“Het allerbeste is niet geboren zijn. Het tweede beste is zo snel mogelijk sterven.” De voorstelling ‘Schopenhauer’ van schrijver-filosoof Stefaan Van Brabandt is nog geen twee minuten bezig of deze gedachte wordt losgelaten op het publiek. Het is niet echt de vrolijke binnenkomer, maar wat had je verwacht van een voorstelling over de zwartgallige filosoof Schopenhauer? De man vond zichzelf geniaal en keek neer op zijn tijdgenoten, vond verliefdheid maar een vorm van krankzinnigheid en voortplanting niet meer dan het verderzetten van een keten van miserie. En laat het nu juist die ijdelheid en dat pessimisme zijn die Stefaan Van Brabandt op geniale wijze weet om te turnen tot de basis van een gezonde dosis humor die geaccentueerd wordt door het spel van Damiaan De Schrijver. Hij is degene die in de huid kruipt van Arthur Schopenhauer en in dialoog met zijn publiek een masterclass filosofie doorspekt met biografische elementen verweeft tot een geweldig boeiende voorstelling die laat nadenken én laat lachen.

Ja hoor, Jetse Batelaan doet het weer met Best wel jammer als je hier niet bij bent: de vinger aan de pols houden van de maatschappij waarin we leven en die in zijn hemd zetten. In deze voorstelling combineert ie verschillende zaken: FOMO: ‘Sorry you won’t be here’,  groepsdruk, egocentrisme, burenruzies, de drang van mensen om de ene kick na de andere te beleven, de banaliteit van ons feestgedruis wanneer de context weggenomen wordt en hoe marginaal of desolaat, ja zelfs ronduit triest het er uit ziet met zaallicht aan wanneer er alleen maar troep overblijft, de drang om drank voor onderweg na een feestje mee te nemen, te pas en te onpas het woord ‘discriminatie’ bovenhalen wanneer je er niet bij mag zijn/horen, het voordeel dat vrouwen wel eens zouden kunnen hebben: ‘Een vrouw geraakt al-tijd binnen. Dat is gewoon statistiek. Zo werkt de maatschappij!’, het kneusje van de groep die buiten moet wachten en op de fietsen en spullen van de anderen moet letten - hoe herkenbaar, en wat een rotjob inderdaad die je vrienden je kunnen aandoen - tot die ene kus waarop je al die tijd zo naar uitkeek, maar die uitgesteld wordt, om niet of toch? ertoe te komen zodat het verlangen van Claudia en niet het minst dat van het publiek alleen maar bijkomend aangewakkerd wordt. Daarbovenop stelt Batelaan ook de staat van de cultuursector aan de kaak waarbij er gezelschappen in Nederland maar ook bij ons het plots moeten doen met een stuk minder subsidies of ze zelfs helemaal verliezen.

Roeshoofd, het kersverse theatergezelschap van makers/spelers Lukas Bulteel en Simon De Vos gaat veelbelovend van start met hun allereerste voorstelling Er gaat iemand komen naar een tekst van de Noor Jon Fosse. In die mate dat het gezelschap zich meteen op onze radar weet te zetten én daarop blijft want hoe heerlijk poëtisch, grappig, bezwerend, sferisch, ja zelfs hypnotiserend was Er gaat iemand komen wel niet?

Death by tintenkiller. Wat hadden we graag gehad dat Dimitri Leue wat meer zijn tintenkiller had bovengehaald om in zijn originele bewerking naar het Middelnederlandse originele satirische dierenepos Van den vos Reynaerde van Willem die Madocke maecte te snijden. Zijn Van den vos die amoc maecte is voor alle duidelijkheid best genietbaar, zit weer vol spitsvondigheden qua taalvondsten (‘ontbering’), dubbele bodems met seksuele laag (‘geschoren kat’, ‘eierstokken die beginnen te klingelen’), een verwijzing naar het katholicisme (‘Ju-das’), een knipoog naar natuur vs. cultuur en beschaving, bevat een sneer naar de 25% invoerrechten van Trump en de handelsoorlog die ie voert, laat het schrijverschap en toneel zelf aan bod komen (zo wordt er onder andere expliciet gezegd wanneer er een personage af gaat), passeren er allerhande sappige dialecten, maar sleept ook het vertelritme (‘Zeg het dan… Zeg het!’), zien we de acteurs volksdansen of worden er stukjes gezongen zoals ‘Parole Parole’, ‘Never gonna give you up’ en ‘Wannabe’, en vermoeit de voorstelling ook wel bij momenten omdat er soms geen maat lijkt op te staan waardoor die toch als een lange zit aanvoelt.

Heerlijk hoe Wunderbaum in Wunderbaum speelt live (online gaat het mis) ons disfunctioneel gedrag in zijn blootje zet. Want of het nu gaat over hoe we met elkaar omgaan in een online omgeving of wat we live face to face met elkaar uitspoken, het is vaak naast de kwestie en man wat zit er zo verschrikkelijk veel ruis op de lijn! In die mate dat je bijna gaat denken dat sommigen er plezier aan beleven en energie in vinden om de ruis alleen maar wat te vergroten. Moeten het ontgelden: Whatsapp-groepjes van ouders waar niets constructiefs uitkomt en een moderator, hier de leerkracht Engels: Jasper die compleet faalt in zijn aanpak om aan nonviolent communication te doen. Al van kilometers ver zie je de escalatie aankomen, zeker als je zoals wij al vaker genoten hebt van de voorstellingen van Wunderbaum. Nog dit, mocht je de bovenstaande zinnen en de volgende als te direct, open en transparant ervaren, het is niet mijn schuld, maar het ligt aan de periode waarin ondergetekende Xennial geboren is: 1980.