Recensie Blanche ★★★★

Blanche slaagde er in Trix in waar Angèle en Emma Bale faalden op Rock Werchter: ons een uur blijven boeien. Toegegeven, we hebben het altijd al wat gehad voor girl next door types. In onze jeugd waren de vrouwen waar we naar opkeken Alicia Silverstone, Christina Ricci, Anna Chlumsky en Sandra Bullock. In eigen land zijn dat onder andere Evi Hanssen, Lynn Van Royen, Lien Van de Kelder en Roos Van Acker. De negentienjarige Franstalige landgenote zetten we dan ook zeer graag bij in dat rijtje. Wat haar immens boeiend maakt, is dat mannelijke en tegelijkertijd ook erg vrouwelijke dat ze uitstraalt, ook in haar stem die heerlijk diep gaat maar moeiteloos ook zeer fragiel de hogere regionen weet op te zoeken. Het mysterieuze kantje van haar ook, een jongedame die niet volledig in haar kaarten laat kijken. Blanche neemt ook haar tijd voor haar muziekcarrière na haar Eurovisiesongfestivaldeelname – in 2017 werd ze in de finale knap vierde – ook dat is wat we erg weten te appreciëren: vrouwen die hun tijd nemen.

Volgend jaar staat haar debuutalbum gepland en daaruit kwam ze alvast enkele nummers voorstellen. Wat we in Trix te horen kregen, we stippen bijvoorbeeld ‘Stubborn’, ‘Pain’, ‘How does that sound’ en ‘1-2 Miss you’ aan, doet alvast het beste vermoeden van wat volgend jaar komen zal. Klokslag kwart na negen stond de tiener op het podium van Trix Club om daar een uurtje op te treden. Ze bedankte daarbij al meteen alle aanwezigen en wist dat het haar eerste clubshow in Vlaanderen was. ‘Het is niet gemakkelijk om als Franstalige artiest steun te krijgen in Vlaanderen. Dus ik ben zeer gelukkig.’ zei ze. Dat is meteen ook een erg mooie en terechte boodschap naar het team van Ken Veerman van Trix die haar boekten.

Na een korte intro opende Blanche samen met haar toetsenist en drummer met ‘Empires’. De meeste songs van Blanche hebben overigens een duidelijke muzikale lijn. Daarbij zoekt ze de midtempo of het tragere tempo op, begeleid door klavier, waarbij ze halfweg niet zelden crescendo gaat en versnelt via drums. Blanche had een zwarte broek met glitters aan, een trainingsjasje, een halsketting en witte sportschoenen. Ook in haar kledij trok ze aanvankelijk dus zowel de mannelijke als vrouwelijke kaart. Toen ze bij de start van ‘Stubborn’ dat jasje uit deed, wat op gejoel kon rekenen van haar vrouwelijke fans, en daarbij ietwat verbaasd reageerde met open armen om zich extra te presenteren, zagen we haar gekleed bruin/goudachtige topje dat haar fijne halsketting extra benadrukte.

‘City lights’ bracht ze al vroeg in haar optreden. Opvallend was de korte break die het nummer even kende en de dancekaart die de song daarna trok in de bridge. Een knappe lichtshow had Blanche overigens bij in Trix. Stroboscopen en witte leds achter haar die als een boog opgesteld stonden zetten haar niet zelden in tegenlicht, wat in combinatie met die lage en hoge zang iets mysterieus uitstraalde. Maar wat vooral het meest van al opviel, was dat Blanche het podium gebruikte. We zagen geen tiener meer die wat angstvallig – twee jaar geleden werd de vergelijking gemaakt met de blik van een hert dat in de koplampen van een auto keek – stokstijf achter haar microstatief stond. Integendeel, meermaals nam ze haar draadloze micro vast om de beide kanten van het podium op te zoeken. Een van haar muzikanten pookte tot twee keer toe, zoals tijdens ‘Moment’ waarin vingerknippen te horen is, met succes ook het publiek op dat mee in de handen begon te klappen. En wanneer Blanche achter haar statief stond, was het uitkijken naar haar linkerhand en vingers waarmee ze erg gracieus door de lucht bewoog tijdens ‘Way down’ bijvoorbeeld. Het was nog niet de inleving of de manier waarop Noémie Wolfs bijvoorbeeld weet te betoveren tijdens haar live optredens, maar het kwam wel in de buurt.   

Contrasteren met de rest van de avond deed Blanche muzikaal toen ze Daughter, een band die ze erg goed vindt, coverde met ‘Youth’. De synths werden ingeruild voor een melodieuze elektrische gitaar die hier mocht doorklinken. De tekst, melancholisch, wat somber ook, over gemis paste als gegoten bij de warme en lage kleur van Blanches stemtimbre terwijl de basdrum en trom de song halfweg opentrokken. ‘Wat een progressie’ staat er in onze notities, nog maar eens onderstrepend dat Blanche anno 2018 live gegroeid is. Dat is zo schoon om te mogen vaststellen.   

Kortom. Blanche at Trix: c’était canon!

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Intro
2. Empires
3. Wrong turn
4. City lights
5. Way down
6. Stubborn
7. Soon
8. Youth
9. Pain
10. How does that sound?
11. 1-2 miss you
12. Moment

Bis:

1. Curse