Recensie 10 jaar Mathieu en Guillaume ★★★★

Het allerlaatste optreden van hun eenmalige concert, dat gaven Mathieu & Guillaume in de Arenberg. Een verjaardagsconcert werd het want het Antwerpse kleinkunstduo mocht ondertussen 10 kaarsjes uitblazen. Openen deden ze dan ook met een videomontage waarin we hen aan het werk zagen op X-factor waar de Nederlandse zangeres Do (die toen op de Vlaamse radar verscheen met ‘Voorbij’ dat ze in duet met Marco Borsato zong) jurylid was. Het duo toonde over heel wat zelfrelativering en –humor te beschikken in de Arenberg: ‘We gaan alle hits spelen. Het wordt een lange avond. We hebben tijd.’ klonk het in de bindtekst richting ‘De tijd’. Mathieu loofde zijn broer Guillaume dat ie ondanks het succes toch nog steeds zichzelf was gebleven. Bleken ‘God ik en Marjon’ en ‘Ik dans’ met Geert Verdickt van Buurman voor de pauze al oerdegelijk, dan kan het gastoptreden van Stef Bos in deel twee met stip gerekend worden tot een van de hoogtepunten. Hoe hij erin slaagt telkens een van zijn nummers live net dat ietsjes anders te brengen zodat het fris blijft en je weer iets bijkomends ontdekt, blijft erg straf. Het is als je favoriete rode wijn drinken die een volle smaak heeft, waarbij telkens een andere karaktertrek in die wijn zich aanbiedt aan je zintuigen en je zo blijft verrassen. Toen Mathieu plagerig stelde dat hij een nachtegaal is, Guillaume een patrijs, voegde Bos daar spontaan aan toe: ‘en ik ben een walrus’. Ook hij weet zichzelf te relativeren. Heerlijk.

Openen deed Mathieu & Guillaume met ‘Komen en gaan’ waarbij het klankbedje dat uitgespreid werd al meteen de voorbode was van het palet dat we die avond zouden horen: akoestische gitaar, contrabas en mondharmonica voorzagen het geheel van een warme gloed. ‘Tot in het blauw’ refereerde in de tekst naar het klassieke jeugdbewegingspelletje ‘Ik ga op reis en ik neem mee…’ en bij ‘De tijd’ liet het duo het publiek meezwaaien en -klappen. Do – ‘onze eerste internationale gast van de avond’ – gaf toe dat de twee Antwerpenaars eigenlijk niet pasten binnen X-factor. ‘Daar zijn jullie te goed voor’ gaf ze hen als compliment. Toen al wist ze dat de twee een langere carrière voor de boeg hadden dan de gemiddelde deelnemer die een week later al compleet van het toneel verdwenen kon zijn. Fijn vond ze het ook dat ze nog steeds zo veel plezier hebben om op een podium te staan, al herinnerde ze zich niets meer dat ze de broers destijds op hun plaats gezet had toen ze ruzie hadden op het podium. Nadien hebben de twee naar verluidt ook nooit meer ruzie gehad op de bühne. Misschien kunnen de Gallagher-broertjes (Oasis) dus ook eens langsgaan bij Do. Haar ‘Diegene die gaat’ werd begeleid door akoestische gitaar, buffetpiano en mondharmonica en werd fraai neergelegd via de toetsen. Halfweg kende de band weliswaar een timingprobleempje dat naast het plots aanfloepen van het groene zaallicht bij ‘Moeder van mijn moeder’ in het tweede deel tot de schoonheidsfoutjes van de avond gerekend kunnen worden. De minutieus opgebouwde sfeer werd namelijk zo even abrupt ondermijnd.

De vrouwen in het publiek mochten tijdens ‘Au bord de la route’ de la’s zingen als backings waarna de mannen ‘een beetje zoals thuis’ de vrouwen mochten volgen. Dat Frans ging het duo trouwens goed af, ook in een stevig meegeklapt ‘La cadence’ al verried hun accent dat ze van de Scheldestad afkomstig waren. Qua publieksparticipatie was ‘Ik dans’ met Verdickt waarbij de toeschouwers mochten fluiten, overigens een van de mooiste publieksparticipatiemomenten van de avond. Al was Verdickts bindtekst naar dat nummer toe veel te lang waardoor de spanningsboog van het optreden verslapte. Daardoor moesten de broers alles uit de kast halen om hun fans opnieuw bij de les te krijgen.

‘Boven de wolken’ bleek een puike vertaling van ‘Somewhere over the rainbow’, dat voorzien was van een heerlijk arrangement. Mathieu & Guillaume hadden overigens een journalist in hun midden. Walter Schrooten was hun gitarist van dienst die naast muzikant is, ook werkt bij de Antwerpse regionale zender ATV. ‘In de kamer van Charlotte’ ging in een beweging over in het korte ‘Vrede of ik schiet’ waarbij Mathieu even mocht rappen. Voor ‘Plettenberg’ haalde het duo er Stef Bos bij die de song naar een hoger niveau tilde wanneer hij deels in parlando de tekst bracht. Met ‘Da’s al tien jaar da’k in ‘t vak zit’ verwees Guillaume voor het zijn beurt was naar de songtekst van ‘Je veux l’amour’ van Raymond van het Groenewoud. Zijn broer gaf vervolgens mee dat ie ooit in een rockbandje zat dat ‘Conspiracy’ heette. Toen men besloot om de reggae en ska-tour op te gaan, was er geen plaats meer voor hem in de groep. Een deur sloot, maar een andere ging open toen ie op de fiets naar de muziek op een cassette die ie snel had meegenomen van thuis luisterde. Daar bleek muziek van Stef Bos op te staan. Toen ie op het Astridplein reed, luisterde hij naar ‘Mijn stad’. Met hem, die thuis Nederlands, Engels, Zuid-Afrikaans en Oost-Vlaams (Bos’ kinderen zitten op een Oost-Vlaamse school n.v.d.r.) spreekt, bracht ie een grensverleggend ‘Is dit nu later.’ Afscheid namen Mathieu & Guillaume samen met Do op de tonen van ‘Hij gelooft in mij’, die klassieker van André Hazes die Guillaume voorzag van een zacht, subtiel streepje mondharmonica boven de klank van de buffetpiano.

Mathieu & Guillaume brachten dus een fraai verjaardagsoptreden in de Arenberg. Vraag is welk pad ze willen bewandelen in de toekomst. Richting de maturiteit en het doorleefde van Stef Bos, of makkelijk in het oor liggende Nederlandstalige pop en een (zomer)hit of twee, drie met zicht op een paar Sportpaleisshows…

< Bert Hertogs >

De setlist:
Deel 1:

1. Komen en gaan
2. Tot in het blauw
3. De tijd
4. Diegene die gaat (met Do)
5. Au bord de la route
6. La cadence
7. God ik en Marjon (met Buurman)
8. Ik dans (met Buurman)

Deel 2:

1. Boven de wolken
2. In de kamer van Charlotte
3. Vrede of ik schiet
4. Kleinste sterren
5. Plettenberg (met Stef Bos)
6. Is dit nu later? (met Stef Bos)
7. Moeder van mijn moeder
8. Luxueus paleis

Bis:

1. Hij gelooft in mij (met Do)