Recensie Hans en Grietje ★★★★

Een geweldig grappige Hans en Grietje met vette muzikale knipogen. Dat toonde Music Hall op de perspreview en try-out van hun jongste sprookjesmusical in de Stadsschouwburg in Antwerpen. Brigitte Derks tekende voor de regie, het script en liedjesteksten terwijl Chris Van Tongelen en Paul Vermeulen instonden voor de muziek. Het levert verwijzingen op naar Sister Act in het gospelnummer ‘Hallelujeeh’ wanneer het gezelschap de heks verslaat en qua choreografie zit er een stukje heerlijke figuurdans op een rij, een cirkel trekkend over het podium, in. Verder zien we hen de Ierse volksdanskaart trekken (verwijzend naar Riverdance en Lord of the dance bv.) en op het einde mag de prins even de frontman van een Vlaamse boysband/schlagerband spelen op ‘Ik hou van jou’ waarbij Assepoester straal genegeerd wordt. ‘Ik hou van jou’ moet de prins overigens tot het einde houden. Het is de running gag van de voorstelling. ‘Ik vin da ier een vree speciale situatie.’ in sappig West-Vlaams is niet alleen met stip een van de meest hilarische quotes van dikbil Whoppie (Charline Catrysse), die alle moeite van de wereld heeft om haar dieet te volgen, net die zin kwam ook niet zelden in ons op tijdens de show.

Hans en Grietje volgt namelijk niet volledig het klassieke sprookje van Grimm. Zo heeft Grietje (Ianthe Tavernier) in deze versie een glazen muiltje maar geen zin om ooit prinses te worden. Dus kegelt ze het ding tegen de grond zodat ze de scherven kan gebruiken om een spoor te vormen onderweg. Op die manier kunnen zij en Hans de weg terug naar huis vinden. Ze willen tot bij de wensput geraken want de houtzagerij van hun ouders zit in slechte financiële papieren. Tijdens de eerste tocht lukt het hen niet om er te geraken, en ze stellen al snel vast dat die scherven niet voldoende zijn. Huisarrest of niet, Hans en Grietje zullen opnieuw proberen om ertussenuit te sluipen via het venster deze keer. Grietje neemt bijkomend oudbakken koekjes mee om een spoor te vormen. Die zal toch geen dier willen opeten, denkt ze. Maar dat is dan zonder Whoppie gerekend.

Hans en Grietje bereiken niet de wensput, maar wel het huisje van de heks. Hans (Wout Verstappen) wordt opgesloten omdat ie ervan snoepte, zal vetgemest worden en Grietje mag as bij elkaar vegen (een verwijzing naar Assepoester is dat). Ondertussen is de ijdele en erg zelfgenoegzame prins (Matthew Michel) op zoek naar een prinses en ziet in de glazen scherven mogelijk een spoor dat hem kan leiden tot zijn prinses die hij niet in Grietje zal vinden. Achteraf heeft hij vooral oog voor… zichzelf en beklaag je die arme Assepoester (Rosanne Pits) al op voorhand het verdere verloop van haar leven. ‘En ze leefden nog lang en gelukkig?’ Yeah right! Maar voor het zover is, vindt ‘Ik lust geen pruimen!’ Whoppie dat ook zij het muiltje moet kunnen proberen, want zij droomt immers van een leven met een prins en twee lakeien. Ze schreeuwt dan ook ‘discriminatie!’ uit als dat niet meteen gebeurt en haar beurt moet afwachten. Het is toch al ver gekomen dat dikke konijnen tegenwoordig ook al beroep menen te moeten doen op hun rechten, bedenken we ons.

Met stip zet de negenendertigjarige Ilse La Monaca als de boze heks dé strafste muzikale prestatie neer tijdens Hans en Grietje. Haar vocale uithalen inclusief kreetjes in een heerlijk ritmisch ‘Echt echt ik ben slecht echt’ zijn van een betoverend hoog niveau. In die mate dat je het erg vindt wanneer haar personage koudweg en plots (maar niet geheel onverwacht) - alsof een scenarist van Thuis erachter zit - uit het verhaal geschreven wordt.  

Whoppie en Floppie (Michaël Zanders) tekenen dan weer voor de interactie met de zaal tijdens ‘de max’ dat het publiek meezwaait, maar ook tijdens hun hit ‘Ik doe mee, jij doet mee’ uit Roodkapje, dat hier wegens succes hernomen wordt. De kinderen veren recht en doen de makkelijke choreografie mee. Fijn om vaststellen is het dat Wout Verstappen eindelijk eens wat meer in de spotlight mag staan op het podium dan bij Ghost Rockers het geval was waar hij letterlijk maar ten onrechte in de (rechter)hoek geduwd werd. Er zit veel meer in hem dan we totnogtoe te zien kregen, blijkt. En Ianthe als Grietje? Tja, da’s een meid die van aanpakken weet, een durfal. Je ziet gewoon Ianthe erg veel zin hebben in deze productie, en haar spelplezier en innemende naturel straalt af op het publiek. We zouden bijna vergeten dat haar piekfijne zang tijdens onder andere het themalied ‘Zo gaan wij op pad’ samen met Wout uitstekend is. Sterke keuze ook van Music Hall om het sprookje al zingend te laten vertellen door Oonagh Jacabs, Elke Buyle en Charlotte Verduyn die bijna Dreamgirlsgewijs de zaak aan elkaar zingen en vooral het tempo zo in deze leuke musical houden. Een musical waar zowel jong als minder jong van kan genieten.

< Bert Hertogs >