Recensie New Skin ★1/2

Met New Skin verhuisde Hannah De Meyer last minute naar V36 om haar voorstelling daar in première te laten gaan in plaats van Troubleyn omdat ze solidair wou zijn met de ondertekenaars van de open brief tegen Jan Fabre. Een slechte keuze zo bleek want haar solovoorstelling heeft vooral nood aan stilte die de nieuwe locatie niet kon bieden. Ofwel: hoe wij vooral vinden dat je de juiste voorstelling in de juiste zaal moet zetten en vooral in functie van je voorstelling en je publiek een keuze moet maken. Het geluid van auto’s die achter ons in de Vrièrestraat reden en de poort die even openklapte na een kwartiertje zorgden ervoor dat we niet of nauwelijks in de voorstelling geraakten. We geraakten danig afgeleid met andere woorden. Maar dat we nauwelijks in de voorstelling geraakten, heeft ook met De Meyers zachte wat monotone toon te maken waarmee ze ons bijna in slaap wiegde alsof we in een grote relaxatie/meditatie/hypnose-voorstelling waren aanbeland waar ze onder andere sci-fi fantasie (astronauten die hun blik werpen op de aarde) koppelt aan een pleidooi voor ecologie in een tekst waarin je jezelf als luisteraar verliest door de verschillende associaties en beelden die ze oproept. Haar toon houdt het midden tussen pedagogie en een saaie vrome lezing in een kerk. Met dat verschil dat ze fantaseert of haar (ze praat in de ik-vorm) biologische vader voor ie zijn kwakje in een bekertje afleverde in het ziekenhuis naar porno keek, of hij dat zittend deed, of deels met zijn hand tegen de muur, en of haar moeder naar onderen gekeken had toen ze haar hadden ingebracht. Verder vraagt ze zich af of ze al na 5 maanden het levenslicht zag omdat ze de zaak al wou verlaten dan wel dat haar moeder het stilletjes aan tijd vond dat ze eruit zou komen. Later heeft Hannah De Meyer het over gevingerd worden en klaarkomen zodat de matras doorweekt geraakt.

Openen doet Hannah De Meyer, die qua looks een gelijkaardige androgyne uitstraling heeft als Abke Haring, door haar inspiratiebronnen en diegenen die meegeholpen hebben aan New Skin te bedanken. De ganse voorstelling brengt ze in het Amerikaans Engels met zwart én bij momenten Vlaams accent. Die mix ‘bady’ in plaats van ‘body’, ‘zoons’ in plaats van ‘zones’, … werkt al van bij de start danig op onze zenuwen. Het lichtplan van Peter Missotten is dan weer erg repetitief met fade outs en fade ins die de maakster deels in het donker zet. Het lichtplan begint kortom na verloop van tijd danig te vervelen. Openen doet de voorstelling trouwens met Hannah off stage terwijl we haar live stem (wanneer er iets valt op de tribune, hoor je verbazing in haar reactie) te horen krijgen.

‘You ’re in a body having no legs though. Oh no wait you do have legs.’ is een van de absurde zinnen uit New Skin wanneer De Meyer zich vooroverbuigt terwijl ze op het einde van de voorstelling kennelijk opnieuw dichter aanleunt bij zichzelf en haar eigen verhaal wanneer ze haar grootvader en grootmoeder erbij betrekt: ‘Ze praatte tegen me zoals in de oude dagen en zei dat wanneer ik moe ben het genoeg was, dat ik genoeg gedaan had, genoeg gevochten had, en had zitten pronken.’ Eerder dan te pronken in de media en zich te profileren (al dan niet ter promotie voor haar stuk) op de kap van een maker die het internationaal gemaakt heeft, zou ze dat beter op artistiek vlak gedaan hebben met New Skin. Op dat vlak kwam De Meyer nog niet aan de kleine teen van Fabre. Dat de productie uiteindelijk niet doorging in Troubleyn is maar best ook. De lat ligt daar immers een heel stuk hoger.

Conclusie: New Skin kruipt voor geen honderdste van een millimeter onder de huid en ademde de saaiheid uit van een zondagochtendprogramma op tv waar iedereen aan de debattafel zit alsof men ’s avonds liters water gedronken heeft en pas na de live opname naar het toilet mag. New Skin liet ons tussen zes en zeven ’s avonds dus letterlijk en figuurlijk op onze honger zitten.

< Bert Hertogs >