Recensie Soul Art ★★★

M13, Jazzy Bench, Zed en Sparrow van Soul‘Art kwamen naar hetPaleis en brachten er hiphop en soul voor de allerjongsten die hun mama en papa hadden meegenomen. Yep, hiphoppers, over het algemeen stoere gasten die yow yow yow-gewijs tijdens optredens moeiteloos de boel opzwepen wat vaak tot zweterige lijven leidt, zagen we nu een matineeoptreden geven waarbij het gezelschap opvallend cute voor de dag kwam. Al bij de start maakten ze contact met de allerjongsten, 6+- ers, gingen enkelen van hen tussen het publiek rappen, gaven de kinderen een high five, lieten ze de toeschouwers ‘Art!’ roepen wanneer ze ‘Soul’ uitriepen, meezwaaien wanneer daarom gevraagd werd, en noem maar op. Helaas hadden ze zowat halfweg de set alle mogelijke showtrucs uit de kast gehaald, inclusief een sit down waarbij de kinderen mooi recht veerden op het juiste moment. Een jongetje, die tevens ambassadeur is van hetPaleis kwam dan maar even de show stelen (en redden) door zijn dansmoves te tonen op het podium wat voor een welgekomen afwisseling zorgde in een optreden dat ons iets té chill werd (lees: qua spanningsboog te vlak) op den duur.

Soul’Art probeerde nog om daar een competitietje van te maken door een van zijn zangers even a capella ‘It’s not unusual’ van Tom Jones ertegenaan te laten gooien. Maar dat mocht niet baten: de winnaar van deze battle werd ontegensprekelijk het jongetje. Dat Soul’Art best wel onwennig was om voor zo’n jong publiek op te treden, uitte zich ook in het moment dat er een zanger contact probeerde te zoeken met een erg verlegen meisje dat in de armen van haar mama haar rug naar de groep keerde. Dan al voelden we aan dat het onbegonnen werk was om dat meisje uit haar schulp te krijgen. De situatie werd echter helemaal ongemakkelijk omdat de zanger maar niet wou afgeven en maar bleef proberen om haar erbij te betrekken.  

De hiphoppers die uit Brussel, Mechelen, Duffel en Vilvoorde komen, rapten in het Nederlands, Engels én Frans en kennelijk was die mix voor de allerjongsten geen enkel probleem. ‘Django’ – in het Engels en Frans - lieten ze als derde op het publiek los, een song die een heerlijke synthriff kent. Daarna vroeg de groep wie er wel eens verliefd geweest was wat aanvankelijk opvallend weinig handen in de lucht opleverde. De groep reageerde terecht verbaasd en vroeg zich af of de papa’s in de zaal die hun hand niet hadden opgestoken effectief nooit verliefd waren geweest. Nadat ze de vraag herhaalden, zagen we dan ook een heel pak meer handjes in de lucht gaan. Een song voor de mama’s – wat deed vermoeden dat er mama’s kindjes op het podium stonden – werd gevolgd door een nummer dat niet voor een ander geschreven was. Dat bewees Soul’Art met het Engelstalige ‘For me’.

Soul’Art –  dat meer als een samenraapsel van individuele artiesten aanvoelt dan een groep op het podium - had een toegift bij waarbij het publiek nog een laatste keer opgezweept werd met wat ‘Waar is dat feestje!’-kreetjes tussendoor en de wijsheid ‘Sunday is a fun day.’ Dat gold zeker ook opnieuw voor deze editie van Sonic Kids, al waren het toch wel naar het einde toe de kinderen die de show stalen wat wat ons betreft de deur openzet voor een free podium.

< Bert Hertogs >