Recensie Trio ★★★1/2

Spoiler alert: wie Trio, dat gebaseerd is op het theaterstuk ‘Hechten’ van Stefaan van Brabandt, wil zien en hoopt om Matteo Simoni, Bruno Vanden Broecke en/of Ruth Beeckmans in hun adams- of evakostuum te kunnen bewonderen, is eraan voor de moeite. Zelfs geen blote basten van de mannen zijn te zien. De film die het trio zelf regisseerde en waar maar één camera aan te pas kwam die ogenschijnlijk alles in één take opgenomen lijkt te hebben, gaat niet zo zeer over een triootje of seks. Wel over doen alsof, acteren in het dagelijks leven en dus je medemens iets voorliegen (waar die nog voor betaalt ook). Over fundamentele eenzaamheid in de stad ook waarbij een man (Wim, gespeeld door Bruno) zich ’s avonds in zijn appartement opsluit om verschillende series op dvd door elkaar te zien terwijl ie geniet van kaas en de daarbij passende trappist. Een maand geleden was zijn verjaardag. Met wat vertraging belt zijn halfbroer Gert (Matteo Simoni) op een dag aan en vertelt hem dat zo dadelijk zijn cadeau zal aankomen. Het is de escorte Angelique (Ruth) die in het echt naar verluidt Lise heet. Wim weigert zijn geschenk te aanvaarden: ‘Aangename kennismaking Angelique, maar ik ga het cadeautje niet open maken’. Maar vermits Gert al voor een uurtje (250 euro) betaald heeft, Wims moeder Els heeft volgens hem ook bijgelegd, en van terugbetaling geen sprake kan zijn, kiezen ze om een uur te babbelen.

Al snel merk je het verschil op tussen de twee broers die elkaars uitersten wel lijken te zijn. Wim is de beredeneerde wat autistische man die de dvd’s in zijn kast op alfabetische orde schikt. Hij is een eenzaat omdat ie nooit op zoek was naar een vriendin. ‘Echtgenoten is de verleden tijd van echt genieten’ zo grapt ie. Zijn stelling: ‘er zijn nog andere dingen in het leven dan vogelen.’ Verder zou ie niet weten waar zijn libido ligt en hekelt ie de pornoficatie in onze samenleving. Gert van zijn kant heeft verschillende opleidingen gevolgd maar geen enkele afgerond en elk weekend wel een ander vrouw opgescharreld. Katrien – uiteindelijk blijkt ze Kathleen te heten die een irritante stem heeft – krijgt ie maar niet uit zijn leven. De manier waarop ze met Angelique omgaan, is dan ook compleet anders. Gert wil het fijne weten van haar werk, wat een drukke dag voor haar is (7 klanten vanaf ’s middags n.v.d.r.), of ze goed kan aftrekken (waarbij hij inpikt op Wims stelling dat je beter een woning kan kopen zodat je die kan aftrekken van de belastingen), enz. Kortom: meteen rechttoe rechtaan seks gerelateerde onderwerpen snijdt ie aan. Wim probeert op een andere manier contact te maken, door te praten over het leven, gemeenschappelijke interesses te vinden, waaronder filosofie. Trio heeft het dus ook – weliswaar zeer fragmentarisch over Nietzsche.

Wim is behoorlijk opgebrand. Voor hem is het leven een grote vergissing en de enige zekerheid is dat je ooit doodgaat. Dat ie geboren werd, vergeeft ie zijn moeder Els (Wim en Gert hebben dezelfde vader, maar niet dezelfde moeder) nooit. Dat zijn leven ooit in de vergetelheid zal geraken, is een gelukzalig vooruitzicht voor hem. Het streepje tussen je geboortedatum en je overlijdensdatum op een grafzerk, staat voor je leven, waarmee ie dat bestaan al meteen minimaliserend samenvat. 17 jaar werkt ie al op dezelfde bureau als boekhouder waarbij ie al dat gezever, gezeik en gezaag dat gekoppeld is aan het bediendeleven moet zien te overleven. Hij is het typevoorbeeld van de verzuurde burger die moeite heeft met elke verandering. Over de werken in de Broekstraat in de buurt die ervoor zorgen dat je moeilijker aan zijn appartement kan geraken luidt het: ‘Dat kost allemaal geld en wij maar betalen.’ Gert wordt dan weer door de VDAB constant geheroriënteerd en vindt moeilijk werk: ‘Op den duur ben je zo geheroriënteerd dat je niet meer weet waar je staat.’ klinkt het.

Oorspronkelijk wil Gert Wim en Angelique alleen laten, maar Wim wil dat ie blijft. Op die manier ontstaat al snel het haantjesgedrag tussen de twee die elk hun aandacht van de enige vrouw in hun gezelschap willen bekomen. Een wedstrijdje ontstaat zo uit jaloezie dat Gert inzet met ‘Kaas is vet en melk is vergif’ waarop Angelique flirterig ‘En voor de poesjes?’ vraagt. De sterkte van deze film die met één handcamera gefilmd is, zoals tijdens de rit op Linkeroever naar het Frederik Van Eedenplein waar ze sterke drank gaan kopen, is dat die een zeer realistisch beeld vormt. Sommige media noemen dit – enigszins terecht ‘een low budgetfilm’ – maar je kan Trio ook zien als een professionele homevideo die in realtime de gesprekken tussen de drie volgt.  

Sterk is Trio vooral in de sfeer die constant wisselt tussen de drie, of tussen de personages onderling. In dat ogenschijnlijk figuurlijke mijnenveld weet Angelique moeiteloos haar weg te vinden en de gevaren uit de weg te gaan, ook al wordt de sfeer tussen de twee halfbroers, gevoed door jaloezie, behoorlijk grimmig. Ze slaagt erin Gert op te winden met een fake orgasme in de auto waarna ze meteen zakelijk ‘En dan ga ik naar huis mijn tandjes poetsen.’ aan hem meegeeft terwijl ie net met open mond naar haar keek. Niet veel later heeft ze hem een tweede keer beet in een heerlijke scène in de lift waarbij ze hem vraagt of hij ook geen klik voelt tussen hen. In de toegevoegde tijd (aan 80 euro per kwartier) wordt haar de vraagt gesteld, mocht ze geen prostituee zijn, voor wie van de twee ze zou kiezen…  

Trio gaat dus voornamelijk over menselijk gedrag, trekt de psychologische en filosofische kaart en stelt dat het leven een theateropvoering is. Daarmee heeft de film meer de allures van een arthousefilm dan van een commerciële blockbuster. Op dat vlak is de marketing rond deze film even geniaal als de inhoud ervan: mensen (bewust) op het verkeerde been zetten en in zaken doen geloven die er niet zijn. De ene filmliefhebber zal kortom op droog zaad blijven zitten, de ander zal dit lekker vinden.

< Bert Hertogs >