In 1999, het allereerste jaar dat ik naar de opera ging, zag ik Schoppenvrouw van Tsjaikovski in de Vlaamse Opera. Het feit dat ik me er niet al te veel van herinner behalve dan dat de muziek best de moeite is, is veelzeggend. Met hetzelfde gevoel verliet ik ook de Munt. Scenisch en dramaturgisch was ik niet helemaal overtuigd (gokken op een zwarte vleugel? Een pianist die op het einde van de opera op scène aanwijzingen krijgt, het statische koor en bij uitbreiding spel van de solisten …). Maar vooral een geforceerd anti-oorlogsstandpunt integreren in een scène waarin we via de radio ‘Vijanden van Rusland, vlucht of geef je over. We strijden om ons vaderland’ horen wanneer de vrouwen de handen op hun oren leggen: da’s een continuïteitsfout met de tekst die volgt ‘Flink zo jongens, hou vol.’ Regisseur David Marton zien we dus een anti-oorlogstatement maken dat niet strookt met de tekst. Zijn beste vondst was ongetwijfeld de integratie van dans in deze opera. Hier door de gravin (de mezzosopraan Anne Sofie Von Otter in een overtuigend roldebuut) in een slow motion danssequens te laten sterven voor de voeten van Hermann (de tenor Dmitry Golovnin). Maar ook door haar en later haar kleindochter Lisa (de sopraan Anna Nechaeva) op te laten nemen in het dodenrijk door rond die personages een dodendans te laten uitvoeren.

Een aarzelend applaus ontving Ivo van Hove op de Antwerpse première van Aufstieg und Fall der Stadt Mahagonny, een opera van Kurt Weill op tekst van Bertolt Brecht die voor het eerst te zien was in 1930. In 2019 zag deze productie het levenslicht op het Festival d’Aix-en- Provence. Hierna zal deze versie nog te zien zijn in Luxemburg, Amsterdam en New York.  Wij adviseren om hier niet naartoe te gaan en wel om volgende redenen:

Drie korte los van elkaar staande opera’s. Die schreef Puccini nadat hij La Fanciulla del West had gecomponeerd in 1910. Puccini was al langer van plan om eenakters op het podium te brengen. Dat kwam omdat ie gefascineerd geraakt was door het succes van Pietro Mascagni’s ‘Cavalleria rusticana’. Puccini kleurt zijn drieluik Il Trittico rijkelijk in. Dat doet ie door te kiezen voor drie totaal verschillende genres die voorzien worden van elk hun eigen klankkleur. Van de tragedie in ‘Il Tabarro’ die zich afspeelt op de Seine op een binnenschip in Parijs, het religieuze drama in ‘Suor Angelica’ in een vrouwenklooster in Siena tot de komedie van ‘Gianni Schicchi’ dat zich afspeelt in het Firenze van 1299 en al bij de première het populairste werk van de drie werd, Puccini toont hier zijn veelzijdigheid met als rode draad hartstocht. De Italiaanse componist wiens muziek steeds 100% het drama ondersteunt, componeerde de drie werken quasi van begin tot einde door en kiest zoals we gewend zijn van hem voor 1 noot per lettergreep wat de verstaanbaarheid ten goede komt. Tussen het doorgecomponeerde werk door vormt ‘Gianni Schicchi’ heel even het buitenbeentje wanneer de ondertussen wereldberoemde aria ‘O mio babbino caro’ (O, mijn lieve papa’) gezongen wordt, hier overigens feilloos neergezet door de Italiaanse sopraan Benedetta Torre.

Een volledige oververdiende staande ovatie. Dat kreeg Mozarts Cosi fan tutte in een regie van Anne Teresa De Keersmaeker in Opera Antwerpen tijdens de Vlaamse première van het stuk. Vijf jaar geleden ging haar werk in première in de Opéra national de Paris. Dat leverde toen dermate positieve reacties op dat zelfs de live streaming van deze opera in UGC moeiteloos uitverkocht geraakte (wat een zeldzaamheid is). Om maar te zeggen dat wij bijzonder hoge verwachtingen hadden over deze productie. Verwachtingen die de regisseuse en choreografe moeiteloos inloste.

‘What about the cave men?’ lezen we op het einde van Madrigals, de jongste muziektheatervoorstelling van Benjamin Abel Meirhaeghe na diens veel geprezen A revue waar wij een totaal andere mening op nahielden dan de rest van de journaille. De grap, een monoloog die hij ook recent maakte met Kim Karssen vonden we dan weer wel zeer goed. Maar helaas vonden wij Madrigals, net als behoorlijk wat toeschouwers overigens, op zondagmiddag zat er achteraf niet meer in dan een beleefdheidsapplaus van het publiek in de Rode Zaal van deSingel, maar wisselvallig. En dat is uitsluitend toe te schrijven aan de regie van Benjamin Abel Meirhaeghe. Want de muziek van Jesse Kanda die eerder al werkte voor Björk en nieuwe muziek componeerde bij de Madrigalen van Claudio Monteverdi is absoluut de moeite.