Wanneer de markiezin van Arconati-Visconti, née Marie Peyrat, aan het einde van de negentiende eeuw het Kasteel van Gaasbeek in de rand van Brussel erft, spaart ze kosten noch moeite om het te laten ombouwen en inrichten als ware het een renaissancistisch sprookjeskasteel uit de vijftiende eeuw. In dit radicale anachronisme lijkt de markiezin thuis te willen komen in een tijd die ze onmogelijk van dichtbij gekend kan hebben. 

Op het eind van haar leven schenkt Marie Peyrat het kasteel aan de Belgische Staat; het grootste deel van haar inboedel gaat naar het Parijse Musée d’Orsay. De schenking blijkt een bijzondere reeks glasplaatfoto’s te bevatten, waarop de markiezin verkleed als middeleeuws jongetje poseert in haar namaakkasteel. Schijnbaar achteloos, maar onmiskenbaar in scène gezet. 

FC Bergman laat zich door dit verhaal inspireren tot een cyclus van een zevental korte, impressionistische filmtaferelen of vignetten. Ne Mobliez Mie wordt geen biopic over de historische Marie Peyrat zelf, maar een meditatie rond een niet nader genoemde vrouw, die zich bekwaamt in gedaanteverwisselingen en zo een web van alternatieve identiteiten rond zich heen spint. Wil ze zichzelf verliezen? Of probeert ze zich net van haar bestaan te verzekeren? 

FC Bergman verkende dit materiaal al een eerste keer in een expositie voor het Kasteel van Gaasbeek, en maakt nu in de Bourla een nieuwe voorstelling waarin film en theater met elkaar in dialoog gaan.