Recensie Elton John with Ray Cooper

“Grotesk” dat beschrijft nog het best van al Elton John’s optreden met Ray Cooper in Vorst. Een halve show zagen en hoorden we Elton John solo aan de piano hier en daar begeleid door synthesizers die ofwel op tape meeliepen ofwel door een muzikant naast het podium werden bespeeld.  Het deed wat denken aan zijn “One night only”-tour 10 jaar geleden in het Sportpaleis waarbij hij ook aangekondigd werd door een opgenomen introductiemuziekje op synthesizer, mondharmonica en panfluit dat tot een zeer bombastisch instrumentale climax leidde. Keizerlijke allures had die entree. De artiest ging meteen richting koelemmer waar een beker met wellicht geen plat water in zat. Hij dronk er wat van, terwijl hij de tijd nam om zijn rug te laten zien aan een handvol persfotografen. Op zijn pandjesjas (in de volksmond ook wel “pitteleer” of “billenkletser” genoemd) prijkte de afbeelding van een glinsterende krokodil met Elton John als cartoonfiguur in zijn mond. Het deed verhopen dat “Crocodile Rock” dit keer opnieuw in zijn set zou staan. Helaas.

Zo’n 4200 toeschouwers zakten af naar de cirkelvormige zaal. Door het gure winterweer en de sneeuw kwamen velen te laat en zelfs tot een uur na aanvang van het concert nog binnengesijpeld.  Zij zagen tot hun verbazing net als wij dat die 3 pauken, vibrafoon, troms, cimbalen, conga’s en andere percussie-instrumenten er al die tijd werkloos bij bleven staan in de schaduw. “It’s good to be back in Brussels. Brrrr. It’s cold.” zei de zanger na opener “The one”. John zou opvallend veel nummers brengen uit zijn album “Elton John” dat alweer van 40 jaar geleden dateert. Met “The greatest discovery”, “border song”, “Take me to the pilot”, “60 years on” en uiteraard ook “Your song” bracht hij maar liefst de helft uit dat album. Ook nieuw materiaal serveerde hij. Dit jaar verscheen immers “The Union”, een samenwerking met Leon Russell. Met hem tourde de man in november nog in de States onder andere. “When love is dying” en “You’re never too old to love somebody” bracht de Engelsman solo terwijl Cooper de oorlogstrom met opvallend “Bolero”-ritme leek te bespelen tijdens “Gone to Shiloh”.

Elton John stond stil bij “Wereld Aids Dag”. “U weet dat ik zeer betrokken ben hieromtrent.” Liet ie optekenen. “Ballad of the boy in the red Shoes” schreef hij dan ook omdat de voormalige president Reagan tijdens zijn ambtstermijn niets deed voor mensen met aids. “Schandelijk was dat” liet Elton John zich ontvallen met een zekere vorm van woede die blijkbaar nog steeds ergens aanwezig is. Die woede of geagiteerdheid leek ook in zijn pianospel te zitten. De geluidsmannen hadden de sound zo hard ingesteld dat wanneer de Engelse singer-songwriter lage akkoorden speelde op zijn piano, de tribunes soms meezinderden.  Dat kwam heel wat nummers niet ten goede en bevestigde dat de man eerder neigt om zichzelf op gospelachtige – lees drammerige - wijze te begeleiden op piano dan wel voor een klassiekere aanpak te kiezen met meer finesses en gevoel. Soms pakt die mayonaise, tijdens “Philadelphia freedom” bijvoorbeeld dat funky en met een andere keuze-instelling van zijn digitale piano werd gebracht. De artiest ging met linkerelleboog op de piano leunen en ontving het stevige applaus van het publiek. Dat hij ook ingehouden kan spelen, hoorden we pas tijdens “Sorry seems to be the hardest word”, door Cooper prachtig begeleid op vibrafoon. Een van de weinige nummers waar beiden een nummer live optilden.

Andere keuzes waren ronduit bizar. “Daniel” werd begeleid op conga. Naast het nummer op de setlist schreven we “WTF?” in onze nota’s. Een indruk die we wel vaker hadden tijdens het optreden. “Indian Sunset” zet Elton John a capella in waarna piano, conga, trom en buisklokken het nummer begeleiden. Cooper bespeelt de conga en cimbalen met veel kracht tijdens “Levon”. De tamboerijn klinkt ons iets te overdreven aanwezig in de geluidsmix, Cooper zal de handtrom soms dichtbij dan weer verder af van de microfoon houden om dimensie aan het nummer te geven. Het is echter Elton John zelf die voor de extra dimensie zorgt door het nummer op jazzy–wijze te beëindigen. Waarna hij het applaus in ontvangst neemt, en voor de tweede keer zijn koelemmer met drank vervangen wordt.

Conclusie: wie muzikale finesses verwachtte in Vorst bleef op zijn honger zitten. Wie muzikale bombarie verwachtte, werd overdadig op zijn wenken bediend. Wij hadden Elton John liever de gulden middenweg zien bewandelen…    

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. The one
2. 60 years on
3. The greatest discovery
4. Border song
5. Ballad of the boy in the red shoes
6. When love is dying
7. I guess that’s why they call it the blues
8. Rocket man
9. Nikita
10. You’re never too old to love somebody
11. Tiny dancer
12. Philadelphia freedom
13. Your song
14. Funeral for a friend/ tonight
15. Beter off dead
16. Levon
17. Gone to Shiloh
18. Indian sunset
19. I think I’m gonna kill myself
20. Daniel/Song for Guy
21. Sorry seems to be the hardest word
22. Take me to the pilot
23. Don’t let the sun go down on me
24. Bennie and the Jets
25. Crazy water
26. Candle in the wind