Met de publicatie van zijn roman in verzen Jevgeni Onegin schonk Aleksandr Poesjkin de Russische literatuur in 1830 een monument: een sociale satire op een door verveling verteerde samenleving, maar evenzeer een toonbeeld van melodramatische vervoering. In 1881 herwerkte Pjotr Iljitsj Tsjajkovski dit alles tot ‘lyrische scènes’. De muziek dient er volledig de uitdrukking van de gevoelens van de personages, terwijl het orkest voor eenheid zorgt met obsessieve thema’s van een grote subtiliteit. Na zijn recente uitstapjes in het Russische repertoire brengt Alain Altinoglu nu zijn interpretatie van deze partituur, die kenmerkend is voor de ‘lyrische waarheid’ waaraan Tsjajkovski zo gehecht was. In het hart van Laurent Pelly’s regie staan gefrustreerde mensen, als speelballen van het fatum. Het strakke decorontwerp benadrukt de luchtigheid en tristesse van het onderwerp, maar biedt tegelijk een passend kader voor de uitdrukking van de fantasmen en kwellingen van de personages.