Een iconische voorstelling die al 34 jaar onafgebroken wereldwijd te zien is. Dat is Stomp dat net als die andere klassieker: Blue Man Group begin jaren ’90 het levenslicht zag. Wat de show zo onverwoestbaar en tijdloos maakt, is de heerlijke mix van percussie, muziek, humor en choreografie waarbij de 6 mannen en 2 vrouwen met alledaags materiaal aan de slag gaan. Als je het ziet, heb je een hoog gevoel van herkenbaarheid, want wie heeft er nooit op potten en pannen geslagen of op bekers om daar ritme maar ook klank uit te halen? Maar wat Stomp brengt, is zo next level waarbij de acht performers zo danig op elkaar ingespeeld zijn, dat je een bijzonder strakke voorstelling krijgt met acts die nog steeds en zo veel jaren later tot de verbeelding spreken en je mond doen open vallen. Dat noemen ze pas stage magic!

De sci-fi film Mickey 17 die Bong Joon Ho, die we kennen van onder andere Parasite, regisseerde en schreef naar de roman van Edward Ashton, zit inhoudelijk goed, maar de uitwerking kon beter. Vooral op vlak van storytelling schort er wat aan deze meer dan twee uur durende prent zodat die totaal niet onder de huid kruipt. De structuur zit gewoon niet goed met een cold open voor Mickey 17, gevolgd door een gigantische flash back die aan elkaar geluld wordt door Mickey 17 over de zestien vorige versies van hem om uiteindelijk terug tot de scène te komen waar de film mee opende, en die een eerste plotpunt van jewelste is.

‘Hey ho. Hey ho. Je krijgt het niet cadeau.’ We vragen het ons af of al wie betrokken was bij Disney’s Snow White dat de afgelopen weken gezongen of gefloten heeft in een poging om de zaken in aanloop van de release van deze live action musical fantasyfilm wat te relativeren. Want hoeveel bagger heeft deze prent niet over zich heen gekregen nog voor ie uitkwam en met hoeveel Princess Problems werd hoofdrolspeelster Rachel Zegler niet geconfronteerd? Het zegt veel hoe veel vooroordelen mensen hebben op basis van ocharme een trailer en enkele promobeelden. Wij, die al jaren fan zijn van color-blind casten, zagen de film in IMAX en vonden hem vooral te braaf, lieflijk, schattig en finaal te flauw. Net omdat ie – oh ironie – zo hard zijn best doet om alle heikele thema’s die in de originele tekenfilm van 1937 nog wél zaten maar anno 2025 niet meer door de beugel kunnen, omdat onze maatschappij niet langer een patriarchale is, uit de weg te gaan.

Heerlijk hoe Wunderbaum in Wunderbaum speelt live (online gaat het mis) ons disfunctioneel gedrag in zijn blootje zet. Want of het nu gaat over hoe we met elkaar omgaan in een online omgeving of wat we live face to face met elkaar uitspoken, het is vaak naast de kwestie en man wat zit er zo verschrikkelijk veel ruis op de lijn! In die mate dat je bijna gaat denken dat sommigen er plezier aan beleven en energie in vinden om de ruis alleen maar wat te vergroten. Moeten het ontgelden: Whatsapp-groepjes van ouders waar niets constructiefs uitkomt en een moderator, hier de leerkracht Engels: Jasper die compleet faalt in zijn aanpak om aan nonviolent communication te doen. Al van kilometers ver zie je de escalatie aankomen, zeker als je zoals wij al vaker genoten hebt van de voorstellingen van Wunderbaum. Nog dit, mocht je de bovenstaande zinnen en de volgende als te direct, open en transparant ervaren, het is niet mijn schuld, maar het ligt aan de periode waarin ondergetekende Xennial geboren is: 1980.

Een bijzonder mooie en genereuze voorstelling is Amadou van Laika. Regisseur Jo Roets neemt daarbij afscheid van het gezelschap dat ie mee oprichtte om ruimte te maken voor de nieuwe makers door nog een laatste keer naar de kern te gaan van wat ie al zijn ganse carrière doet: verhalen vertellen. Inspiratie vond de voorstelling bij het werk van de Malinese auteur Amadou Hampâté Bâ die de mythische, orale verhalen uit het collectieve geheugen van het Peulvolk verzamelde en neerschreef. Hoofdboodschap van deze prachtige voorstelling die Aminata Demba schreef, concipieerde en speelt waarbij ze live begeleid wordt door twee muzikanten: Sam Gysel en Issa Ndour, is dan ook om het woord aan elkaar door te geven wat in de context van Laika nu een bijkomende symboliek krijgt. ‘Vertel! Vertel! Vertel!’ klinkt het op het einde uitnodigend uit haar mond terwijl ze zelf een uur aan een stuk moeiteloos de kinderen op haar hand krijgt en houdt wanneer ze hen meeneemt op reis.