Recensie Frozen ★★★★

Frozen the musical is zijn tweede jaar ingegaan in het Londense Theatre Royal Drury Lane. Emily Lane was tijdens het eerste jaar de tweede cover voor de rol van Anna die Stephanie McKeon toen speelde. Nu maakt Emily deel uit van de hoofdcast voor die rol. De grootste verandering is de rol van Kristoff. Die wordt door de Nederlander Djavan van de Fliert neergezet. Hij tekent voor een uitstekend professioneel debuut op het podium, meteen op de West End en mag na de show een warm applaus ontvangen van het Londense publiek. Hij heeft dan ook een dankbare rol, die van de man die nuchter naar de liefde kijkt, verliefd wordt op Anna die zijn tegenpool lijkt te zijn. Zij is immers erg passioneel in alles en laat haar gevoelens en gedachten de vrije loop gaan. Van de Fliert en Lane hebben het – hoewel het lengteverschil enorm is – duidelijk naar hun zin op het podium. Ze brengen hun songs bijzonder goed. En wat helemaal top is, is dat hun stemmen perfect met elkaar blenden onder andere in ‘What Do You Know About Love?’.

Het frisse dat die twee op het podium uitstralen, dat is ook wat we in het eerste jaar van Frozen tot drie keer toe ervaarden. Tijdens deze vierde keer dat we de show zagen, merkten we toch in kleine zaken dat de musical wat aan frisheid, versheid verloren heeft (waar heel wat producties vroeg of laat overigens mee kampen, ook bij & Juliet voelden we wat routine in de zaak sluipen enkele weken voor deze musical sluit) wat zich helemaal manifesteerde tijdens ‘Let it go’ het finalenummer voor de pauze waarbij een deel van de video mapping het even liet afweten. Tja, dan mag Elsa nog zo staan wijzen naar links en rechts, als er niks gebeurt, verdwijnt een stuk van de magie en kijk je zo door de productie heen.

Djavan van de Fliert heeft een veel dankbaardere rol dan pakweg Oliver Ormson die Hans mag spelen, de bad guy die aanvankelijk een good guy lijkt te zijn. Bijzonder is het wanneer dat uitkomt, het publiek blijft bijzonder verbaasd reageren na die plottwist. En dat terwijl wij dachten dat die verhaalwending ondertussen door iedereen gekend zou zijn. Niet dus. Ormson wordt uitgejouwd door het publiek bij het buigen. Voor alle duidelijkheid: zijn acteer-, zang- en dansprestatie is uitstekend. Het is omwille van het personage dat het publiek zo reageert. Ook Richard Frame krijgt er trouwens van langs wanneer ie als The Duke of Weselton een vrouwonvriendelijke uitspraak laat optekenen en in deze musicalversie nog wat meer dictatoriale trekken meegekregen lijkt te hebben. Dé publieksfavoriet is en blijft uiteraard Olaf, die Craig Gallivan van een stem voorziet én tot leven doet wekken dankzij zijn vakkundig poppenspel.

Toegegeven, we hebben altijd al wel een zwak gehad voor Anna in Frozen. Ook nu weer, omdat iedereen wel een jong meisje kent dat er van alles uitfloept dat niet altijd als ‘gepast’ gecatalogeerd kan worden. Zo zingt de kindversie van Anna (heerlijk ondeugend, speels, erg goed gezongen en gespeeld neergezet door Kaci Theobalds): ‘Like run naked in the breeze!’ tijdens ‘Let the Sun Shine On’ en wil ze ‘a big bouncy butt’ wanneer ze Olaf met allerlei speelgoed creëren tijdens ‘A Little Bit of You’. In het Victoria and Albert Museum kan je op dit moment trouwens zo’n Olaf zien in de gratis tijdelijke expo Re:imagining musicals die een échte must is voor musicalliefhebbers. Een bal, twee houten blokken met letters, een trommeltje en twee stokken, een muts en een zeilboot waarvan het zeil Olafs tanden vormen en het hout een stuk van zijn mond: zo stellen de twee zussen hier hun sneeuwpop samen, die een beetje van allebei weerspiegelt. Olafs ondeugende kantje, heeft ie dus van Anna.

Wat ons bij de vierde kijkbeurt van Frozen vooral opgevallen is, zijn de referenties in de regie van Michael Grandage naar o.a. Phantom of the opera (in een dansscène op het kasteel met al die kandelaars), Gene Kelly of Fred Astaire (Olaf met een hoed op tijdens ‘In summer’), Dirty Dancing (de lift tussen Anna en Kristoff op de brug) en cabaret (tijdens ‘Hygge’). ‘I Can‘t Lose You, een song voor Anna en Elsa dat een reprise van ‘For the first time in forever’ vervangt, vinden we nog steeds geen geweldig nummer. Nog iets waar we niet eerder bij stilstonden, is dat de jonge Anna (Elisa Lewis in een rol die haar als gegoten zit) al in het begin van de musical refereert naar ‘Monster’ dat haar volwassen versie in het tweede bedrijf zal zingen. Samantha Barks speelt de rol van Elsa normaal gezien, zij is in kostuum dan ook vaak te zien op affiches die her en der in onder andere de metro hangen. Maar tijdens onze voorstelling was ze er niet bij. Ze werd uitstekend vervangen door swing/understudy van Elsa Laura Emmitt die de hoofdrol zeer gelijkend als Samantha neerzette. Op dat vlak zet Emily Lane de rol van Anna meer naar haar hand, ze neigt een fractie van een seconde achterop het orkest te zingen waardoor ze het wat lijkt te doen vertragen. Maar dat zou je evengoed als een soort van muzikale magie kunnen beschouwen in de manier waarop ze de songs van Kristen Anderson-Lopez en Robert Lopez interpreteert.

Of Frozen net als The Lion King dat bijna een kwarteeuw wordt op de West End, over enkele jaren ook 25 kaarsjes zal mogen uitblazen, daar durven we ons geld niet op in te zetten. Wel vinden we dat deze musical meer vaart maakt (door ook slim te knippen in het originele script), en verrassend uit de hoek komt qua magische trucs, lichtplan, video mapping en ensembledans waardoor wij de spanningsboog van Frozen beter vinden hoewel het verschil in esthetiek tussen deze twee producties niet te vergelijken valt met elkaar. Frozen bevat last but not least ook geen te drukke/grote decorwissel wat bij The Lion King met de overgang naar de stampede wél het geval is. Het gevoel voor detail van Disney steekt ook in Frozen. In het houten frame (dat tijdens de voorstelling zal bevriezen via de video mapping wanneer Elsa zich niet weet te beheersen) zien we icoontjes die verwijzen naar allerlei Disneyklassiekers.

< Bert Hertogs >