het zijn enkele thema’s die aan bod komen in deze film. Maar het hoofdthema is toch vooral dat gezins- en familiebanden belangrijker zijn dan carrière maken. Met ‘What The World Needs Now Is Love’ start dan ook de aftiteling van de film. 

Een echte baby is The Boss Baby dus niet. Hij is op missie om te weten te komen wat het geheim is waar PuppyCo aan werkt. Dat blijkt een puppy te zijn die altijd puppy blijft en dus niet opgroeit. Tim en Boss Baby slagen erin om verkleed als Elvis tussen alle andere Elvissen het vliegtuig te nemen naar Las Vegas waar de productpresentatie zal doorgaan. Op die manier kunnen songs als ‘C.C. Rider’ en ‘Viva Las Vegas’ van Elvis passeren. Ondertussen moeten ze hun oppas Eugene van zich af proberen te schudden. Francis Francis, CEO van PuppyCo regelde die omdat vader en moeder Templeton mee naar Las Vegas moesten. In Vegas maken ze de productpresentatie mee waarbij de Eeuwige Puppies op het punt staan om gelanceerd te worden (hier: letterlijk via een raket).

Naast behoorlijk wat businesstaal (‘CEO’, ‘memo’, ‘delegeren’), passeren er ook heel wat moeilijke woorden zoals ‘lactose intolerantie’ in deze film en laat The Boss Baby over Hans en Grietje optekenen dat ‘het psychopaten creëert omdat het verhaal over kannibalisme en mensen levend verbranden gaat’.  Het zorgt er niet zelden voor dat we ons afvragen of de allerjongsten überhaupt wel mee zijn met het verhaal dat het in 3D vooral moet hebben van de achtervolgingsscènes, en er finaal niet in slaagt om tot een sterke catharsis te komen (waar de film ’De Smurfen en het Verloren Dorp’ wél in slaagt bv.).

Om kort te zijn: The Boss Baby is een behoorlijk flauwe film geworden.

< Bert Hertogs >