‘Ohne die Rose tun wir’s nicht, da können wir gar nicht mehr denken.’ Lezen we in blauwe neon wanneer we voor het eerst in het 13-jarige bestaan van Concertnews.be het zenuwcentrum van Anne Teresa De Keersmaeker betreden. In Vorst, op enkele meters van halte Kastanjes, waar we al zo vaak voorbij kwamen gereden met tram 82 omdat die naar Vorst Nationaal leidt, bevinden de gebouwen van Rosas - Parts zich. Ictus zijn hun rechterburen merkten we. Als we dat vroeger hadden geweten dat Rosas openlijk naar Joseph Beuys litho uit 1972 verwijst (die te vinden is in Tate Modern in Londen), dan hadden we op z’n minst kunnen overwegen om een aantal rode rozen mee te nemen naar Vorst. Al weten we niet of het jongste publieksprotocol voor de podiumkunsten dergelijke overdracht tussen toeschouwers en publiek nog toestaat en of Celeval weet heeft van overdacht van het coronavirus van mens op mens via de roos, kwestie van de risico’s correct te kunnen inschatten. Rozen worden overigens nog nauwelijks gegooid naar het podium ook voor corona, een reden te meer vinden we om die heerlijke oude traditie opnieuw leven in te blazen. Drumming, dat het levenslicht in 1998 zag en nu via een nieuwe groep uitvoerders op hun beurt geherinterpreteerd wordt, is zo’n voorstelling die massa’s rozen van het publiek na afloop op het podium verdient.

Hoe geniaal Claire Chevalliers uitvoering van Debussy’s werk ook mag zijn aan de oude bruine vleugel, Lisbeth Gruwez - die nochtans een basisopleiding klassieke dans heeft waarna ze de richting hedendaagse dans is ingeslagen in haar carrière – slaagt er slechts sporadisch in om haar danstaal dezelfde dynamiek, golfbeweging ja zelfs impulsief karakter te geven in haar eerste choreografie op klassieke muziek. Daarvoor kiest ze zowel om tussen de noten te dansen als 1 op 1 erop. Horen we een accent op de piano dan zien we haar tegelijkertijd met haar rechterbeen sjotten bijvoorbeeld. Meer dan suggesties aanreiken, wil ze niet.

Laaiend enthousiast reageerde het publiek na Come on feet van Granvat in een choroegrafie van Bui Ngoc Quan (les ballets C de la B). Wat het zestal dansers zo uniek maakt is dat ze clubcultuur, live muziek (door Bert en Stijn Cools op elektro, elektrische gitaar die ook bestreken wordt en drums en in Elsene te kampen hadden met behoorlijk wat storing in het begin) en hedendaagse dans met elkaar combineren. De voorstelling koos als basis afro, house, krump, afrohouse en footwork. Footwork, is een muziek- en dansstijl die zich binnen de straatcultuur van Chicago ontwikkelde in de jaren ’90 en EDM blendde met hiphop en ghetto house. Typerend is het snelle voetenwerk in battles gecombineerd met de uptempo ritmes. Ook in deze voorstelling wordt er – zoals de titel al doet vermoeden - vooral ingezet op het voetenwerk in de beweging, hier extra geaccentueerd door de fluo sokken die de performers blijken te dragen en waar ze nadat ze hun sportschoenen hebben uitgedaan naar het einde toe van de voorstelling op zullen dansen.

Meer pop dan hiphop. Dat horen we een tienerjongen zeggen die het beter kan weten dan ons wanneer die samen met ons hetpaleis verlaat. Want inderdaad we moeten toegeven dat we niets met hiphop of rap hebben. Het is een subcultuur die de onze niet is. En als we al een optreden zagen binnen dit genre vonden we het te vaak over clichématige thema’s als drugsgebruik, wapenbezit, vrouwen en geld gaan hebben. En dan hebben we het nog niet gehad over het beperkte live gehalte van veel sets waar een dj gewoon de plaat opzet, om de haverklap een sirenegeluidje te horen is, een MC de boel wat oppookt en de artiest in kwestie als ie een goeie dag heeft even wat moeite doet om ook nog wat live te rappen boven zijn stem die al te horen is op de meelopende track. Nu die mening van die kerel lag opvallend wel in de lijn van wat er in onze notities stond. Weinig breakdance, laat staan dat er laag tegen de grond wat gebeurde (op wat glijden op de knieën na). Neen op dat vlak zijn we het eens met de jonge toeschouwer. Bij momenten zagen we zelfs verwijzingen naar disco, funk, R&B en soul in 8.2.

Een staande ovatie en een laaiend enthousiast applaus ontving Message in a bottle, een hedendaagse dansvoorstelling op muziek van Sting, op de wereldpremière in Londen. Wat de Londenaars bezielt om zo uit hun dak te gaan achteraf is ons een groot vraagteken. Punt is dat deze productie een erg hoog geitenwollensokniveau heeft, erg 1 op 1 aanvoelt (1 beweging per beat of sound), een simplistisch narratief heeft en de arrangementen van Martin Terefe bijna alle emotie uit de prachtige songs van Sting zuigen omdat vooral de percussie, drums naar voor komen. Regisseur en choreograaf Kate Prince slaagt er niet de fragiliteit van een nummer als ‘Fragile’ te vertalen naar het podium. Integendeel, we zien het gezelschap springen, erg explosieve bewegingen maken, zoals bijna de ganse voorstelling die gedomineerd wordt door urban, hiphop en breakdance. In plaats van in te zoomen op 1 danser of een koppel, zien we op den duur 5 koppels in een cirkel dansen die een spot tekent op de podiumvloer. Ook de andere lijnvoering achter-voor, links-rechts en diagonaal wordt visueel via de witte belichting van bovenuit zo ondersteund. Helemaal van de pot gerukt is de scène waarin een aanvankelijk rustig ‘Shadows of the rain’ opentrekt en zo waar een funky nummer wordt waarop de dansers in het rond springen terwijl ze op dat moment als asielzoekers zijn opgesloten. Het moet zijn dat het dikke fun is om opgesloten te zijn in een asielcentrum … Not!