Recensie Echo and The Bunnymen ★★

Een zeer teleurstellend routineus optreden zette Echo and the Bunnymen neer in de Roma. De postpunk/new wave-band heeft hun nummers uit de jaren ’80 in een nieuw jasje gestoken op hun recentste album ‘The stars, the oceans & the moon’. Opvallend daarbij in de nieuwe arrangementen is de aanwezigheid van strijkers. Opvallend daarbij in de Roma was net de afwezigheid van live strijkers (o.a. bij ‘Never stop’). Als die al te horen waren, kwamen die namelijk uit een doosje. En ook de accordeon in ‘Rust’ kregen we niet te zien. Laten we stellen dat zulke keuzes toch wel erg budgetvriendelijk aanvoelen. Ian McCulloch en co serveerden een avond lang vooral meer van hetzelfde. De ene noemt dat wellicht een coherente set, wij noemen dat vlak, eentonig en saai. Op ‘Nothing lasts forever’ en ‘Walk on the Wild Side’ van Lou Reed na dan waarbij de band de midtempokaart trok, de akoestische gitaar bovenhaalde en de elektrische tijdens die Reedcover deed huilen. Alle ‘doo doo doo’-s ten spijt in dat laatste nummer, de toeschouwers zongen of klapten nauwelijks mee. Het zelfde deed zich voor tijdens ‘Bring on the dancing horses’, nummer dertien op de set.

De frontman had hen nochtans na ‘Over the wall’ uitgenodigd om recht te staan, wat deze toeschouwers, met behoorlijk wat babyboomers onder hen, dan ook gedwee deden. Maar daar bleef het gewoon bij. De fans keken naar de band alsof ze vastgespijkerd op de vloer stonden, weliswaar applaudisserend na elk nummer. Maar ook dat was eerder een gewoon applaus. Het stak net als het concert er nooit echt helemaal bovenuit.

Lag het aan de geluidsmix? Mogelijks. Echo and the Bunnymen klonk wel heel erg ver met dat echo-effect dat op de sound gelegd was. En was dat effect er niet dan kwam de zwakke zang van Ian (59) meteen bloot te liggen zoals in ‘Rust’ waarin hij meermaals onder de toon ging. Verder hield de band er weliswaar de vaart in, zo passeerden er 17 nummers op iets meer dan een uur en een kwartier. Maar dat tempo dat de band erin hield, werkte ook tegen de concertbeleving, alsof alles op een drafje afgehaspeld moest worden. En het publiek? Dat leek meer met de smartphone bezig (o.a. tijdens ‘The killing moon’) dan wel het moment zelf te beleven.

Echo and the Bunnymen in de Roma: een optreden dat nu al niet meer echoot in ons hoofd.

De setlist:

1. Going Up
2. Bedbugs and Ballyhoo
3. Rescue
4. Never Stop
5. All That Jazz
6. All My Colours (Zimbo)
7. Over the Wall
8. The Somnambulist
9. Villiers Terrace / Roadhouse Blues
10. Nothing Lasts Forever / Walk on the Wild Side
11. Seven Seas
12. Rust
13. Bring On the Dancing Horses
14. The Cutter
15. The Killing Moon

Bis:

1. Lips Like Sugar/Marieke
2. Ocean Rain