Een heerlijke voorstelling waarin een romcom gerepeteerd wordt maar de eigen verlangens, fantasieën en perversies van de spelers boven komen drijven, leveren Goele Derick, Sara Haeck, Bart Hollanders en Chloë Onyinye met Waarover ik fantaseer als ik over de liefde fantaseer af. Een complete voorstelling ook die dans (op de instrumentale tonen van Tony meets Maria uit de Dance at the Gym-scène uit West Side Story waarbij beide hoofdpersonages dansen, inclusief vingergeknip), muziek (Goele mag Barts fluit in de mond steken, verder horen we onder andere ‘This will be’ van Natalie Cole in een instrumentale versie) en bovenal een hilarische tekst die volledig het DNA van Stan uitademt.

‘La Mariée mise à nu par ses Célibataires, même ou Le Grand Verre’ van Marcel Duchamp vormde de inspiratie voor Elle était et elle est, même, een voorstelling waarin Jan Fabre en Els Deceukelier hun 40-jarige artistieke samenwerking vieren. Centraal staat begeerte, verlangen dat niet vervuld geraakt, te horen in de tekst wanneer Els repetitief ‘Et encore une fois’ zachtjes, op fluistertoon, verleidelijk zegt. Speelt ze een nymfomane ‘Mijn enige functie is de liefde bedrijven’ die maar niet bevredigd kan worden?

Met Io sono un errore, een onsterfelijke toneeltekst van een onsterfelijk kunstenaar onsterfelijk gebracht door Irene Urciuoli kende het Love and Beauty are the powers supreme festival in Troubleyn haar eerste Belgische première. Op 22 februari volgt er nog eentje: I believe in the legend of love door Ivana Jozic. Het risico dat je als journalist en medium loopt, is dat zo’n lofzang als te positief beschouwd kan worden door de maker, de performer en al wie meewerkte aan deze voorstelling. Maar dat risico nemen we er graag bij, al is het maar omdat we het hen zo hard gunnen, die afgunst en jaloezie die een recensie als deze die de monoloog bewierookt, kan veroorzaken onder andere kunstenaars.

Bewegingstheater van hoog niveau. Dat brengt Céline Timmerman met Bobbety, een voorstelling die gaat over eenzaamheid en de oplossing vinden in jezelf dan maar te klonen. OK, je bent dan niet meer alleen om tegen jezelf vier op een rij of zo te spelen, maar wanneer je jezelf kloont ben je ook niet meer zo uniek, en gaan je klonen je vooral proberen na te bootsen. Net in dat gegeven, herkennen 8-plussers zich moeiteloos en het zorgt ervoor dat Sofie Joan Wouters en Céline Timmerman in die scène wanneer ze als klonen tot leven komen en moeten leren bewegen, stappen enzovoort excelleren, in die mate dat iedereen in het publiek hartelijk kan lachen om wat ze te zien krijgen. Omdat het hen eraan doet herinneren hoe ze zelf als kind waren en hoe ze zich destijds gedroegen.

Een complexe voorstelling maar wel eentje met internationale allures levert Eline Arbo af met Giovanni’s Room. Een waar de acteurs niet alleen acteren maar ook zingen, de synths bespelen én in beperkte mate ook choreo’s op de vloer neerzetten, om ook letterlijk stomende seksscènes te suggereren. Het is vooral Eefje Paddenburg die alweer indruk maakt zowel zangtechnisch als in haar spel. Al moet gezegd dat onze landgenoot Steven Van Watermeulen als Jacques verdomd straf is, vocaal (zoals in Dans la pénombre d’un refuge secret bijvoorbeeld), qua spel maar ook net als Eefje ook een behoorlijke dosis humor in de voorstelling mag leggen.