Met Gilles! toont rasacteur Jan Decleir op zijn 79^ste hoe ie in geen tijd een volle Bourla aan zijn lippen krijgt met een bewerking van Hugo Claus’ stuk dat ie 37 jaar geleden voor het eerst speelde in de Munt en nu tot de essentie wist te herleiden. Fanfare Toeterdonk voorziet de monoloog in het begin en tussenin van een streep muziek die naar het einde toe, wanneer we te weten komen wat Gilles de Rais op zijn kerfstok heeft de dissonante kaart trekt, terwijl ie daarvoor bijzonder manipulatief uit de hoek komt.

Wat. Een. Blockbuster! Met Mission: Impossible - The Final Reckoning krijgt de cinema eindelijk nog eens het soort film dat je absoluut op het grote scherm wil zien, en dan zeker in de IMAX-versie waarvoor die ook ingeblikt werd. De Amerikaanse actie-spionagefilm Mission: Impossible - The Final Reckoning is het vervolg op Mission: Impossible - Dead Reckoning Part One van twee jaar terug. Hij duurt bijna 3 uur, maar die vliegen gewoon voorbij. Tussenin zitten er ook behoorlijk wat archiefbeelden naar de vorige zeven films van deze franchise. Vooral in het begin dan, wat het gevoel versterkt dat dit de ultieme finale en laatste film is.

Spetterend mag de 4DX-versie van Lilo & Stitch dan wel letterlijk zijn, de film is dat helaas onvoldoende. En qua effecten is dat trouwens bijna het enige wat je meemaakt waardoor dit format nauwelijks een meerwaarde biedt.

Lang geleden dat we nog zo gebulderd hebben van het lachen in de cinema! Het moet zijn dat we blijkbaar ook wel wat houden van een behoorlijke dosis leedvermaak, dat we het zo waar voelen aan onze buik achteraf. De bovennatuurlijke horrorfilm Final Destination Bloodlines is dan ook gewoon briljant en hilarisch tegelijkertijd.

Humoristisch, filosofisch, zelfrelativerend en ja zelfs met een sausje zelfhumor erover, dat is Alledaags Verlies van Lineke Rijxman en Willem de Wolf. Vooral in het begin valt op hoe het duo door de komische toon aan te slaan rond ouder worden en de vergeetachtigheid die daarmee gepaard gaat, het publiek in geen tijd voor zich weten te winnen. Het is dan ook dat het tempo van de voorstelling bijzonder strak zit om het daarna te lossen zodat er kabbelend gefilosofeerd kan worden over het leven, over wat was en niet was, over verlies, en waar er bovenal gebaden wordt in melancholie.