Heel haar leven heeft kersvers Nobelprijswinnaar Annie Ernaux proberen te schrijven over wat zij ‘het meisje van 1958’ noemt. Dat meisje was Annie Ernaux zelf. In 1958 ging zij vol verwachting als begeleider mee op een zomerkamp, maar een spannend avontuur werd het nooit. Integendeel. Nadat ze naar bed was gegaan met een medebegeleider werd ze dagenlang genegeerd door de andere meisjes en gepest door de jongens. Ze probeerde er twee weken lang het beste van te maken, maar bleef zitten met een enorme kater die ze, zo realiseert ze zich in haar boek Meisjesherinneringen, de rest van haar leven met zich meedroeg.  

Met haar ongekend scherpe pen ontleedt Ernaux in haar autobiografische roman de oneindige subtiliteiten van het er net niet bij horen. Ze toont hoe het is om constant het gevoel te hebben dat je achter je rug uitgelachen wordt om hoe je spreekt, om wat je zegt en wat je doet – om, kortom, wie je bent.

De productie (v) vertrekt vanuit dit boek en de ploeg van De Nwe Tijd combineert dit verhaal op de haar kenmerkende manier met nieuwe teksten en persoonlijke interviews. Onbevreesd zoomen ze in op de vraag met welke verwachtingen je aan je volwassen leven begint, en met welke verwachtingen van de maatschappij je vervolgens wordt geconfronteerd.