Recensie Rosie en Moussa

Een erg trage film, dat is Rosie & Moussa geworden van regisseur Dorothée van den Berghe naar een scenario van Michael De Cock die zelf ook een rolletje speelt in de gevangenis. Rosies papa (Titus De Voogdt) is opgepakt wegens autozwendel: hij verkocht gestolen auto’s, veranderde het kenteken en het nummer van de wagen. Rosies moeder (Ruth Beeckmans) wil hem geen tweede kans geven, zij moet in Molenbeek opnieuw haar leven van 0 opbouwen. Tien verloren jaren zijn er verstreken voor haar. Vandaar dat ze haar man niet gaat bezoeken en tegen haar dochter liegt waar haar papa zit. Dankzij oom Joris (Bert Haelvoet) kan Rosie stiekem wel contact maken met haar vader. Ondertussen maakt Rosie het beste van haar nieuwe wat grauwe omgeving in een troosteloos appartementsblok door haar fantasie de vrije loop te laten gaan (hier in beeld gebracht door kleurrijke verf die accenten legt in de grijze omgeving). Ze leert ook Moussa, een klasgenootje én bovenbuur kennen, die haar beste vriend wordt. Hij voelt wat voor haar en schrijft een liefdesbriefje.

Rosie & Moussa bulkt van de geforceerde dialogen en bitter weinig personages worden geloofwaardig neergezet laat staan dat ze voldoende body meekregen. Vooral het tempo is voor een familiefilm als deze ontzettend traag en toont vooral lummel- en rondhanggedrag (met heel wat kijken naar treinen, Moussa – gespeeld door Imad Borji – wil later immers ‘treinchauffeur’, Rosie verbetert hem met ‘machinist,’ worden). Laat ons toe al dat lummel- en rondhanggedoe op het grote scherm niet erg interessant te vinden.

Kortom: je zit vooral te kijken hoe zowel de kinderen als de volwassenen hun tekst tegenover elkaar zitten te declameren. De moeder-dochterrelatie, die Ruth en Savannah Vandendriessche spelen, mag dan al wel niet top zijn, die woedeaanval van Rosie komt compleet onaangekondigd wanneer ze beseft dat haar vader geen nieuwe kans zal krijgen van haar moeder en hij voor een tijd naar het buitenland trekt. Behalve in de (houterige) aanrakingen tussen de actrices, geloof je nog min of meer dat ze een (gebroken) gezin vormen.

De keuze van van den Berghe om deels de fantasie van een kind te integrereren via de montage naast het grauwe van de buurt, maakt de prent ook niet zelden erg artificieel aanvoelen. Toegegeven, in vergelijking met een ijzersterke internationale sociale prent als ‘The Florida Project’ die we nog maar net achter de kiezen hebben, en die de droomwereld van een kind perfect wist te koppelen aan grauwe werkelijkheid, de struggle om elke dag te overleven in de vierde wereld in een dynamisch verhaal waar tenminste wat in gebeurt, valt deze Rosie & Moussa wel erg licht uit. Het zijn dan ook opvallend de bijrollen die de prent qua acteerwerk naar een hoger niveau weten te tillen. Damiaan De Schrijver is heerlijk als huisbaas Alfred Tak die stiekem in de traphal (meermaals esthetisch in beeld gebracht door van den Berghe in een wat geforceerde cinematografische reflex om schoonheid in het alledaagse te vinden wat hier wat vloekt met de rest van de prent) aan het tapdansen slaat en dat ook op het dak doet op ‘Taka Takata’.

Katelijne Damen mag als Cecilia Hemelrijk de buurvrouw spelen die een geheimpje kan bewaren. Wanneer de kinderen opgesloten zijn op het dak – waar het verboden is om te komen – bevrijdt ze hen met dank aan de kat en organiseert ze een verkleedpartijtje. Wanneer Rosies moeder en de rest van de bewoners doodongerust aan haar deur komen kloppen, liegt ze dat de twee de ganse tijd bij haar waren. Een aantal mooie levenslesjes geeft Titus De Voogdt vooral mee. Zo hoopt ie dat Rosies boterham met confituur beter valt dan de zijne (wat Rosie ook even uitprobeert in de keuken. Maar daar stelt ze vast dat haar boterham ook met de confituurzijde vaak tegen de grond smakt). ‘Sneeuw is niet altijd wit. Dat zal je wel zien.’ zegt ie verder nog terwijl hij ook even filosofeert terugblikkend op de misdaad die hij beging dat mensen ook een ander nummertje zouden moeten mogen krijgen, een ander leven. Ook het letterlijke kattebelletje – Rosie en Moussa bevestigen een stukje krantenpapier aan de vlooienband van de kat Titus met de vraag om hen te helpen bevrijden op het dak – konden we best smaken.

Toch kunnen we er niet omheen dat de psychologische uitwerking van de verschillende personages beter kon (hoewel die tussen Savannahs personage en dat van Titus De Voogdt best wel ok zit) alsook hoe de personages zich onderling met elkaar verhouden. Dat Rosies moeder verliefd wordt op nonkel Ibrahim die illegaal in het land is, wordt redelijk snel afgehaspeld hoewel het niet zonder risico’s is om te vallen op iemand die geen papieren heeft. Steeds is er namelijk het risico dat ie opgepakt kan worden en het land uitgezet. Die kant belicht van den Berghe niet. Moussa’s quote om niet te betalen voor de tram doet dan weer onze wenkbrauwen fronsen: ‘De kans dat ze je pakken, is 1 op 1000’ klinkt het. ‘En er zitten geen 1000 mensen op deze tram.’ terwijl Imad Borji als Moussa wel grappig uit de hoek mag komen wanneer ie de omgekeerde wereld meemaakt en als bezoeker de gevangenis met Rosie niet in mag omdat hij niet op de lijst staat. ‘Dat is niet normaal. Ik geraak niet eens binnen. Normaal geraak je niet buiten.’

Naast ‘Taka Takata’ van Paco Paco bevat Rosie & Moussa onder andere nog ‘Cariña’ van Témé Tan (de Brusselse multi-instrumentalist Tanguy Haesevoets), een nummer van Zwangere Guy (de Brusselse rapper Gorik van Oudheusen) en Le Motel. Maar dat alles kan de film niet redden die veel te traag is, naast een boodschap over blijven dromen en (eerste) kalverliefde kansen geven, kennelijk te weinig te vertellen heeft en te oppervlakkig blijft. Conclusie: The Florida Project is duizend keer beter.

< Bert Hertogs >