Recensie Xavier Rudd in de AB ★★★★

Een puberaal luidruchtig hypocriet respectloos hipsterpubliek dat kennelijk naar de AB gekomen was om het begin van het academiejaar te vieren. Dat was u bij het eerste van drie uitverkochte concerten van de Australische singer-songwriter Xavier Rudd in de AB. Het rookverbod negeerde u compleet in de Brusselse zaal. De wietdampen bereikten dan ook moeiteloos het balkon. Verder maakte u er een sport van om massaal de instrumentale rustige passages van het optreden te overstemmen met uw nietig en zielig levensverhaal waar geen hond in geïnteresseerd is. Anderen vonden het leutig om erg opvallend zodat het vooral ié-de-reen zou storen ‘shht’ naar elkaar onsubtiel te roepen, bekertjes op de grond te laten vallen, als het vooral maar de buur die wél geboeid wou zijn in het subtiele gemusiceer kon storen onder andere tijdens de nochtans mooie intro van ‘Bow down’ die Ian Peres op de synths liet horen of tijdens ‘Growth lines’. ‘Grow up’ was het eerste wat in ons opkwam om u en uw gedrag te beschrijven in de AB.

Het is trouwens niet de eerste keer dat we ons ma-te-loos storen, wat zeggen we, ‘ergeren’ is een juister woord, aan het gedrag van het publiek in de AB dat kennelijk niet of nauwelijks voor de muziek lijkt te komen naar de concertzaal maar andere prioriteiten heeft. Zo verklootte het publiek wat ons betreft ook de ganse beleving van Nils Frahms recente optreden in die zaal. U bent een klotepubliek dat zich geen zak aantrekt van een ander en hypocriet als u weet dat Xavier Rudds teksten over respect gaan voor elkaar, voor de natuur, en hij een pleidooi afsteekt voor gelijkheid. Kennelijk hebt u zijn boodschap duidelijk niet begrepen. Want jawel, die gaat verder dan wat in de handjes klappen wanneer de basdrum inzet, hij versnelt op gitaar of didgeridoo, of het publiek laat meezwaaien (op ‘Rusty Hammer’ bv.) en opspringen (tijdens ‘Feet on the ground’ en ‘Follow the sun’, in het laatste geval nadat ie tot drie geteld heeft). Op het einde van ‘Follow the sun’ brak u bijna de AB af. U had beter de boel helemaal gesloopt.

Kijkt u naar de toiletten van de AB dan houden die het midden tussen die van een goor wegrestaurant en die van een afgeleefde jeugdherberg in het buitenland. Binnen is de grote zaal al even smakeloos als de kaaskroketten die AB Resto (een te mijden plek als u van zin bent iets te eten voor u naar een concert gaat: u vindt heus wel beter en goedkoper in de buurt) en al even karakterloos en eentonig als de moelleux  die men er als dessert serveert met twee bollen - no kidding - chocolade-ijs. Het is zo erg ondertussen gesteld met de AB Resto op culinair vlak dat je enkel mag hopen dat artiesten een andere kok hebben die hun catering verzorgt en dat zij niet dezelfde brol moeten zien binnen te spelen. Met erg veel wit licht is het er overigens al even ongezellig vertoeven als in de grote zaal van de AB overigens.

Met vier stond Xavier Rudd (40) op het podium, naast hem stond toetsenist Ian Peres die vaak orgelklanken uit zijn synths toverde, Lisa Purmodh is de enige vrouw van het gezelschap die achter de drums staat en tevens ook tijdens ‘Bow down’ de djembé bespeelt terwijl ze over de bühne loopt. Tenslotte is er Yosa Haile die de bas bespeelt en met Rudd een choreografietje uitgewerkt heeft tijdens ‘Rusty hammer’. Dan zien we de twee in een cirkeltje wandelen en twee passen rechts, vervolgens twee links zetten en het geheel herhalen. Het kwartet kwam Rudds jongste en negende studio-album ‘Storm boy’ voorstellen in de AB. Een album dat de groep al meteen aansneed met opener ‘Honeymoon bay’ waarbij het publiek opgezweept werd toen twee muzikanten de drumsticks op elkaar sloegen. Andere songs uit het album die de set haalden waren onder andere ‘True love’, ‘Growth lines’, ‘Best that I can’, ‘Feet on the ground’ waarop het publiek mocht springen, titeltrack ‘Storm boy’ dat met die ‘shalala’-melodie niet alleen sterk meegezongen werd maar tevens ook meegeklapt, ‘Gather the hands’, ‘Fly me high’ en de vooraf uitgebrachte single ‘Walk away’.

Orgel en de mondharmonica van de singer-songwriter bepalen de sound van ‘Come let go’ waarbij Xavier Rudd laat weten dat hij het altijd fijn vindt om op te treden in ons land omwille van de energie in het publiek. ‘We komen vrede en liefde schenken vanuit ons hart’ klonk het verder nog terwijl ie zijn fans ‘oho yeah’ liet nazingen wat ie hen nog eens dunnetjes opnieuw liet overdoen tijdens ‘Follow the sun’. Met stip was het meezingmoment van ‘Spirit bird’ op het einde van het concert een van de absolute hoogtepunten toen hij de fans ook mee met hem steeds een beetje zachter ‘Emana yo’ liet zingen wanneer ie zijn akoestische gitaar diminuendo bespeelde. Voor ‘The mother’ haalde hij zijn lapsteel boven die samen met de basdrum het publiek in de juiste sfeer bracht, een instrument dat ie tijdens ‘True love’ bovenhaalde om daarmee een Oosterse sound uit zijn klankkast te toveren maar waarmee hij niet kon beletten dat het optreden net voorbij de helft wat inzakte. ‘Come people’ werd op zijn beurt gekenmerkt door een pittige drum- en synthpartij.

Aardig optreden dus van Xavier Rudd voor een maandagavond in de AB. Alleen dat klotepubliek, dat was minder aardig.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Honeymoon bay
2. Rusty hammer
3. Come let go
4. The mother
5. Feet on the ground
6. Come people
7. While I’m gone
8. Storm boy
9. Growth lines
10. Gather the hands
11. True love
12. Walk away
13. Bow down
14. Flag
15. Follow the sun

Bis:

1. Lioness
2. Best that I can
3. Spirit bird