Recensie Billy Idol ★★★1/2

Een optreden dat veel weg had van de wedstrijd tussen de Rode Duivels en Panama op het WK voetbal. Dat zette de 62-jarige Billy Idol neer die niet al te best aan de start verscheen in Vorst Nationaal Club. Kwart na negen kwam de geblondeerde Britse glam- en punkrocker met zijn bandleden het podium op om aanvankelijk een concert neer te zetten dat muzikaal weinig wist te overtuigen. Een optreden dat oude classics combineerde met recenter materiaal zoals het bijna 4 jaar oude ‘Can’t break me down’ uit ‘Kings & Queens of the Underground’, Idols achtste studioalbum. Adjectieven als passé, belegen en een uitdrukking als ‘er ligt stof op’ schoten ons al meteen te binnen toen de band met als opstelling Steve Stevens aan lead gitaar, Billy Morrison op ritmische gitaar, Stephen McGrath op bas, Paul Trudeau op toetsen en Erik Eldenius op drums, inzette met ‘Shock to the system’. Toen uit ‘Dancing with myself’ alle punch gehaald leek en we zo waar hunkerden naar de veel strakkere versie die de Kreuners live brengt met ‘Ik dans wel met mezelf’, vreesden we het ergste. Billy Idol leek ook moeite – wellicht deels ook omdat ie een kwartier later op het appel verscheen én meerdere fluitconcerten te verwerken gekregen had van het publiek – om de (vierde) muur te slopen, ook iets waar de Rode Duivels tijdens hun WK-match tegen Panama aanvankelijk moeite mee hadden. Maar gaandeweg vond Idol het gaatje en wist ie onder andere te scoren met ‘World’s forgotten boy’ ondanks een klein technisch probleempje met zijn zendertje. Na een sublieme gitaarsolo van Steve Stevens – hét ultieme wapen in Idols opstelling, wist ie succesvol de Belgische defensieve houding van de toeschouwers tijdens het maandagavondconcert te counteren.

Nu bon, Idol had veel sneller kunnen scoren in Vorst Nationaal Club. Tijdens een kledingwissel waarbij hij zijn naakte torso liet zien en een zwart hemd aandeed dat open stond, kreeg ie van een fan een Rode Duivels t shirt toegeworpen voor ie ‘Daytime drama’ inzette. Een stagehand nam het kledingstuk dat aan een monitor geland was enkele seconden later weg. Een gemiste kans was dat. Mocht Idol de enige en juiste reflex gehad hebben om dat shirt aan te trekken, had ie onmiskenbaar fraai kunnen scoren. De bal lag voor doel, hij moest maar inkoppen bij wijze van spreken. Dat ie dat verzuimde na 42 jaar ervaring op de planken is onbegrijpelijk. Of het moet zijn dat we dramatiseren, dat kan ook.

‘Tonight’s gonna be alright’ mag ie dan wel zingen in ‘L.A. Woman’ van The Doors, zo zeker waren wij daar nog niet van. Tot we het virtuoze gitaarspel van Steve Stevens met olifantenpijpen te horen kregen, en hij samen met de band het spelniveau een tikkeltje hoger leek te tillen. ‘Tonight Belgium’s alright. Do you feel alright?’ vroeg ie het publiek dat de aanpassing van de lyrics best wel smaken kon en helemaal gewonnen leek bij de korte drumsolo op het einde. Toen ie het publiek liet schreeuwen als aankondiging van ‘Scream’ gaf het zich helemaal over.

Een prachtige gitaarintro maakte van een van Idols grootste hits ‘Eyes without a face’, met vrouwelijke backings die uit een doosje kwamen een pareltje terwijl Stevens zijn vingervlugheid in een indrukwekkende gitaarsolo etaleerde. Het nummer haalde in 1984 de vijftiende plek in de charts. Zijn enige top 10-notering scoorde Billy Idol in 1987 met ‘Sweet Sixteen’, iets waar we als zevenjarige toen nog lang niet aan toe waren. Vreemd dus dat Idol zijn grootste hit in ons land niet live bracht.

Idol, in ontbloot bovenlijf ondertussen, reikte zijn gitarist tijdens ‘Rebel Yell’ een vibrator aan om daarmee diens elektrische gitaar te laten bespelen. In de extra tijd scoorde Billy Idol vervolgens met ‘White wedding’ en ‘Mony Mony’ die stevig meegeklapt werden door de fans. Noteerden we daar trouwens ook een soort ontsmettingsritueel voor Idol de gitaar ter hand nam bij ‘Mony Mony’?

Conclusie: Billy Idol zette in Vorst Nationaal een goed optreden neer, maar het kon en mocht beter. Net als de prestatie van de Rode Duivels tegen Panama overigens.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Shock to the System
2. Dancing With Myself (Generation X)
3. Daytime Drama
4. Can‘t Break Me Down
5. L.A. Woman (The Doors)
6. Scream
7. John Wayne
8. Eyes Without a Face
9. Guitar Solo (Steve Stevens)
10. World’s Forgotten Boy
11. Whiskey and Pills
12. Blue Highway
13. Rebel Yell

Bis:

1. White Wedding
2. Mony Mony (Tommy James & the Shondells)