Recensie Murder Ballads

Nooit zoveel verantwoordelijkheid op mijn schouders gevoeld als bij Murder Ballads. Een Nederlands koppel had immers een kaartje voor King Lear gekocht, een productie van hetPaleis en dacht dat de voorstelling in Antwerpen speelde. Dat bleek niet het geval, de voorstelling stond in Oostende en op 5 minuten voor de voorstelling begint nog even de afstand Antwerpen-Oostende afleggen, dat is onbegonnen werk. Op die tijd geraak je zelfs Antwerpen niet uit met alle werken en omleidingen. Dus vroegen ze of ik een alternatief wist om hun avond toch nog min of meer te redden. Ik nam ze dus mee naar Murder Ballads in de Arenberg omdat ik daarvoor een accreditatie had aangevraagd, een concert met (passionele) moord als bloedrode draad. Lady Linn (Lien De Greef), Stijn Meuris, Gregory Frateur en Tijs Delbeke – overigens nobele onbekenden voor het koppel – stonden samen op het podium. Tijdens de pauze viel op dat het koppel en ik op dezelfde golflengte zaten. ‘Lien De Greef zou meer mogen zingen’ en ‘Stijn Meuris maakt er een schertsvertoning van’ waren enkele comments die ik te horen kreeg. Ikzelf had een donkere en rauwe show verwacht vol knisperende geluiden, avantgardistisch gemusiceer inclusief veel dissonante momenten. Zo’n optreden dat je knock out met een paar (figuurlijk) gebroken ribben naar huis stuurt. Niets van dat, Murder Ballads ging alle richtingen uit – wat ook wat eigen is aan dit soort optredens waarbij elke artiest een aantal eigen suggesties mag doen en zo een programma samengesteld wordt -, liet het genre uit de jaren ‘20 en ‘30 horen maar verruimde het begrip ook door er hedendaags materiaal in te steken zoals ‘Man Down’ van Rihanna in een fenomenale versie van Lien De Greef aan de Korg bijvoorbeeld.

Het was diezelfde Lien De Greef overigens die met ‘Container’ van Fiona Apple de avond mocht openen aan de Korg. Zij en de andere zangers werden begeleid door straffe muzikanten. Op drums zagen we Karel De Backer, en op bas Bart van Lierde aan het werk. Opvallend: de artiesten hadden gezocht naar Murder Ballads uit ons land, maar die niet gevonden. Meuris stelde dat we misschien daar te veel schroom voor hebben, maar probeerde ‘Meisje van zestien’ van Boudewijn de Groot wel in de categorie te steken hoewel helemaal niet duidelijk is of ze überhaupt wel dood is. Idem voor het Duitse ‘Jeanny’ van Falco overigens. Die parlando, dat roepen, het Duits, … het gaat Meuris allemaal erg goed af. Maar qua toonhoogte is de song nét iets te hoog gegrepen voor zijn stembereik en dus komt ie erg benepen over.

Drie keer passeert Nick Cave overigens in de set. Meuris’ timbre komt erg braafjes over in het Engels. Het rauwe, de grain, het grommende, het dreigende uit ‘Stagger Lee’ heeft ie volledig uit de song gehaald. Dat ie het nummer zittend brengt voor een partituurstaander komt al helemaal niet over. Kortom: deze liveversie was ons veel te soft. ‘Powderfinger’ van Neil Young gaat hem wel af, net als de Duitstalige en het Nederlandstalige song die hij covert. Een prachtig ‘I don’t like Mondays’ van Boomtown Rats door Stijn Delbeke doorbreekt ie in de bridge. Stijn lijkt een compleet andere muzikale weg te willen bewandelen dan Delbeke waardoor het moment dat Meuris de song even naar zich toetrekt haaks staat op de rest. Jammer.

Een fan naast me foetert dan weer dat ie het ondertussen wel gehad heeft met Gregory Frateurs onuitputtelijke inspiratiebron Nina Simone. ‘Elke keer dat ie gevraagd wordt voor een concert als dit, sleurt ie er Simone erbij’ klinkt het dan. Wij zijn dan weer geen fan van ‘Each man kills the things he loves’ van Jeanne Moreau dat ie brengt wegens veel te repetitief hoewel we de trombonepassages van Tijs wel kunnen smaken. De meest homogene versies brengen Tijs Delbeke en Lien De Greef naar ons gevoel die veel sterker blijken dan de andere twee om een song degelijk te interpreteren en de body mee te geven die nodig is. ‘Bang bang’ van Nancy Sinatra tussen Delbeke en De Greef is een eerste hoogtepunt van de avond waarna ‘Man down’ door Lien – in deze versie een song die opbouwt - op heel wat publieksenthousiasme kan rekenen.

