Recensie Vergeet Barbara ★

Ontroerend en hartverwarmend. Dat vonden we de geste van het Nieuwsblad die concertnews.be naar de avant-première stuurde van Vergeet Barbara de musical in het Studio 100 pop up theater. Zeker in de huidige tijden waarin we elkaar allemaal liefde en voorspoed wensen, vonden we de uitnodiging die we in onze bus ontvingen van deze mediapartner van Studio 100 zo schoon, het voelde immers ook een beetje aan als een kerstbestand tijdens de Eerste Wereldoorlog. Een (tijdelijke) pax-media, quoi. En het zorgt er alvast voor musicalliefhebbers voor dat er toch één Vlaamse criticus is die het eindresultaat kritisch tegen het licht durft te houden.

Niet dat Vergeet Barbara een cadeau was voor ons zou achteraf blijken, noch dat die musical er een is voor de muzikale nalatenschap van Will Tura. Daarvoor is de voorstelling ons te volks, bij momenten zelfs te vulgair en vervalt die in goedkoop sentiment (tot twee keer toe zien we rook op de scène, de sterrenhemel uit de visuals van de Samson en Gert afscheidsshow wordt gerecycleerd enz.).

Dat Studio 100 tijdens Vergeet Barbara doodleuk op ‘zijn elan‘ verder blijft gaan na de Rewind parties en ook nu seksueel getinte humor serveert, vinden we getuigen van gemakzucht om snel te scoren bij de fans. Maar vooral, het productiehuis uit Schelle verlaagt zich zo tot het niveau van wat je pakweg in Theater Elckerlyc en het Fakkeltheater ziet. En wil dat net de reden zijn waarom je ons in die theaters zelden of nooit zal tegenkomen.

Het is niet de eerste keer dat we naar het Studio 100 pop up-theater gingen. Eerder zagen we er dit voorjaar Daens en de Samson en Gert afscheidsshow (telkens een matinee, omdat je anders gewoon met het openbaar vervoer niet thuis geraakt). Eigenlijk is het een pure schande dat het gemeentebestuur van Puurs al jarenlang een toelating gegeven heeft om in een industriezone een zonevreemde activiteit als de shows van Studio 100 te laten plaatsvinden. Dat werd nog maar eens duidelijk toen we met het openbaar vervoer een poging ondernamen om naar Vergeet Barbara te gaan.

Vanuit het station van Puurs kan je de bus 252 op. Maar daar begint het al, er is een omleiding, waardoor je aan de achterkant van het station moet wachten. En vanaf de Pfizer-site volgt de bus alweer een omleiding waardoor die meteen de autostrade opgaat. Gevolg is dat je van Pfizer naar het Pop up-theater te voet moet gaan. Op zich is dat niet hét probleem (je bent van daaruit zo‘n 20 minuten onderweg te voet naar het theater), laat staan de vrieskou. Wél is het zo dat een industriezone niet gemaakt is voor zwakke weggebruikers. Lees: je vindt er géén voetpaden (en slechts heel even zie je er een fietspad).

Dat in combinatie met het feit dat auto’s er stevig gas geven, maakt het er absoluut niet ideaal om ernaartoe te wandelen. En dan hebben we het helemaal nog niet over hoe je er zou moeten geraken als het straks vriest en de ondergrond misschien glad is. Ons advies aan het gemeentebestuur van Puurs: stop ermee om deze zonevreemde activiteiten nog verder te laten plaatsvinden, zeker in de ronduit onveilige omstandigheden om ernaartoe te gaan. Of wenst u ongevallen op uw geweten? Daarnaast is het totaal niet meer van deze tijd om bijna uitsluitend de wagen te promoten als vervoersmiddel om naar een theater te gaan.

Vergeet Barbara is een Studio 100-musical om snel te vergeten. In tegenstelling tot wat heel wat toeschouwers tijdens onze show verwachtten, draait de voorstelling niet om het leven van Will Tura, maar is het een oer-Vlaamse muzikale en “humoristische” reis (de leukste quote is voor Gert Verhulst overigens met “Ola, mijn keuken beweegt precies …” Het script is ronduit zwak, de personages karikaturen, en de show zelf valt meermaals stil. En dat staat dan nog los van de volgwagen die tijdens onze voorstelling in panne viel waardoor stagehands die mee moesten weg zien te duwen van het speelvlak. Als je dat ziet, komt dat wel erg lullig over. Véél lulliger dan pakweg wanneer Jelle Cleymans zijn “Klein klein kleutertje” aldus Gert Verhulst als Willy Vervaet moet verbergen achter zijn handschoen.

