Spetterend mag de 4DX-versie van Lilo & Stitch dan wel letterlijk zijn, de film is dat helaas onvoldoende. En qua effecten is dat trouwens bijna het enige wat je meemaakt waardoor dit format nauwelijks een meerwaarde biedt.

Lang geleden dat we nog zo gebulderd hebben van het lachen in de cinema! Het moet zijn dat we blijkbaar ook wel wat houden van een behoorlijke dosis leedvermaak, dat we het zo waar voelen aan onze buik achteraf. De bovennatuurlijke horrorfilm Final Destination Bloodlines is dan ook gewoon briljant en hilarisch tegelijkertijd.

Humoristisch, filosofisch, zelfrelativerend en ja zelfs met een sausje zelfhumor erover, dat is Alledaags Verlies van Lineke Rijxman en Willem de Wolf. Vooral in het begin valt op hoe het duo door de komische toon aan te slaan rond ouder worden en de vergeetachtigheid die daarmee gepaard gaat, het publiek in geen tijd voor zich weten te winnen. Het is dan ook dat het tempo van de voorstelling bijzonder strak zit om het daarna te lossen zodat er kabbelend gefilosofeerd kan worden over het leven, over wat was en niet was, over verlies, en waar er bovenal gebaden wordt in melancholie.

Er zijn weinig theatermakers of -maaksters die blijven boeien met wat ze op scène brengen, zeker als ze trouw blijven aan de thematiek die ze al eerder aanboorden. Verona Verbakel is zo’n uitzondering op de regel. Haar voorstelling OnlyFans for Therapy gaat over seksueel misbruik. Het contrast tussen haar die we live achter haar laptop zien, behoorlijk zakelijk en in stilzwijgen gehuld, terwijl ze eerder opgenomen filmpjes, dan weer foto’s of een chatGPT-prompt voor zich laat spreken, kan niet groter zijn. Vooral de filmpjes komen stevig binnen omwille van de getoonde emotionaliteit, terwijl de vragen die ze stelt aan AI dan weer voor wat luchtigheid zorgen net als een empowering dansje. Finaal krijgen we een bijzonder evenwichtige, uitgebalanceerde voorstelling met bijzonder sterke spanningsboog te zien. Een emotionele rollercoaster over een beladen thema. Puur. Eerlijk.

Op de toneelschool heeft Francis Geeraert, stagiair bij compagnie barbarie, geleerd dat een goed stuk over een begin, een midden en een slot beschikt. Dat is niet zo bij Première dat een begin heeft, gevolgd door een begin, een openingsscène enzovoort. Er komt dus geen laatste scène stelt het stuk zelf. Na een tijd heeft ie door dat ie een cirkelvormige structuur zit, aan een voorstelling die begonnen is, maar niet eindigt, en zich herhaalt. Want aan zijn openingsspeech kan geen einde komen of het moet zijn dat ie net zoals bij het twintig jaar samenlevende koppel dat het allemaal al gedaan heeft, een nieuw begin weet te vinden. Want een einde, zo wordt hem gezegd, mondt steeds uit in een teleurstelling: de zon gaat onder, het ijs breekt, het koppelt gaat uiteen …