Songs als ‘Strange Fruit’ van Billie Holliday worden gekaderd. Zo komen we te weten dat de titel eigenlijk ‘Bitter Fruit’ is, die van de hand is van Abel Meeropol en in 1937 verscheen als aanklacht tegen de lynchpartijen in Zuid-Amerika tegen de zwarten. ‘I don’t like Mondays’ is dan weer gebaseerd op het bloedbad dat de destijds zestienjarige Brenda Ann Spencer aanrichtte in 1979 op de basisschool Grover Cleveland Elementary School in San Diego. De balans: 2 doden en 9 gewonden. Veel dichter bij de actualiteit kon het programma niet staan vermits deze week een negentienjarige zeventien mensen ombracht in een middelbare school in Florida. Johnny Cash zong in 1968 dan weer ‘25 minutes to go’ in de Folsom Prison. Het bracht Meuris tot de beste grap van de avond – en die meteen ook tekenend was voor de naar ons gevoel iets te losse, ongedwongen sfeer die er heerste op het podium. De Limburger wist namelijk dat Cash destijds optrad voor een ‘geboeid publiek’. Lien kaderde de traditional ‘Omie Wise’ uit 1807 dan weer door mee te geven dat het over Naomi Wise gaat die zwanger vermoord werd. Haar lichaam werd in de rivier ontdekt.

Hoogtepunten na de pauze waren ongetwijfeld Liens versie van ‘Miss Otis regrets’ van Ella Fitzgerald, opnieuw met het juiste gevoel gebracht en ‘Deep in the woods’ van The birthday party dat Gregory Frateur voor zijn rekening nam terwijl ook nu weer de sfeer doorbroken werd toen Gregory en Stijn even wuifden naar het publiek omdat ze in Antwerpen een thuismatch speelden. ‘Onze lieven zitten in de zaal’ klonk het dan. Talking Heads’ ‘Psychokiller’ bracht Frateur met de band ook erg strak. De man dook ook even het publiek in alsof ie in een grote concertzaal stond. ‘Where the wild roses grow’, de eerste toegift van de avond tussen Lien De Greef en hem rekenen we ook tot een van de hoogtepunten van de avond.

Murder Ballads kreeg na afloop een gedeeltelijke staande ovatie in de Arenberg. Zeker, dit is een zeer goed concert en concept. Alleen mocht het wat ons betreft hier en daar wat strakker, wat rauwer, wat minder verteerbaar en heeft vooral Stijn Meuris niet de beste songs in functie van zijn stembereik gekozen.

< Bert Hertogs > 

Murder Ballads tourt nog tot eind maart 2018. 

De setlist:
Deel 1:

1. Container (Fiona Apple) – Lien De Greef aan de Korg 
2. These are the words that maketh murder (Harvey) – Gregory Frateur, backings Lien De Greef en Stijn Meuris
3. Hey Joe (Jimi Hendrix) – Stijn Meuris, backings Lien De Greef en Gregory Frateur, Tijs Delbeke aan de piano
4. Buones tardes amigo (Ween) – Tijs Delbeke, backings Lien De Greef en Stijn Meuris
5. All the pumped up kicks (Foster the people) – Gregory Frateur, refrein: allemaal
6. Bang Bang (Nancy Sinatra) – Tijs Delbeke en Lien De Greef
7. Man Down (Rihanna) – Lien De Greef aan de Korg
8. Stagger Lee (Nick Cave) – Stijn Meuris, backings Gregory Frateur
9. Strange Fruit (Billy Holliday) – Gregory Frateur, begeleid aan de Korg
10. Why the king of love is dead (Nina Simone) – Gregory Frateur, Tijs Delbeke aan de Korg
11. I don’t like Mondays (Boomtown Rats) – Tijs Delbeke, Stijn Meuris bridge
12. 25 minutes to go (Johnny Cash) – allemaal

Deel 2: 

1. In the pines (traditional, o.a. Nirvana) – Tijs Delbeke
2. Powderfinger (Neil Young) – Stijn Meuris, backings Lien De Greef en Gregory Frateur
3. Meisje van zestien (Boudewijn de Groot) – Stijn Meuris
4. Miss Otis regrets (Ella Fitzgerald) – Lien De Greef
5. Girl on deathrow (Lee Hazlewood, Duane Eddy) – Tijs Delbeke
6. Deep in the woods (The birthday party) – Gregory Frateur, backings Lien De Greef, Tijs Delbeke aan de Korg
7. Each man kills the things he loves (Jeanne Moreau) – Gregory Frateur, Tijs Delbeke op trombone
8. Omie wise (traditional) – Lien De Greef
9. Psychokiller (Talking Heads) – Gregory Frateur en Tijs Delbeke (backings allemaal)
10. Jeanny (Falco) – Stijn Meuris, backings Gregory Frateur en Lien De Greef

Bis:

1. Where the wild roses grow (Nick Cave) – Gregory Frateur en Lien De Greef
2. Graveyard (Feist) – Lien De Greef, backings allemaal, trombone-finale: Tijs Delbeke