Willy heeft hotel De sportvriend overgenomen van Raymond Demol (Tom Audenaert) die nu een ruimingsdienst begonnen is. Willy heeft van de Sportvriend een café gemaakt. Hij heeft drie zonen: de coureur Albert (Jelle Cleymans) die al zes maanden vooral zit te presteren op Sissi (Charline Catrysse) in de boskes (die ook dienst doen als kledingkasten) dan op zijn “vlo”, zanger Arthur (Jonas Van Geel) die met zijn band The Extra Terrestrial Mushrooms probeert door te breken maar niet verder komt dan de lokale radiozender omdat de BRT hem afwijst, en Achiel (James Cooke) die opdient in het café en steak bakt voor Albert. De drie zijn allemaal kinderen van Willy en Elisabeth (Goele De Raedt) die er jaren geleden van door ging met de Brit Eddy. De ontrouw van Elisabeth zorgde in die tijd uiteraard voor groot verdriet bij Willy en was maatschappelijk gezien een grote schande. Maar wat Willy al die tijd niet geweten heeft, is dat er een brief was waarin ze hem vergeving vroeg en wou terugkomen. Die brief heeft ie echter nooit gelezen ...

Barbara Willockx (Free Souffriau) rijdt op een dag Achiel aan. Hij wordt op slag verliefd op haar, tot blijkt dat ze wel eens zijn zus kan zijn want ze is op zoek naar de Sportvriend die haar vader uitbaat. Haar moeder Elisabeth is namelijk recent overleden en haar stiefvader Joe, een autocoureur, was eerder tegen een boom gecrasht en op slag dood. Hij was de stiefvader van Barbara wat hier uiteraard de song ‘Arme Joe’ aankondigt... Is Willy echt haar vader of berust alles op een misverstand? Daarover gaat deze wel erg dunne plot die daarnaast ook enkele nevenplots kent. Zo is er bakkersvrouw Simonne Arens (Hilde Van Wesepoel) die wel eens te diep in het glas durft kijken waarbij mannen haar zeggen dat ze in haar bed moet kruipen waarop ze aan zowel Willy als Raymond (later in de voorstelling) antwoordt: “Ik peins dat gij beter in mijn bed gaat liggen!”

Verder stelt zich de vraag of Albert wel in vorm geraakt tijdens de kermiskoers in Dorpegem. Zijn te duchten concurrent is Slisse (Michiel De Meyer) die de broer is van zijn lief Sissi en er niet om terugdeinst als zijn toekomstige schoonbroer de liefde bedrijft met zijn zus, om zijn kleren mee te nemen zodat ie poedelnaakt naar huis moet. Tuur moet zien door te breken in de showbizz, Achiel wil verliefd kunnen en mogen zijn op Barbara en Willy? Die heeft nood om het verleden te laten rusten.

Uiteraard is het problematisch om Gert Verhulst een cafébaas te zien spelen in Vergeet Barbara terwijl die man niet eens in staat blijkt om een deftige pint te tappen. Véél te hoog bleek de kraag van het biertje dat hij zelf uit de kraan tevoorschijn deed komen. Jonas Van Geel (wiens micro uiteraard op zijn gezicht kleeft) staat dan weer véél te ver van de micro in het repetitielokaal wanneer hij zingt, om het geheel geloofwaardig te maken. Maar deze musical mist vooral ritme, nochtans begint die veelbelovend wanneer het even lijkt alsof we naar een draaiend podium lijken te kijken. Maar gaandeweg voelt het aan alsof de productie zelf niet weet waar ze met al die rijdende decorelementen - die trouwens behoorlijk wat krakende geluiden maken - moeten blijven.

De ongemakkelijke stiltes bij verschillende dialogen, maar vooral bijzonder veel Will Tura-nummers die we wat gemakzuchtig in de repetitieruimte of in de studio van de lokale radio horen passeren, tonen vooral aan welke creatieve bloedarmoede Vergeet Barbara leed om de songs van Tura in de voorstelling te integreren. Het zeer dunne verhaaltje, het matige zangniveau, vooral van de mannen dan, doet Will Tura’s muzikale erfenis géén eer aan. Om kort te gaan, Domino de musical met songs van Clouseau, dat ook volks was, was jaren geleden stukken beter. Maar daar zat dan ook een andere musicalproducent achter … Op vocaal vlak zijn vooral Goele De Raedt en in mindere mate Free Souffriau de sterkhouders van deze live on tape jukeboxmusical met knap gearrangeerde songs. Free klinkt ons soms wat te ijl en al dat gehijg/gekuch/opvallend geadem dat ze in haar stem legt, enerveert op den duur.

Conclusie: dit spel mag beter al maar rap weggestoken worden.

< Bert Hertogs >