Jean Cocteaus Les Enfants terribles, een romanistisch meesterwerk over een generatie in het Parijse interbellum, heeft een bijtende herinnering nagelaten aan de kleuren van de slaapkamer van Paul en zijn zus Elisabeth, verwikkeld in het spel van de begeerte. Dit tijdloze beeld van de adolescentie, even vernietigend als dromerig, vol romantiek en verzadigd door een flamboyante beslotenheid, kan nog steeds bekoren.

In plaats van te kiezen voor een letterlijke bewerking van de roman, heeft Phia Ménard geopteerd voor de lyrische lezing ervan door Philip Glass in zijn Opéra pour quatre voix et trois pianos. Op waarlijk hedendaagse wijze plaatst ze het verhaal van nu in het licht van het ouder worden en de degeneratieve ziekten die daar vaak bij horen. Daarbij trekt ze een parallel tussen jeugdige en ouder wordende lichamen, die allemaal even geïsoleerd zijn en op gespannen voet leven met de maatschappij.

Verbonden met de beweging die het stuk van Philip Glass voortstuwt, bouwt zij een ensemble op van roterende scènes en symbolische verschijningen die de voorstelling haar eigenaardige ritme geven, in een snelle vermenging van zang, muziek, tekst en dans. De muzikale leiding van Emmanuel Olivier tilt de tragische schoonheid van Philip Glass’ opera op een hoger plan, evenals de meeslepende dimensie ervan.